Corona....

Zoals ik in mijn vorige blog heb verteld, duurde Jayvano zijn operatie maar liefst 4 uur. Omdat ik ondertussen gek werd van alle ziekenhuis muren om me heen, zijn we maar naar mijn schoonouders gegaan (20 min van het ziekenhuis), om even onze gedachten te verzetten. Ik wist dat we snel weer bij het ziekenhuis konden zijn, als dat nodig was. Na 4,5 uur werden we gebeld door het ziekenhuis dat de operatie was geslaagd, en dat Jayvano naar de verkoeverkamer werd gebracht en dat we rustig aan die kant op konden komen. We hebben onze spullen gepakt en zijn naar het ziekenhuis gegaan. Eenmaal daar werd ik begeleidt naar de verkoeverkamers. Vanwege Corona mocht er maar 1 ouder naar binnen. Jayvano lag in een aparte kamer en niet op zaal bij de andere mensen. Ik liep zijn kamer binnen. Aan de ene kant schrok ik van alle draadjes en zijn drains, maar aan de andere kant hebben wij veel erger gezien. Hij lag nog heerlijk te slapen. Af en toe liep er een arts even naar binnen om te kijken of Jayvano al wakker wilde worden. Af en toe moest ik hem “plagen” zodat hij wakker zou worden. Meneer was heel erg onder de indruk van de narcose en wilde niet wakker worden haha. De chirurg kwam ook nog even langs en heeft alles uitgelegd, zodat ik wist wat er precies was gedaan. Hier kwam uit dat we er echt op tijd bij waren, omdat zijn nier letterlijk op knappen stond. Ze hebben het stukje waar de vernauwing zat in zijn urineleider er tussenuit geknipt en de rest weer aan elkaar gehecht. Ook hebben ze een stukje nierschors weg moeten halen omdat, dat helemaal was uitgelubberd (omdat zijn nier 4x zo groot was dan normaal) Ik heb daar denk ik 2 uur gezeten, toen ik besloot dat ik maar naar mijn partner toe ging om een wisseling van de wacht te doen.

In mijn vorige blog heb ik verteld over de prenatale hydronefrose van Jayvano. 

Prenatale hydronefrose

Deel 6:

Deel 5:

Deel 4:

Deel 3:

Dit is deel 2 van ons verhaal. Heb je deel 1 nog niet gelezen? Die vind je hier ——->