De wereld zakt weg onder je voeten

Dit is deel 2 van ons verhaal. Heb je deel 1 nog niet gelezen? Die vind je hier ——->

https://www.mamaplaats.nl/blog/baby/mijn-nachtmerrie-kwam-uit

Ik had een heel naar gevoel en ik zei tegen mijn partner: “ Bel a.u.b. de vk want dit voelt niet goed. Mijn partner heeft de situatie aan de vk uitgelegd en die was er binnen 5 minuten. Jayvano werd onderzocht en al snel werd duidelijk dat het niet goed met hem ging. De vk belde het ziekenhuis en wij moesten direct komen. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis kwam mijn grootste nachtmerrie uit.

Wij werden al opgewacht door de artsen en verpleegkundigen van de neonatologie afdeling. Jayvano werd uit onze handen gepakt en ondertussen moesten wij uitleggen wat onze bevindingen waren. Jayvano werd uitgekleed en kreeg gelijk een zuurstof snorretje/draadje bij z’n neus. Ze konden zijn zuurstof waardes niet goed checken en brachten hem naar een ander bedje en daar werd hij aangesloten op alle apparaten en kreeg een kapje voor zuurstof. Al snel werd gezien dat zijn lichaam nog maar 30% zuurstof had. Ze zeiden: “uw kindje is erg ziek maar we gaan er alles aan doen zodat dit weer goed komt”. Hij werd handmatig bij beademd door een verpleegster, die ook nog eens zei: “ al moet ik dit de hele nacht doen”. We mochten de hele tijd bij hem zijn, maar ik moest even zitten en alles laten bezinken. Ik was een beetje in shock en wist niet zo goed wat er gebeurde. Alle apparatuur bleef maar piepen en we zijn een apart kamertje ingelopen met een deur die dicht kon. Ondertussen kwamen er artsen op en aan lopen en ook ons kamertje binnen om vragen te stellen. Wij kregen zelfs de vraag of er geen hartafwijking bij de 20 weken echo was gezien. Gelukkig (vraag me niet hoe) had ik het mapje mee met alle informatie incl de 20 weken echo. Daar was niks op te lezen. Alle informatie die ik had heb ik gelijk doorgegeven aan de artsen. Ik ben steeds heel even bij Jayvano geweest en liep dan weer snel weg, ik wilde niet in de weg lopen en om je kind zo te zien is verschrikkelijk. Er werd al snel een speciaal team (NICU) gebeld om hem te kunnen overplaatsen naar het Vumc in Amsterdam. Ook hebben ze zijn navelstreng losgesneden zodat ze een infuus konden plaatsen die direct in zijn bloedbaan kon, zodat ze konden beginnen met antibiotica en vocht etc. Achteraf gezien had Jayvano blauwe vinger nagels en blauwe lippen , maar ik denk dat ik dat thuis niet heb “willen zien”. Terwijl wij in dat kamertje zaten hoorde wij opeens: “hartslag 63,62,60”. Op dat moment heb ik de deur dichtgegooid, mijn vingers in m’n oren gedaan en heel hard lopen huilen. Het is onderhand al 6/7 uur s’ochtends en het speciale team is aangekomen. Ze moesten Jayvano wel zo stabiel mogelijk krijgen om hem mee te kunnen nemen naar Amsterdam. Gelukkig was hij stabiel genoeg om mee te gaan met de ambulance. Ze vroeg nog aan ons of we wilden zien dat hij de ambulance in werd gereden of dat wij alvast naar het vumc zouden rijden. Ik wilde dat niet zien dus besloten wij om eerder van de afdeling af te gaan en langzaam naar de auto te lopen. Op weg richting de auto, heb ik even een tussenstop gemaakt bij de verlosafdeling om mezelf even te verschonen. Want ja net bevallen en vloeien en verder niks bij je te hebben dat is geen goede match. We moesten ook nog eens tanken dus alles liep vertraging op. Ondertussen hadden we wel al naar onze familie gebeld om de situatie uit te leggen. Eenmaal in de auto, getankt te hebben, reden we richting het vumc. Ik denk dat mijn partner en ik nog nooit zo stil tegen elkaar zijn geweest. Opweg naar het andere ziekenhuis, zagen we de ambulance waar Jayvano in lag voorbij rijden. Vraag me niet hoe we bij het vumc terecht zijn gekomen met z’n 2e, maar het was gelukt.

Vervolg in deel 3