3 jaar geleden
28 weken zwanger en ontsluiting deel 2.
Daar lag ik dan 28 weken zwanger, opgenomen en met ontsluiting.
Nadat ik was opgenomen in het Erasmus mc is alles een beetje als een soort lopende handwerk gegaan. Om de zoveel uur kreeg ik weeën remmers, en werd ik aan de ctg gelegd. Er werden zo min mogelijk vaginale echo’s gemaakt omdat alles wat daar binnen in kwam de bevalling kon Stimuleren om te gaan beginnen. En dat is iets wat je met 28 weken en 4 dagen absoluut niet wil...
De eerste nacht in het mc mocht mijn partner blijven slapen, dat was een hele gerust stelling, maar de nachten die volgde werden een ramp. Want door onze lieve vriendin Corona mochten er geen partners op de afdeling blijven slapen, ook niet als je een privé kamer had wat dus was in mijn geval. Zoals je eerder hebt kunnen lezen in mijn blogs kamp ik met angst en paniek aanvallen dus je kan je denk ik wel indenken wat er gebeurde op het moment dat hij naar huis moest en daar alleen lag.. het waren zware lange nachten, maar we hebben ze overleeft. Iets waar ik toch wel een beetje trots op ben.
Ik kreeg zaterdag middag de tweede longrijpings prik, en mocht dan 24 uur later gaan proberen te lopen, in de hoop dat alles rustig bleef en niet weer op kwam zetten. Ook kwam de kinderarts langs om ons te vertellen hoe en wat als onze zoon toch besloot eerder te komen. We kregen een rondleiding op de kinder ic, een gesprek met neonatologie en het vrouwtje dat ging over borstvoeding. Dat laatste was nog wel een ding, want ik wil absoluut geen borstvoeding geven ( heb ik goede redenen voor dus please don’t judge me.. ) en zij kwam wel met het feit dat er donor moedermelk was, waarop ik zei: prima, alles voor me kind. Want uiteindelijk Willen we allemaal het zelfde en dat is dat onze kinderen gezond en wel op de wereld komen en blijven! Na dat dit allemaal achter de rug was, en we de overlevingskansen hadden gehoord kwam er een beetje rust bij ons. Gelukkig ligt onze zoon qua groei en gewicht voor en dat maakte de kansen alleen maar groter doordat die wat reservers had. Maar we moesten eerst afwachten wat er gebeurde als ik ging lopen.
Gelukkig Bleef alles rustig na mijn kleine wandeling en moest ik nog 1 nacht blijven ter observatie en zou ik maandag naar huis mogen, de dag dat ik precies 29 weken zwanger zou zijn. Wel mocht ik alleen maar huis als ik plechtig beloofde om daar net zoveel rust te pakken als in het ziekenhuis. Eenmaal thuis bleek dat wel lastiger als gedacht.
Inmiddels ben ik 31 weken en 2 dagen zwanger. Wel hebben we de babykamer helemaal afgemaakt, zijn nu echt alle spullen in huis voor de baby en mij en staat sinds mijn ziekenhuis opname de vluchtkoffers en maxi Cosi in de auto.
25 augustus hebben we de laatste controle in het Erasmus mc, en mag ik daarna gewoon weer in mijn eigen ziekenhuis verder onder controle lopen. Gisteren hebben we mijn gipsen buik alvast gemaakt samen met een vriendin die hem ook heeft gemaakt toen ik zwanger was van mijn dochter, omdat we niet weten hoelang meneer nog blijft zitten en ik niet het risico wil lopen dat ik dat niet heb.
Ondanks dat elke dag onzeker is, ik veel last heb van harde buiken en de beurse pijn aan mijn vagina doet meneer het goed. En zoals het ziekenhuis ook zei, elke dag dat die blijft zitten is er weer 1. 🍀
