Voorschool, crèche, peutertijd, geeft het beestje een naam maar Tess mocht na járen wachten (haar gevoel) ook eindelijk naar school!

Een haat liefde verhouding heb ik ermee, SOCIAL MEDIA. 

Dit weekend was ik met mijn beste vriendin lekker gaan uiteten zonder man en kind. HEMELS vond ik het, al heb ik wel 1328437895 keer aan het thuisfront gedacht en dan toch even een appje sturen of alles goed gaat. De autorit naar huis betrapte ik mezelf erop dat ik zat te fantaseren hoe het zonder Tess zou zijn. 'Ik kan dan weer uitslapen, hoef met niemand rekening te houden, kan gaan en staan waar ik wil'. Ik moet eerlijk toegeven dat ik het de laatste tijd lastig en zwaar vind. Tess is nu 2,5 en heeft me er af en toe toch een grote mond op staan. De twee-is-nee fase is hier in volle gang. Nu heb ik ook altijd gezegd dat ik niet graag een kind zonder pit heb, maar de pit van mijn man en ik zijn wel een hele grote plus geworden bij Tess. Zo heb ik de laatste tijd echt dagelijks minimaal 5 discussies waar ik 'boos' moet worden en het antwoord krijg 'nee jij hebt een grote mond'. (Heb ik al gezegd dat Tess pas TWEE-EN-EEN-HALF is...). Laten we het nog niet hebben over de mentale breakdowns die ze af en toe al heeft als ze iets niet mag en de huilpartijen erbij. Ik vind het op dit moment oprecht écht niet leuk om mama te zijn. En ik schaam me hier enorm voor.. Er zijn zoveel vrouwen die mama willen worden, hier was ik er zelf ook eentje van! Onze zwangerschap richting Tess was ook geen gemakkelijke, heb hier verschrikkelijk veel verdriet om gehad en nu hebben we een prachtig gezond meisje en vind ik moeder zijn gewoon kut.Uiteraard hou ik enorm veel van Tess en is ze een enorme kroelkont, maar die discussies met haar en het niet luisteren naar ons breken me echt op. Ik voel me door deze gedachten ook echt vaak een slechte moeder. Hoe kan ik dit nou denken, zo'n klein wezentje heeft ons enorm nodig en geeft nou eenmaal tegengas. Maar toch het breekt me op en ik word zelf dan ook zo snel boos omdat mijn emmer is overgelopen met geduld.Het zou zo fijn zijn als je wat meer handvaten krijgt als mama zijnde en er een soort van 'Peuterpubertijd' handleiding bestond! 

Daar is ze weer hoor, twee jaar geleden mijn laatste blog geschreven. Had echt het mooie plan stap voor stap alles te beschrijven maar zie nu dat ik naar de versie poging ben gestopt. Lang verhaal kort, ik heb een geplande keizersnede gehad op 29-04-2022 en wij zijn sinds deze datum om 08.18 trotse ouders geworden van onze dochter Tess! 

Daar gingen we dan, poep zenuwachtig richting het ziekenhuis om die draak handmatig terug te draaien in mijn buik. 

