Een litteken van liefde

Mijn naam galmt door de gang van het ziekenhuis. De assistente zegt dat ik door mag lopen naar de kamer waar de dokter op ons wacht. Pas als ik binnen ben realiseer ik me dat ze de naam heeft genoemd van de gynaecoloog die ons bijstond tijdens mijn bevalling. Ze lacht me tegemoet vanachter haar bureau en ik ben oprecht blij haar te zien. ‘Insgelijks’ zegt ze wanneer ik mijn gevoel met haar deel.

Ze vraagt hoe het met me gaat. ‘Want het was een pittige dag voor je’. Ondanks dat ik haar één keer eerder heb gezien, klinkt haar stem vertrouwd. Het brengt me terug naar het moment in de verloskamer. Deze vrouw werd als hoofdgynaecoloog opgeroepen omdat ons kindje niet wilde indalen en zijn hartslag steeds meer omlaagging. Het moment dat ze binnenliep werd meteen duidelijk dat er niet met haar te sollen viel. Ze domineerde de kamer met haar aanwezigheid maar behandelde mij als een koningin. Na een check constateerde ze vrijwel meteen dat ik nog niet toe was aan de persfase, in tegenstelling tot wat de co-assistentes hadden verteld. Het was een teleurstelling, maar op de één of andere manier gaf deze vrouw mij precies wat ik nodig had. Ze liet iedereen hun mond houden en overspoelde mij ondertussen met een soort moederlijke liefde.

Ze legde ons twee opties voor; op eigen kracht proberen te bevallen of een keizersnede. De eerste optie zou lang duren met de kans dat het niet zou lukken. De tweede optie betekende dat ik geopereerd zou worden met alle gevolgen van dien. We kregen 5 minuten om samen te beslissen en daarna zou ze weer terugkeren.

Vandaag zit ik opnieuw met haar in de kamer voor een check-up. Het litteken op mijn buik is goed geheeld. Ik vind het fijn om met haar te bespreken hoe het gegaan is. Ze blikt terug op mijn bevalling en ik verbaas me over de details die ze nog weet op te roepen, 6 weken na dato. Ze vraagt me hoe ik het heb ervaren en ik zoek naar woorden. Ik zie flashbacks van mezelf; puffend op een skippybal, kotsend op de operatietafel en huilend van de pijn in het ziekenhuisbed omdat de pijnmedicatie niet goed werkte. Het woord ‘mooi’ is niet bepaald passend. ‘Precies zoals het moest zijn’ antwoord ik uiteindelijk. Want ondanks dat het intensief was, voelde het alsof we keuzes hebben kunnen maken en die keuzes de juiste waren.

Ik neem afscheid van de vrouw die ons kindje op de wereld heeft gezet, wetende dat ik haar misschien nooit meer zal zien. Ik kan er om huilen maar op dat moment hoor ik het liefste geluidje uit de maxicosy komen en ben ik vooral dankbaar.