De zwaarste loodjes

Ik wist zeker dat hij eerder zou komen. In week 37 van mijn zwangerschap ben ik binnen enkele dagen langs de kapper, de nagel- en de wenkbrauwsalon geweest omdat het voelde alsof dit nog net aan kon. De laatste ‘benodigdheden’ haalde ik diezelfde week in huis en er werden ook nog even drie gezonde maaltijden de vriezer in geknald. Ik vertelde aan iedereen dat het niet meer lang kon duren en wuifde elke opmerking weg die me daarin tegensprak.

Nou, daar zit ik dan. Met m’n goeie gedrag. De uitgerekende datum nadert en onze baby zit nog precies op dezelfde plek. Ik was even vergeten dat er best een grote kans bestaat dat hij op zijn vader lijkt en die laat zich namelijk ook niks vertellen. Een ‘goedemorgen’ wordt regelmatig beantwoord met een ‘dat bepaal ik zelf wel’, net zoals ons kind nu bepaalt wanneer hij ons gaat ontmoeten.
Ik merk dat ik ongeduldig word. Iedere avond maak ik een voorstelling van hoe het zou zijn als deze nacht de weeën op gang komen en iedere keer als ik uit bed stap om te plassen hoop ik dat mijn vliezen breken. De voorweeën waar ik al twee weken last van heb zorgen voor extra onrust aangezien ik me steeds afvraag of die het begin zijn van een bevalling. En waar ik normaal gesproken kon genieten van de rustige ochtenden zonder verplichtingen, erger ik me nu aan het feit dat het steeds opnieuw hetzelfde riedeltje is.

Als ik uitgeteld en chagrijnig op de bank lig komt mijn man naast me zitten. ‘Het duurt lang he?’. Ik knik. Zijn werkmotivatie is inmiddels ook gedaald tot een dieptepunt en we hebben beide het gevoel dat deze laatste weken de langste zijn van de hele zwangerschap. We komen tot de conclusie dat het in ons geval eigenlijk niet heel vreemd is dat we zo ongeduldig zijn. Ruim vier jaar lang hebben we hierop gewacht. Ik betrap mezelf steeds vaker op de gedachte dat ik bang ben dat het alsnog misgaat op het laatste moment. Want het voelt nog altijd als een droom die te mooi is om waar te zijn. Het gezegde ‘de laatste loodjes wegen het zwaarst’ heb ik al tientallen keren gehoord vanuit mijn omgeving, maar weinig van hen beseffen welk gewicht deze loodjes voor ons bevatten. Als ik terugkijk op mijn zwangerschap heb ik van kleine momentjes genoten maar over het algemeen vond ik het geen pretje. Misschien konden deze negen maanden me zelfs wel gestolen worden. Want zoals mijn verloskundige mooi verwoordde: ‘je doel was niet de zwangerschap, je doel was een kindje krijgen’. Zo is het. En snel een beetje.