Gender reveal: iedereen denkt meisje. Ja of nee?

Nu moeten jullie even je ogen dichtdoen’. We volgen beiden haar instructie op. Ik voel de echokop over mijn buik bewegen en moet mijn best doen om niet stiekem te kijken. We hebben zojuist alle checks van de 20weken echo achter de rug en de echoscopiste is nu het geslacht aan het bepalen. Wij hebben aangegeven dat we het graag in een envelop mee naar huis willen zodat we het daar kunnen bekijken.
Na enkele seconden tikt ze iets in op het apparaat. ‘Je hoeft niet mee te tellen hoor, ik typ extra veel letters’. Mijn man en ik moeten lachen omdat ze zojuist onze gedachtes heeft gelezen. Ze heeft dit duidelijk vaker gedaan.

Na de echo rijden we door naar de feestwinkel en geven de envelop aan de verkoopster. Ze is vereerd dat ze als eerste mag weten wat voor kindje er in mijn buik zit, ondanks dat ze ons nog nooit van haar leven heeft gezien. We rekenen het confettikanon af en rijden met een bloedgang naar huis. Giechelend, door de kriebels in onze buiken.

In de afgelopen maanden heeft ongeveer iedereen tegen me gezegd dat we een meisje krijgen. Van mijn eigen vader tot aan de verkoopster in de hobbywinkel. Ik heb zelf geen moment het gevoel gehad dat ik wist wat voor geslacht ons kindje heeft en ik heb ook totaal geen voorkeur. Het is zelfs zo dat ik dit moment zo lang mogelijk heb uitgesteld, omdat ik het jammer vind om straks één van de twee opties te moeten afstrepen. Hoewel ik altijd een beeld van mezelf heb gehad als jongensmoeder, hebben de verwachtingen van de mensen in mijn omgeving toch invloed gehad. Mijn moodboard van de babykamer bevat wel erg veel hartjes en regenbogen en bij een bezoek aan de HEMA blijf ik hangen bij de jurkjes en de badpakjes met franjes. Misschien ook omdat de babykleding voor meisjes een stuk leuker is, maar dat terzijde.

Mijn man staat al klaar in de tuin met het confettikanon in zijn handen. Bij de echo had ik ineens sterk het idee dat het een jongen zou zijn, maar toch verwacht ik over een aantal minuten een roze oase. We stellen de camera in en tellen af. Ondanks dat het me niks uitmaakt wat er straks naar buiten knalt, voel ik de zenuwen door mijn lijf gieren. We trappelen beide van enthousiasme. Er klinkt een enorme knal en het duurt een paar milliseconden voordat we beseffen wat er door de lucht dwarrelt. Overal waar we kijken vliegen blauwe snippers door de lucht. EEN JONGEN!
We gillen het uit. Of eigenlijk, mijn man. Misschien zelfs iets te hard voor iemand die ‘nuh, ook geen voorkeur’ had.

Het weekend volgt en we gaan langs bij onze families. Ze bijten allemaal tegelijk in de cupcakes die ik gemaakt heb, om te zien wat voor kleur vulling erin zit. Er klinken verbaasde, maar blije geluiden. Behalve van mijn enige nichtje die een beetje klaar is met al dat testosteron. Ik geniet van de blije gezichten, het voelt als een feestje. Niet omdat het een jongen is, maar omdat het nu nóg echter voelt.