Dagen in het ziekenhuis

“ we mochten eindelijk met hem buidelen”

Deel 5:

Heb je deel 4nog niet gelezen? Die lees je hier ——>

https://www.mamaplaats.nl/blog/baby/mijn-kleine-vechter

Onze dag bestond uit: opstaan,bellen naar het ziekenhuis, ontbijten en kopje koffie, naar het ziekenhuis, lunchen en kopje koffie, naar het ziekenhuis, avond eten, naar het ziekenhuis en voordat we gingen slapen nog even bellen naar het ziekenhuis.

19 maart, een hele gekke, beladen dag:

Sterfdag van mijn vader en oma, verjaardag van mijn zus, trouwdag van mijn schoonouders, en nu ook de dag dat we Jayvano officieel hebben aangegeven. Dit was overigens ook de laatste dag dat het kon, dus we moesten wel. Wij hebben dit niet eerder “gedurfd”. Ik had de gedachten: Wat heeft het voor nut om hem aan te geven en 5 minuten later terug bellen met dat hij het niet heeft gered. Maar die dag 19 maart voelde alles anders. De zon scheen al vrij vroeg en ookal was het een beladen dag ik voelde me voor het eerst in 3 dagen weer goed en gelukkig (voor zover je dat kan zijn).

Zoals elke ochtend belden we naar het ziekenhuis en Jayvano was de nacht zeer goed doorgekomen. Vandaag zouden ze een MRI scan maken om te kijken wat het zuurstof tekort met zijn hersentjes had gedaan. Die is uiteindelijk verplaatst naar de volgende dag. Mijn zus had een week vrij genomen na Jayvano zijn geboorte en ook mijn schoonmoeder had ook nog vakantie. Mijn zus kwam deze dag even langs om ons naar het stadsloket te brengen om Jayvano aan te geven. Dat vond ik heel fijn! Het was haar verjaardag maar ook 10 jaar geleden dat onze vader was overleden, en op zo een dag wil je eigenlijk toch even bij elkaar zijn.

Naar mate de dagen vorderden werd Jayvano steeds geler, dat is normaal bij baby’s en hij kreeg natuurlijk super veel medicijnen. Vandaag mocht zijn tulband af en konden wij z’n prachtige haartjes weer zien! Ik was eigenlijk vergeten dat hij best veel haar had. De medicatie was weer terug gezet en Jayvano werd steeds wakkerder. Zo wakker zelfs dat ze een doek over zijn middel moesten leggen omdat hij teveel bewoog haha. De dagen hierna zijn in een waas en snel trein voorbij gegaan. Op 20 maart is een MRI scan gemaakt en probeerde hij zijn oogjes open te doen, maar die waren aardig opgezwollen door al het vocht en de medicijnen. Ook is er in de avond zijn tube uit z’n neus gehaald en kreeg een opti flow ( een snorretje met zuurstof). Op 21 maart mochten we EINDELIJK met hem buidelen, wat vonden wij dit fijn! Verder ging hij steeds met kleine stapjes vooruit zoals uit een flesje drinken, hij mocht een speen en de medicijnen werden steeds verder afgebouwd. Ons vechtertje! Wat deed je het goed tegen alle verwachtingen in!

Vervolg in deel 6