De laatste dag dat ik een blog plaatste is alles in een snel trein gegaan.

Het is al weer een tijdje geleden dat ik wat heb geplaatst op mamaplaats. Na mijn hele ziekenhuis avontuur moest ik veel rust houden.. dat was makkelijker gezegd dan gedaan, maar we zijn op dit moment nog steeds zwanger.

Nadat ik was opgenomen in het Erasmus mc is alles een beetje als een soort lopende handwerk gegaan. Om de zoveel uur kreeg ik weeën remmers, en werd ik aan de ctg gelegd. Er werden zo min mogelijk vaginale echo’s gemaakt omdat alles wat daar binnen in kwam de bevalling kon Stimuleren om te gaan beginnen. En dat is iets wat je met 28 weken en 4 dagen absoluut niet wil... 

Al de hele week had ik last van een soort spierpijn inwendig bij mijn vagina. Ik zocht er niet veel achter en deed gewoon mijn ding. Maar vrijdag kreeg ik toch wel last van wat meer kwaaltjes. Flinke harde buiken, nog steeds die inwendige spierpijn, misselijk en ook wat licht in me hoofd. Toch voor de zekerheid maar even het ziekenhuis gebeld en moest gelijk langs komen. Omdat mijn gevoel niet goed zat hebben we voor de zekerheid toch maar de vlucht koffer en maxi cosi meegenomen in de auto. En daar gingen we.. naar het ziekenhuis.. 

Zo’n 7 weken geleden vertelde ik van de 20 weken echo. Dat alles er goed uit zag en meneer goed groeide. Helaas is het met deze mama sinds dien nogal berg afwaarts gegaan. Geestelijke gaat alles ‘goed’, maar lichamelijk laat mijn lichaam mij in de steek.

27 mei hadden wij de 20 weken echo gepland staan. Dankzij de versoepelingen mocht mijn partner mee en wat was ik daar blij mee! Het is en blijft toch een risico echo waarbij de engste en/of slechtste dingen naar voren kunnen komen. Zoals ik al eerder zei kreeg ik een uitgebreide guo echo ivm medicijnen gebruik. En wat waren wij blij dat wij het verlossende woord kregen dat alles erop en eraan zat. Geen open ruggetje, een goed mooi kloppend hartje, hersentjes waren goed ontwikkeld en het was lekker actief. En daarbij was/is het nog steeds een jongen. Want ja ook dat kan wel eens verkeerd bekeken worden haha. 

Afgelopen week werd ik gebeld door het ziekenhuis dat de datum voor de 20 weken echo gepland was. Woensdag 27 mei om kwart voor 3 is het dan zo ver, dan zien we ons kindje eindelijk weer maar het aller belangrijkste dan weten we of het ook gezond is en of alles erop en eraan zit. 

Vanaf morgen ben ik 18 weken zwanger. Bij de meeste ‘slanke’ vrouwen zie je dan al een heel klein lief buikje of zelfs al een echte buik. Bij mij is dit verre van. Ik ben 1.67m en weeg 100kg, iets waar ik niet trots op ben maar het is wel de realiteit. En ik hoor je denken dan ga je toch lijnen en sporten om het eraf te krijgen, ja dat zou kunnen maar zo makkelijk ligt dat niet in mijn geval. Eten is mijn grootste liefde en tegelijkertijd mijn grootste vijand. Door dat ik dus (flink) aan de maat ben, of terwijl dik, zie je bij mij dus nog helemaal geen baby belly. Wat me dan het meeste dwars zit zijn de reacties van mensen in de buurt of kennissen. Hoe hatelijk en triest is het als je tegen iemand zegt; je lijkt niet eens zwanger, weet je wel zeker dat je zwanger bent etc. Echt waar hoe kunnen mensen zo in mekaar zitten of überhaupt als vrouw zijnde over een andere vrouw praten.. 

Al weken mocht mijn partner niet mee naar de echo’s ivm met onze grote vriendin Corona die nogal menig leven dwars zit. Toen ik dus de verlossende woorden hoor dat de regels versoepeld werden heb ik gelijk een echo praktijk in de buurt gebeld met de vraag of ze al weer open mochten voor pret echo’s. Ze kon daar nog geen duidelijk antwoord op geven en zou me vrijdag terug bellen zodra antwoord had. Gelukkig kreeg ik vrijdag het goede nieuws dat ze open mochten en kon mijn partner dus gaan vertellen dat die EINDELIJK zijn kind kon en mocht gaan zien.