AUGUSTUS 2020

EINDELIJK die verlossende woorden gehad van manlief. Ik hoor hem ze nu nog steeds in mijn oor fluisteren 'stop maar met de pil'.Het liefst had ik terplekke mijn pilstrip uit mijn tas gehaald en in het restaurant door de wc gespoeld, maar goed die strip lag natuurlijk thuis.Had ook wel beetje vreemd gestaan aan tafel met mn opa en oma etc. aan een tafel.. Maar goed onze droom kwam eindelijk uit, papa en mama gaan worden.Nu ben ik mien ongeduld haarzelf, dus ik vond na 2 weken wachten of ik alweer natuurlijk ongesteld werd lang (Terwijl een cyclus 4 weken duurt..). Uiteindelijk heb ik alsnog niet mogen klagen, want na ongeveer 4 weken was ik netjes ongesteld zoals het weer hoorde.Dus alle apps die er maar bestonden voor een ovulatie had ik geïnstalleerd (al onderweg terug naar huis van het etentje met mijn opa en oma, motto beter te vroeg dan te laat haha) zodat we geen moment zouden missen!! Zo gezegd zo gedaan en ik maar weer wachten tot ik ongesteld moest worden of kon testen. Mensen die me kennen, weten dat ik natuurlijk al een flinke lading zwangerschapstesten had ingeslagen bij dn Action en eigenlijk nooit kan wachten en dus vaak al eerder had getest.  (Dit zeg ik nu wel heel stoer, maar ondertussen gingen we nog op vakantie met de fam. naar Sochi (Ja Rusland ja! Mijn zwager woont hier met zijn gezin. aanradertje om ooit op vakantie te gaan!!!) en had ik natuurlijk niets meegenomen en twijfel ik überhaupt of vanaf december wel beetje ben gaan testen..(mag ik nog steeds zwangerschapsdementie de schuld geven?)) Na een kleine 2 maanden weer niet raak, terwijl we toch echt de ovulatiedagen in de gaten hielden.. Klein beetje aan het balen, maar toen we het erover hadden met vrienden (ja wij zijn stiekem open boek, dus mensen wisten dat we ervoor gingen, achteraf heel dom, gaan ze allemaal vragen en en en al gelukt..) en die gaf me de GOUDEN TIP. (Die voor ons hielp dan, ik wil mensen geen valse hoop geven, ik weet zelf hoe vervelend dit is).  Namelijk (tromgeroffel) de ovulatietesten van de Action, of welke ovulatietest dan ook (ik zou altijd kiezen voor de Action ook lekker voor de portemonnee). Bleek dus dat al die stomme ovulatieapps die ik had er kei hard naast zaten. Al met al, we waren goed bezig maar als je er dag naast zit komt er geen baby van.Nieuwe ronde nieuwe kansen met de ovulatietest. En ja dit ging er echt aan toe zoals de meeste mensen denken. 'Schat kijk eens een dikke knal ovulatietest, en hop aan het werk' En wat bleek, deze gouden dingen hadden nog gelijk ook, ik had namelijk rond februari een positieve zwangerschapstest, weliswaar geen dikke knaller maar hé een kruisje is een kruisje toch. Lang hebben we hier helaas niet van mogen genieten nog geen 4 dagen later heb ik helaas een hele vroege miskraam gehad. Onze wereld he-le-maal ingestort. Wist niet dat er zoveel verdriet in een mens zat. Maar goed, schouders eronder en weer door. Dit ging gelukkig erg goed, gelijk de volgende maand erop was het weer raak! Dus weer alles in werking gezet, verloskundige gebeld etc. Intake daar gehad, een eerste goede echo. Intens gelukkig en onze ouders al ingelicht over het mooie nieuws en ook wat goede vrienden die met precies hetzelfde nieuws kwamen!! Dus hop door naar de 12 weken echo, dan konden we het wereldkundig maken aan de rest van de wereld (vond het zó lastig om mijn mond te houden..). Bloednerveus natuurlijk in die wachtkamer om ons hummeltje weer te gaan zien, die 10 minuten wachten duurde als 10 uur.. Eenmaal binnen had ik gewild dat ik nooit naar binnen was gegaan.. Zodra we de echo beelden zagen (als wist ik niet wat ik moest zien met 12 weken...) bleef het verdacht stil bij de echovrouw. En ook toen ik de vraag kreeg, hoe lang ben je zwanger, dacht ik echt uhm hallo doe je huiswerk eens ik kom hier voor een 12 weken echo doos. (Lichtelijk geïrriteerd/bloed nerveus). Waarop gelijk het antwoord kwam, het vruchtje is helaas niet meer in leven al sinds week 6/7 ongeveer niet. Dit was direct na onze eerste echo, dus in die 5/6 weken was het totaal niet meer gegroeid. Daar gingen we weer, wéér een emotionele mega klap die ik totaal niet aankon en ik dacht nog ga niet huilen waar die vrouw bij is, dit kan ik wel hendelen tot ik thuis ben en in een hoekje kei hard ga zitten huilen maar het is me niet gelukt. Met rooddoorlopen ogen liep ik die kamer uit en zag daar hele vrolijke mensen wachten in de wachtkamer met dikke toeters. Dacht dat we het heftigste al gehad hadden, maar onze vrienden/familie bellen met dit nieuws was verschrikkelijk. Mijn man die zijn beste maat belde en trillend/huilend ophing. Wat een drama was dit zeg. En dit allemaal op 26 april zo net voor Koningsdag die we gewoon goed wilde gaan vieren (ik met mn ranja dan wel..). Helaas hebben we het maar amper kunnen verwerken of het ziekenhuis belde al om een afspraak te maken, omdat het vruchtje natuurlijk niet zelf had losgelaten. Kort verhaal lang ( ben alweer veel te veel aan het typen en vind het stiekem toch wat lastiger dan ik dacht. En wil er geen emo verhaal van maken dat alles alleen maar fout gaat/en jullie ook een eind in zicht geven met deze blog haha).) Een enorme ziekenhuisrollercoaster gehad daar, medicijnen om te miskraam op te wekken. Mislukt.. De arts had niet verteld dat je deze medicijnen vaginaal moet inbrengen ipv doorslikken wat deze harrie had gedaan..). Weer een tegenslag bij de controle of het vruchtje weg was, wat betekende dat er een curretage moest komen. Deze stond gelukkig al best snel gepland, buiten het feit dat we kapot waren van verdriet, wilden we het ook zo snel mogelijk 'afsluiten'. (Al doe je dit niet echt ben ik wel achter gekomen). En in ons hoofd konden we dan ook weer (op zijn tijd en zonder geplan) weer door. Want we wilden alsnog graag papa en mama worden. Maar dit heeft helaas ook langer geduurd dan gepland, na een curretage moet je namelijk afwachten wanneer je weer ongesteld wordt. En hierna mag je weer door als je alsnog een kinderwens hebt. Meestal wordt je dit wel weer tussen de 4 tot 6 weken. Ik heb er 2,5 maand over gedaan... ruim 2 maanden rondgelopen met buikpijn alsof je ongesteld moet worden, maar het wil maar niet komen. (DRAMA vond ik dit, dit vond ik denk nog wel erger dan de ingreep zelf) Voelde me een enorme faalhaas wiens lichaam er geen zin in had weer normaal te gaan doen. Emotioneel trok ik dit heel slecht, kon geen baby om me heen zien. Iedereen die zwanger werd moest ik om huilen en merkte aan mezelf dat ik BELACHELIJK jaloers was op iedereen.. (Gelukkig hebben wij de liefste vrienden ever en ondanks dat deze 2 koppels wel een goede zwangerschap hebben gehad, heb ik dit nooit gevoeld bij hen en heeft Tessie hier nu al een vriendje en vriendinnetje aan overgehouden). 

KINDERWENS;