Ik ben zwanger en niemand weet het nog. Ik bedenk me hoe ik het mijn familie ga vertellen en wanneer nu er ander groot nieuws is in de familie. Over een week is het vaderdag. Ik besluit het dan te vertellen. Mijn zus is er dan ook. Ik koop een fotolijstje en print een tekst uit voor erin: Je kunt me nog niet horen, je kunt me nog niet zien. Maar als ik in februari ben geboren, mag ik dan in dit lijstje misschien? Ik ben er van overtuigd dat het een februari kindje wordt, want ik ben uitgerekend op 18 februari en ik zal toch niet zó vroeg of zó laat bevallen? 

Ik test opnieuw vandaag en jawel! Overduidelijk positief :-) Ik ben zwanger! Ik ben gewoon echt zwanger. Ik kan het niet geloven. Het is nog zo onwerkelijk, maar ik ben helemaal in de wolken. Mijn hart gaat tekeer, want oh wat is dit gewenst en oh wat gaat dit mijn leven veranderen.  Ik laat de test op de wc liggen, zodat ik er nog heel vaak naar kan kijken. De zwangerschap duurt nog lang, dus ik besluit verder te gaan met waar ik gebleven was. Ik ga kitesurfen nu het nog kan. Ik trek mn (dikke winter)pak aan, pak al mn spullen en trek de deur achter me dicht. Kak! Sleutels liggen nog binnen.... De zwangerschapsdementie slaat nu al toe. 

Eind mei. Na de vorige "poging" waarbij er een raar ei was en ik besloot niet door te gaan met de inseminatie hadden we afgesproken dit keer naast de ovulatietesten ook met echo te kijken naar de groei van mijn follikel(s). Op vrijdag had ik een bruiloft. Dit keer besluit ik met alcoholgebruik wel rekening te houden met een eventuele vroege ovulatietest. Gelukkig maar. Op zaterdag op dag 10 van mijn cyclus heb ik mijn eerste echo staan. Zonder verwachtingen ga ik er heen, maar al snel is er een groot ei te zien. Deze zal snel gaan springen verzekert de arts mij. Hij raad me aan vanavond alvast te testen en morgenochtend sowieso weer. Die avond test ik nog negatief, maar de volgende dag heb ik een positieve ovulatietest in handen. Ik heb 24 uur dienst in Utrecht, dus dat is niet heel erg praktisch. Niemand bij de praktijk waar ik nu werk weet nog van mijn traject af, maar om 1300 uur moet ik in Leiderdorp zijn voor mijn inseminatie, terwijl mijn dienst nog tot 1800 uur loopt. Aargh!! Die nacht voel ik mijn eisprong tussen 2000 en 800 uur. Nog meer stress. Ben ik dan nu te laat? Natuurlijk weet ik dat een eitje gemiddeld 24 uur vruchtbaar is, maar ik ben 40+, geldt dit voor mijn eitjes ook nog? Is de kwaliteit goed genoeg? Ik heb geen idee, maar dit zijn zo gedachten die door mijn hoofd schieten. Idealiter ligt het sperma al klaar voor het eitje springt. Die kans is/lijkt nu verkeken. Ik vertel het aan mijn collega's. Ik moet wel, want ik heb backup nodig om naar de kliniek te gaan. Zij reageren zo lief! De collega uit het andere team wil backup voor mij zijn, dus ik kan met een redelijk gerust hart naar Leiderdorp. Inmiddels weten ook onze stagiaires het, dus het is niet lang meer een geheim. Ergens wel een opluchting dat iedereen er van weet, maar ook raar dat je zoiets 'moet' delen met mensen die niet zo heel dicht bij je staan. 

In april wil ik opnieuw een poging doen om zwanger te worden. Ik heb een leuk feestje, iets teveel gedronken en een leuke avond met een man. Eenmaal thuis doe ik een ovulatietest (wat vroeger dan normaal) en tot mijn grote schrik was deze meteen positief! Ik kan mezelf wel voor mijn kop slaan. Jarenlang gewoon voorzichtig geweest en nu, nu ik een (goed) plan heb zou ik ongepland zwanger kunnen zijn van een one-night-stand. Ik kon mezelf wel voor mn kop slaan en deed dat dan ook. 40 jaar oud en dan alsnog ongepland zwanger worden. Ik kon maar moeilijk geloven hoe ik zo stom had kunnen zijn. Natuurlijk ging ik deze maand niet voor IUI, want het nog slechtere scenario zou zijn als ik mijn kind niet zou kunnen vertellen of hij van die man of toch van de donor was. Als daar dan nog een vaderschapstest aan te pas moest komen, dan maakte ik het allemaal nog moeilijker. Ik belde de betreffende man en vertelde wat er gebeurd was. Hij wist van mijn kinderwens en dat ik er actief mee bezig was, dus ook hij wist dat hij een risico gelopen (of genomen?) had. We besloten ermee te dealen als het zover was. Weg laten halen was sowieso geen optie.

