Het wordt al snel duidelijk dat ik iets aanga

Wanneer iets keer op keer niet lukt, ga je bij jezelf te rade wat je anders zou kunnen doen. Mijn hele leven heb ik geleerd: als je iets wilt dan moet je je best ervoor doen. Het heeft me ver gebracht, maar in het thema van zwangerschap lijkt het me meer te schaden dat dan het iets oplevert.
Ontelbare keren heb ik mezelf verweten iets verkeerd te doen of af te vragen wat er allemaal invloed zou kunnen hebben op het zwanger worden. Zo heb ik ooit aan een arts gevraagd of ik wel mijn verstandskies kon laten trekken, omdat ik bang was dat dit invloed had op de innesteling. Ze grapte dat ik dat kleine beetje verstand beter kon houden na het stellen van zo’n vraag. Achteraf lachwekkend, maar het geeft wel aan dat mijn brein niet kan accepteren dat er geen reden zou zijn waarom ik niet zwanger word. Ik leef gezond, er is medisch niets aan de hand. Waarom lukt het mijn lichaam dan niet om een gezond kindje te dragen?
Ik zoek wanhopig naar een reden te vinden van het uitblijven van een zwangerschap om nog maar enige controle te kunnen hebben. Ik heb periodes geen strakke broeken gedragen, ik ben gestopt met het lakken van mijn nagels en ik heb intensief sporten vermeden. Dat laatste kwam me trouwens best goed uit. Ik heb allerlei behandelingen ondergaan. Acupunctuur, ademoefeningen, buikmassage, voetreflex, een sessie bij een magnetiseur. Allemaal niet wetenschappelijk bewezen, maar op de een of andere manier dacht ik dat het invloed zou hebben.
Het resultaat: nada. Niks.

Nu zit ik samen met mijn vriend voor het scherm van mijn laptop. We hebben een afspraak met iemand die functionele geneeskunde uitoefent. Als huiswerk hebben we een video bekeken van een TED talk waarin een arts beweert dat cliënten met diabetes en alzheimer genezen kunnen worden, simpelweg door hun dieet en levenswijze te veranderen. Ook voor vruchtbaarheid zouden positieve resultaten zijn behaald.
De vrouw die ons begroet is vriendelijk. Ze voorziet ons van enorm veel informatie waardoor mijn hoofd tolt. Het wordt al snel duidelijk dat het erop neer komt dat ik mijn voeding moet aanpassen, iets waarvan ik altijd gezegd heb dat ik hiervan weg zou blijven. Want: eten is onze redding. Elke keer als we een teleurstelling moeten verdragen trakteren we onszelf op een diner. Iets waar ik intens van kan genieten als er eigenlijk niets te genieten valt.
We spreken af dat ik eerst drie onderzoeken zal doen. De eerste onderzoekt mijn hormoonhuishouding, de ander mijn DNA en de belangrijkste: mijn darmen. Hoe dat laatste onderzoek precies in zijn werking gaat, zal ik jullie besparen.

Vier weken later is de uitslag binnen. Haar advies is duidelijk: geen lactose, geen gluten, zo weinig mogelijk suikers en zoveel mogelijk onbewerkt voedsel. Kortom: geen leven. Daarbij komt uit de DNA test dat ik sommige vitamines moeilijk kan vasthouden waardoor ik supplementen moet slikken. In totaal 20 pillen per dag.
Het valt me zwaar. Mijn bourgondische identiteit wordt in de prullenbak gegooid en dat terwijl ik al niet zo goed meer wist wie ik ook alweer was in dit traject. We weten beide dat dit best zwaar kan gaan worden, aangezien ik het minimaal 4 tot 6 maanden moet volhouden voor enig effect.
Ik besluit ervoor te gaan en mijn lichaam zo optimaal mogelijk te krijgen voor de allerlaatste terugplaatsing. Ik heb mijn lichaam rust beloofd en zie mezelf niet nog een traject ingaan. Alles hangt daarom af van dit laatste bevruchte eitje en ik wil mezelf nooit kunnen verwijten dat ik er niet alles aan gedaan heb. Mocht ik kinderloos door het leven moeten, dan weet ik dat het niet heeft gelegen aan mijn welwillendheid.
Tenslotte is het leven meer dan eten en drinken. Wat precies, dat weet ik nog niet.