Het eerste trimester: ik loop niet op wolkjes

Week 9

Als ik de sleutel in het slot van de voordeur hoor, voel ik me best schuldig. Ik had niet gedacht dat ik zo’n zwangere vrouw zou zijn die haar man op pad zou sturen vanwege een bepaalde craving. Maar zojuist is hij teruggekomen van een tripje naar de sushitent, en dat heeft hij niet zelf bedacht.

In mijn verdediging, sushi is ongeveer het enige wat ik kan verdragen. Ik ben al weken de hele dag misselijk en heb nergens trek in. Ondertussen word ik wel geteisterd door een constant hongergevoel. Mijn glutenvrije dieet zorgt ervoor dat ik gelimiteerd ben in wat ik kan eten en daarnaast moet ik ook rekening houden met de voedingsadviezen voor de zwangerschap. Allemaal luxeproblemen natuurlijk, want ik heb honderd keer liever dit, dan ooit nog een vruchtbaarheidsbehandeling ondergaan. Desondanks hoop ik dat de symptomen zich beperken tot het eerste trimester.

De rijstballetjes met avocado en komkommer staren me aan vanuit het plastic bakje. Het stelt niet veel voor maar alsnog loopt het water me in de mond. Binnen een minuut heb ik ze naar binnen gewerkt. Mijn man kijkt verbaasd van het bakje terug naar mij. ‘Ik hoef niet te vragen of het lekker was, volgens mij’. Ik geef hem een tevreden grijns. Ik kan met moeite de geur weerstaan van de gyoza en garnalenkroketjes die hij voor zichzelf heeft meegenomen. Want ‘we’ zijn tenslotte zwanger, maar alleen op de momenten dat het uitkomt.

De weken daarop verorber ik sinaasappels alsof het snoepjes zijn en stap ik om kwart voor tien ‘s avonds zelf nog op de fiets om drop te halen bij de supermarkt. Want ‘ik blijf niet bezig’, aldus mijn man. Rond 13 weken hoop ik ten zeerste dat de misselijkheid afneemt, maar het neemt alleen maar toe. Tevergeefs volg ik elk advies op om de misselijkheid te verminderen. Niets helpt.

Week 13

Als ik op voorhand een beeld had moeten schetsen van mijn zwangere zelf, dan was het allesbehalve de realiteit waarin ik me nu bevind. Ik loop niet op wolkjes, maar ik sleep mezelf van de bank naar het aanrecht om de misselijkheid te bedaren met een rijstwafel.

Met make-up probeer ik mijn zoveelste puist op mijn doffe huid te verbergen (wat nou glow?). En van een volle haardos is absoluut geen sprake. Het enige wat erbij is gekomen zijn korte babyhaartjes aan de voorkant van mijn hoofd die ik tevergeefs met een stijltang probeer te temmen. Als ik de bakerpraatjes moet geloven krijg ik een meisje, want het beetje schoonheid wat ik had is compleet van me weggenomen.

Ik probeer het van harte te nemen en bovendien zorgt de vermoeidheid ervoor dat ik op veel momenten geen puf heb om me er druk om te maken. Maar ik ben wel van mening dat zwanger zijn echt een opgave is. Ik ben verbaasd dat zoveel vrouwen dit doorstaan zonder te zeuren. Normaal gesproken meld je je ziek wanneer het voelt alsof je bent overreden door een vrachtwagen, maar wanneer je zwanger bent is het ineens de bedoeling dat je gewoon doorgaat. Ik tel de weken af en hoop dat het tweede trimester me meer gaat bieden dan dit.

Als ik in bad lig en ontdek dat mijn beide enkels vol uitslag zitten voel ik de tranen opkomen. Ik vecht er een aantal minuten tegen, want ik vind dat ik blij moet zijn. Maar als het weeïge gevoel weer opkomt, laat ik ze alsnog stromen. Ik had verwacht dat alles van me af zou vallen als ik zwanger zou zijn en rond zou lopen met een glimlach van oor tot oor. Niets is minder waar. Zo vaak heb ik gehoopt dat ik in deze situatie zou zitten, en nu het zover is lukt het me moeilijk om blij te zijn.
Google vertelt me dat dit vaker voorkomt bij vrouwen die langere tijd in een traject hebben gezeten. Het stelt me enigszins gerust, tegelijkertijd voelt het oneerlijk dat die onbevangenheid van me af is genomen. Dit zou weleens mijn enige zwangerschap kunnen zijn en het zou jammer zijn als ik er niet van kan genieten.
Mijn schuldgevoel neemt af zodra ik mijn zus aan de lijn heb. Ze spreekt de woorden uit die ik nodig heb. ‘Zwanger zijn ís niet leuk Lau. Het is ellende en zwaar’. Ik weet niet of ze het meent, maar het helpt. Ze verzekert me dat ik me rot mag voelen en dat het er allemaal bij hoort. Na het gesprek leg ik mijn handen op mijn buik. Ik voel een lichte verbondenheid die ik niet eerder heb gevoeld. Ik huil nog een keer en daarna ben ik vooral dankbaar.

Als ik het bad uitstap kijk ik naar mezelf in de spiegel. De babyharen rondom mijn gezicht zorgen ervoor dat ik eruitzie als een soort Teletubby zon. Daarna kijk ik naar mijn buik en ik zie iets wat ik niet eerder heb gezien. Een bolling. Ik moet lachen en het enige wat ik kan bedenken is: ‘het zonnetje lacht, de lucht is blauw..’. Daarna duik ik met een glimlach mijn bed in.