Daar sta je dan, machteloos

Deel 3:

Heb je deel 2 nog niet gelezen? Die lees je hier ——> 

https://www.mamaplaats.nl/blog/baby/de-wereld-zakt-weg-onder-je-voeten

Opweg naar het andere ziekenhuis, zagen we de ambulance waar Jayvano in lag voorbij rijden. Vraag me niet hoe we bij het vumc terecht zijn gekomen met z’n 2e, maar het was gelukt.

Vanaf hier is het een beetje vaag voor mij. “Gelukkig” heb ik nog de groepsapp die onze familie had aangemaakt zodat wij alles maar 1x hoefde te vertellen.

Aangekomen op de afdeling neonatologie in het vumc amsterdam, werden wij in de wachtkamer geplaatst. Er was een rolstoel voor mij geregeld omdat ik even “rust” moest nemen en niet zoveel meer mocht lopen. Het wachten voelde als uren. Ondertussen hadden wij onze familie weer gebeld en hebben wij gevraagd of ze langs wilden komen en mochten komen van het ziekenhuis. Vanwege Corona mocht dat eigenlijk niet, maar de mensen achter de balie zagen dat wij het super zwaar hadden en behoefte hadden aan onze familie. Ze hebben een familie kamer voor ons geregeld en daar mochten dan mijn zus en mijn schoonmoeder zitten. Er kwam een vrouw van de ambulance naar ons toe met nogmaals de mededeling: “uw kindje is echt heel ziek, de dokter komt zo om te vertellen wat er allemaal is gebeurd”. En weer wachten en wachten. Ondertussen was mijn schoonmoeder gearriveerd en mijn zus was er al bijna. De dokter, van het speciale ambulance team, kwam naar buiten. En deze woorden vergeet ik NOOIT maar dan ook NOOIT meer. Hij zei: “hou er maar rekening mee dat uw kindje dit niet gaat overleven, hij is echt heel heel heel ernstig ziek”. De grond zakte onder mijn voeten weg en het enige wat ik kon was keihard huilen. Mijn zus kwam net de hoek om gelopen, ik liep naar haar toe en stortte helemaal in elkaar. Het enige wat ik nog kon zeggen tegen haar was dat Jayvano dood ging. We werden naar de familie kamer begeleidt en daarna mochten we even 5 minuten bij Jayvano. We hadden hem al ruim een uur niet gezien namelijk. Nou dit beeld vergeet ik ook nooit meer. Hij werd door een speciaal apparaat beademd waardoor zijn hele lichaam trilde. Ze hadden al gewaarschuwd dat hij er slecht uit zag, en dat hadden ze echt niet gelogen. Ik kwam bij z’n bedje en omdat hij zo grauw was dacht ik al dat hij was overleden. Ik mocht alleen maar z’n handje vasthouden en meer niet. Je voelt je echt heel machteloos op dat moment. Er stonden zeker 8 artsen aan zijn bedje. Allemaal apparaten stonden aan en om hem heen. De plek waar zijn navelstreng nog hoorde te zitten was 1 grote wond waar een wit lijntje in zat als infuus. In z’n armpjes en voetjes zaten infusen. Ik vond het verschrikkelijk om mijn kleine kindje zo te zien liggen. Na 5 minuten zijn we weer weggegaan en hebben we de artsen hun werk laten doen. Ze gaven ons nog de mededeling dat we over een uurtje weer even bij Jayvano mochten zijn. De tijd kroop langzaam voorbij. Mijn schoonmoeder had onderweg wat eten en drinken meegenomen, maar we kregen geen hap door onze keel. Een uur later mochten we dan weer naar Jayvano toe. Dit keer zag hij er niet meer zo grauw uit en hadden ze een beademingsbuis in z’n neus geplaatst. Hij had allemaal kleine elektroden in z’n hoofd met een blauwe tulband eromheen, om zo zijn hersenactiviteit in de gaten te houden. Verder was zijn navelstrengwond dicht gemaakt (met het lijntje er nog in) en was deze afgeplakt. De dienstdoende zaal arts heeft ons rustig uitgelegd wat alle infusen betekenden en alle apparatuur, zodat wij wisten wat er allemaal aan, op en rond ons kind was. Dit bracht mij een gevoel van rust en hierdoor kon ik al snel door de draden en plakkers heen kijken en daar zag ik mijn kind liggen. Mijn vechter. Hij was al een stuk stabieler dan een uur daarvoor en het ging de betere kant op.

Vervolg in deel 4.