Mijn kleine vechter

Deel 4:

Heb je deel 3 nog niet gelezen? Die lees je hier ——> https://www.mamaplaats.nl/blog/baby/daar-sta-je-dan-machteloos

“Dit bracht mij een gevoel van rust en hierdoor kon ik al snel door de draden en plakkers heen kijken en daar zag ik mijn kind liggen. Mijn vechter. Hij was al een stuk stabieler dan een uur daarvoor en het ging de betere kant op” 

Steeds zat er weer een uur tussen, voordat we hem weer mochten zien! Af en toe liepen we naar buiten om even wat frisse lucht te halen, want man wat kwamen die muren op mij af en het voelde alsof iemand mij steeds bij m’n keel greep. Ik mocht niet meer zo veel lopen van mijn zus en schoonmoeder en werd de hele tijd in een rolstoel voort geduwd. Ook kwam mijn broer nog even naar het ziekenhuis om even een knuffel te brengen. Ja Corona was er, maar dit had ik echt even nodig!!

Steeds gingen we even spieken hoe het met onze kleine man ging, en gingen na 5 minuten weer weg. De artsen waren ons kindje aan het proberen te redden dus we wilden niet in de weg lopen en hun, hun gang laten gaan. Aan het eind van de dag zouden we nog een gesprek hebben, over wat er allemaal is gedaan en is gebeurd, zodat wij maar ook de artsen het plaatje compleet hadden. Ondertussen had de verpleging van de Neonatologie geregeld dat wij in het Ronald McDonald huis konden slapen, om zo dicht bij Jay te kunnen zijn. Rond een uurtje of 18:00 hebben wij dan ook het gesprek gehad en daar is alles op tafel gegooid. Wij moesten vertellen wat er thuis was gebeurd (zo goed mogelijk) en hun vertelde wat ze die dag hadden gedaan. Zo kregen wij te horen dat zijn toestand wel echt nog kritiek was, en dat ALS hij dit zou overleven, hij hoogstwaarschijnlijk hersenschade opgelopen zou hebben door het zuurstof tekort. Vandaar ook die tulband met draadjes om z’n hoofd om het goed in de gaten te houden. Dit zouden ze 48 uur om laten en daarna zouden ze voor de zekerheid nog een MRI scan maken, om te kijken hoeveel schade Jayvano had opgelopen.

En toen kwam het punt dat wij naar huis moesten om onze spullen te halen. Het liefste wil je niet weg uit het ziekenhuis en wil je bij je kind zijn. Maar het was wel even goed om weg te gaan, naar je eigen huis, “rustig” je spullen te pakken en daarna naar het Ronald McDonald huis te gaan. Ook hebben wij toen afscheid genomen van onze familie, en zo gingen we naar huis. Vraag me ook niet hoe we weer thuis zijn gekomen, maar ook dat was weer gelukt. We hebben ook nog 2 katten en die voelde natuurlijk ook al de stress van ons. Dus even eerst de katten knuffelen en daarna spullen pakken en weer terug. 

Eenmaal uitgeladen en uitgepakt in het Ronald McDonald huis, gingen we snel naar onze kleine man toe. Ik heb voordat dit allemaal is gebeurd, nooit echt geweten wat het huis in houdt en wat ze nou eigenlijk allemaal doen. Ik vind dit zo een mooie organisatie!! En de mensen die daar werken is allemaal op vrijwillige basis, zelfs de nacht vrijwilliger. En wat een lieve mensen. Maar vooral ook heel bijzonder. Er zitten daar meerder gezinnen en voor je het weet zit jij je verhaal te vertellen en hoor je andere verhalen aan. Je zit in hetzelfde schuitje en dat was heel fijn. Ja dat klinkt heel gek, maar door de Corona mochten onze familie leden ook niet in het huis komen. De enige die je had was je partner en de andere gezinnen die daar zaten. Onze familie kookte om de beurt voor ons en kwamen elke dag even langs (buiten het huis). Alles werd voor ons geregeld en we hoefden nergens aan te denken behalve aan onszelf en aan Jayvano. Even een praatje gemaakt met een ander gezin in het huis , en hup daar gingen we weer naar het ziekenhuis. Voordat we naar binnen konden op de afdeling, moest je altijd eerst een heel ritueel volgen. Terwijl wij dat aan het doen waren, kwam zijn verpleegster er net aangelopen en zei dat hij het goed deed. Altijd fijn om te horen! We liepen naar z’n bedje toe en ja hij zag er een stuk beter uit dan die morgen. We hadden een afspraak gemaakt dat het ziekenhuis ons alleen zou bellen als ze slecht nieuws hadden. We werden door de verpleging naar het huis “gestuurd” om even te douchen en proberen wat te eten. Later in die avond zouden we nog even terug komen. Eenmaal iets gegeten te hebben (welgeteld 2 happen) en ons even opgefrist hadden zijn we weer naar het ziekenhuis gegaan. Het lastige vond ik dat we hem niet mochten aaien, maar echt alleen onze hand op 1 plek moesten houden. Ik kon hem ook niet knuffelen of even oppakken. Dat viel me heel zwaar. Rond een uur of 23:00 zijn we weer naar het huis gegaan. Ik kon de slaap niet vatten, er ging nog zoveel adrenaline door mijn lichaam heen. Uiteindelijk hebben we om 2 uur s’nachts nog een keer gebeld hoe het met Jayvano ging en daarna zijn we gaan slapen. Om 07:00 s’ochtends de volgende dag, schrok ik wakker. Gelijk hebben we het ziekenhuis gebeld om te vragen hoe hij de nacht was doorgekomen. Wonderbaarlijk was dat heel goed gegaan en mocht zijn zuurstof al iets naar beneden toe. En gingen ze al proberen om een paar medicijnen af te bouwen om te kijken hoe hij hierop zou reageren. Ook wilde ze een kweek van mij hebben, om te kijken of ik misschien een bacterie aan hem had gegeven tijdens mijn bevalling. Nou geloof me dat kweekjes was zo geen pretje met allemaal hechtingen daar beneden. Maar goed mijn kind lag te vechten voor z’n leven dus hier moest ik me ook over heen zetten.

Deze dag is er een ook een echo gemaakt van z’n nieren om te kijken of het daar vandaan kwam. Er zat ook veel vocht in z’n longen, dus dat moesten ze steeds wegzuigen. En omdat ik niet thuis was, had ik geen kraamzorg en hadden mijn verloskundigen geregeld dat er in het huis voor mij kraamzorg kwam. Dit was meestal maar een halfuurtje, dit wilde ik zelf. Het was meer om m’n hechtingen te controleren, baarmoeder, temperatuur etc. Onze dag bestond uit: opstaan,bellen naar het ziekenhuis, ontbijten en kopje koffie, naar het ziekenhuis, lunchen en kopje koffie, naar het ziekenhuis, avond eten, naar het ziekenhuis en voordat we gingen slapen nog even bellen naar het ziekenhuis.