Nóg trotser dan een pauw!

Voorschool, crèche, peutertijd, geeft het beestje een naam maar Tess mocht na járen wachten (haar gevoel) ook eindelijk naar school!

We waren paar maanden geleden al gaan kijken en dit vond ze zo geweldig dat ze niet meer mee naar huis wilde en elke keer als we voorbij school reden ze er perse heen wilde. (Lees; ik rij hier 3 keer per week langs voor de gastouder en opa en oma..) 

Een week of 8 geleden hadden we nog een keer een intake om alles door te nemen dit keer samen met papa. De hele school heeft geweten dat wij naar huis gingen en de kinderbescherming heeft gedacht dat wij ons kind mishandelen zo te keer ging ze.. 

3 november was het dan zo ver, ons nog veel te kleine meisje dat naar school ging. Méga trots was ze, rugzakje om, boterhammetjes mee. Papa en mama waren alleen iets te enthousiast en al om 8.10 op het schoolplein.. die 10 minuten wachten tot de bel heeft ze niet gered maar gelukkig mochten we al naar binnen. Rende de klas in, alsof ze er al jaren kwam en bij weggaan kregen we nog net een kleine kus van haar voordat ze weer ging spelen. 

Moeders de hele terug reis gevochten tegen haar tranen, want die laat je toch niet gaan met manlief erbij haha! Zodra hij de deur uit was om te werken heb ik de watervallen losgelaten haha! En jeetje wat duurde die 4 uur lang om haar weer op te mogen halen.

Nog trotser en met haar eerste tekening kwam ze naar buiten gerend, glimlach van oor tot oor maar gelukkig wel 'DAAR IS MIJN MAMMIE'. Thank god ze had me gemist. Ze had het mega goed gedaan op haar eerste dag, iedereen geknuffeld, lief gespeeld en ze sloot overal netjes aan. En die armpjes weer om me heen gedrukt werden me iets te veel, weer snel de auto in gegaan doei tegen de juf gezegd om de tranen weer te laten gaan.

Jeetje wat was en ben ik kapot trots op dit meisje, helemaal uit elkaar gespat van trotsheid!  (Is dit überhaupt een woord?)