HELL YES!

AUGUSTUS 2020

Ik zei nog zo tegen mijn man, deze ronden hebben we gemist hoor schat. Ik wat zeurende buikpijn dus word gewoon ongesteld. Beetje balen maar mezelf hier toch bij neergelegd, ben ik toch te ongeduldig om nog even paar dagen te wachten en doe ik voor de grap toch een early zwangerschapstest. Dit s'ochtends vroeg, zodat manlief het niet zou zien (die zou namelijk tegen me zeggen Kim heb gewoon eens een keer geduld we weten het vanzelf..) En in de ochtend test je natuurlijk het beste. Ik met al mijn moed die staaf onder geplast en expres mijn haar gaan doen zodat ik niet om de seconde naar de test zou kijken. Na 5 belachelijk lange minuten toch maar gaan kijken en ik dacht ergens een kruis in te zien. Maar die wilde ik natuurlijk ook zien, toch maar een foto gestuurd naar manlief terwijl ik hem in het licht hield en die zei ah nee sorry schat ik zie er geen kruis in  

In de avond allebei nog een keer gekeken naar de test en we begonnen toch wel wat te twijfelen.Vanaf die dag heb ik zo wat elke dag een test gedaan en zag ik met de dag de streep dikker worden. HELL YES WE ZIJN ZWANGER!! (ik zal jullie de 100 foto's van alle testen besparen).

Deze keer hebben mijn man en ik afgesproken het echt pas na 12 weken te vertellen tegen iedereen, zodat we niet weer na de 12 weken echo slecht nieuws zouden moeten delen. Ik wil het zelfs niet aan mijn ouders vertellen. Gelukkig hadden we in het ziekenhuis al afgesproken dat zodra ik weer zwanger zou zijn, ik elke week langs komt komen tot de eerste 12 weken om de stress te verminderen na de vorige miskramen. Dus opgelucht en wel gingen we de eerste weken in. Ik zou samen met mijn zusje, nichtje en vriendin naar de Foute Party van Q gaan in Oosterhout, maar had stiekem al niet zoveel zin. Toch maar zin gemaakt en me klaar gaan maken samen met mijn zusje. Nog even snel opfrissen en naar de wc. Waarbij ik bloed zie in mijn ondergoed.. Direct paniek en huilen maar dit kon niet want mijn zusje was beneden en die wist nog niet dat ik zwanger was. Uiteindelijk heeft mijn man dit toch maar tegen haar verteld. Uiteindelijk wel naar het feest gegaan en eind van de avond was er totaal geen bloedverlies meer, ik was weer opgelucht! Mijn man ging die avond naar vrienden en bij binnenkomst zagen ze gelijk aan hem dat er was was, dus die waren toch ook al op de hoogte. 

Gelukkig was er die zaterdag niets meer aan de hand, maar die zondag werd ik weer met helder rood bloed wakker. Huilend het ziekenhuis opgebeld en gelukkig mochten we 1,5 uur later langskomen. Stiekem had ik mezelf al op het ergste voorbereid, zodat het in het ziekenhuis minder heftig aan zou komen. Maar het tegendeel bleek waar, we zagen daar een ieniemienie frummeltje MET ja MET een kloppend hartje!!!

Vanaf deze week hadden we gelukkig elke week een echo. BLOED nerveus iedere keer, vooral omdat ik eigenlijk altijd alleen moest (was onder werk tijd en manlief zit in de bouw en door heel het land). Maar de termijnecho hadden we samen, nadat we hier weer een goede echo hadden zijn we langs familie gegaan om het iedereen te gaan vertellen waarna we het natuurlijk ook 'social media' official hebben gemaakt. (Hoort erbij hé in deze tijd haha). Gelukkig gingen we van goede echo naar goede echo en hadden een geslachtsecho achter de rug waardoor we wisten dat er een klein meisje bij zou komen! Stiekem was ik vanaf week 20 al aan het aftellen naar week 40, waardoor de weken alleen maar trager gingen. (Ik ben denk de enige vrouw die zwanger zijn verschrikkelijk vond...)  

Mijn man mocht met alle echo's mee, totdat het hele coronagezeik begon. Hij mocht nergens meer mee naar toe juist wanneer ik hem er bij wilde hebben. Met een week of 33 (weet dit niet zeker meer..) werd er namelijk bij de verloskundige geconstateerd dat mevrouw wel eens in een stuit kon liggen. Ik kreeg diezelfde middag nog een echo in het ziekenhuis en als ze in een stuit zou liggen zou er een versie komen. Een mega domper vond ik dit, omdat er al eerder was aangegeven dat ze wel eens in een stuit kon liggen (maar ze was daarna weer gedraaid zeiden ze) had ik natuurlijk (mega dom) al gekeken wat een versie nou precies inhoudt. (Doodsbang hierna, dit leek me nog enger dan bevallen zelf...) Waarop ik direct heb aangegeven, mocht die versie er komen doe ik dit niet zonder mijn man. De verloskundige gaf al aan ja maar corona en het stelt niet veel voor, we doen het ook hier blablabla. Waarop ik denk nog 10 keer heb gezegd leuk en aardig maar ik ga niet zonder mijn man punt. Dan doe ik het niet (als ik het al zou doen). Dit zou ze gelukkig voor me regelen..Daar ging ik dan, die middag naar het ziekenhuis voor een echo. Wel extra leuk, want ik zou eigenlijk geen echo meer krijgen totdat ze er zou zijn. P.S. ik vergeet erbij te zeggen dat corona er al had voor gezorgd dat mijn liggingsecho was afgezegd (janken/kwaad) en ik er maar op moest vertrouwen dat het goed zat en anders kwamen ze er tijdens de bevalling wel achter. (Dit hele verhaal zal ik jullie besparen aangezien ik al lekker lang van stof ben). Maar door de afspraak bij de verloskundige ben ik de week erop dus toch naar het ziekenhuis gestuurd (ZONDER man, kei zenuwachtig). Echt top die corona tijd... En ja hoor, het werd daar nog even bevestigd dat mevrouw in een onvolkomen stuit lag (alsof ze Chinees tegen me praatte, heb dit na de echo gelijk opgezocht wat dit nou precies is al die verschillende stuiten). Dit met verloskundige en mijn man besproken dat er dan toch maar een versie moest komen. Stiekem stond ik hier nog steeds niet helemaal achter, maar tja die verloskundigen hebben er verstand van toch? Gelukkig zou ik op het moment zelf het altijd nog kunnen afblazen als ik het toch niet wilde. Ik kon de week erop op woensdag direct terecht...