Het wordt februari. Deze maand gaat het gebeuren. Ik neem wat video's op voor mijn toekomstige kind om aan hem/haar uit te leggen hoe ik tot deze keuze ben gekomen. Op dag 10 na mijn menstruatie begin ik met het testen van mijn ovulatie. Ik ben in Maastricht voor een opleiding als ik voor de eerste keer ga testen en hij lijkt positief. Maar thuis geeft Clear Blue een negatieve test aan. Die nacht begeleid ik een bevalling in het ziekenhuis tegenover de kliniek. Ik loop daarna even naar binnen en ik mag gelijk door voor echo. Mijn eitje is nog niet gesprongen en meet 17 mm, dus de ovulatie is aanstaande. Ik krijg 's avonds alsnog een smily  (=aanstaande ovulatie) en de volgende dag mag ik komen voor inseminatie. Wat mega spannend! Voor het eerst in mijn leven is er een reële kans dat ik zwanger raak en dat ik een kindje mag krijgen. En als dat gebeurt is er geen weg meer terug. Ondanks dat dit is wat ik het allerliefst wil, vind ik het ook heel spannend. Want hoe ga ik dat straks allemaal doen in mijn eentje, als verloskundige met wisselende diensten die vaak 24 uur duren? Eerlijk? Ik heb werkelijk geen idee. Maar ik vertrouw er maar op dat overal een oplossing voor is. 

Kerst anno 2020. Anders dan anders. We moeten ons allemaal aanpassen. We mogen niet met zijn allen bij elkaar komen zoals we zouden willen. Vooral na dit jaar hunkeren we naar nabijheid, samen zijn en lichtheid. Het is jammer, maar ik heb dit jaar al lang geleden besloten me bij de regels neer te leggen die we opgelegd krijgen. Vechten of irriteren kost zoveel energie. Dus we maken er wat van binnen de mogelijkheden. Het is tot het laatste moment spannend of we wel bij elkaar kunnen komen zoals gepland, want voor hetzelfde geld is er iemand niet lekker of zit in quarantaine, omdat we met corona in aanraking zijn geweest. Dit gebeurde op mijn verjaardag ook, toen zat ik samen met Bob in quarantaine. 

Eindelijk was mijn plan helemaal rond. Ik was klaar om te starten met mijn traject. Rietjes waren besteld en betaald (rib uit m'n lijf) en toen gebeurde er iets wat weer alles overhoop leek te gooien. Al sinds 2008 werkte ik als waarnemend verloskundige. Ik vond het leuk om voor verschillende praktijken met verschillende populatie te werken. Zo werkte ik 10 jaar lang voor 2 praktijken en was ik daarnaast nog vliegende keep voor vele andere praktijken. Een jaar hiervoor kreeg ik bij 1 praktijk te horen dat ik geen nieuw contract meer kreeg. Enorm jammer, want ik had er altijd met hart en ziel gewerkt, maar zij hanteerden een opzegtermijn van 7 maanden, waardoor ik nog tijd genoeg had om iets anders te zoeken. Uiteindelijk besloot ik voorlopig niks anders te zoeken, zodat ik tijd en ruimte in mijn hoofd, hart en leven vrij kon maken om bezig te zijn met mijn kinderwens. Maar toen werd het 15 december en had ik een gesprek met mijn andere opdrachtgevers. Zij vertelden mij dat ik na 10 jaar per 1 januari geen nieuw contract meer kreeg! Wat een schok. Verdriet, boosheid en paniek maakte zich meester van mij. Hoe kunnen ze dit nu doen nadat ik 10 jaar lang altijd voor ze klaar stond (soms werkte ik wat meer voor ze, soms wat minder. Maar als ze me nodig hadden stond ik altijd klaar). Ik ben realist genoeg om te weten dat niks voor altijd is. Maar ik verwacht wel fatsoenlijk behandeld te worden en na 10 jaar een opzegtermijn van 2 weken te geven met daarin kerst en oud en nieuw is verre van fatsoenlijk. Andere praktijken hebben hun rooster vanaf januari natuurlijk al rond. Daar stond ik dus aan de vooravond van mijn traject, zonder baan, zonder inkomen (als ZZP'er heb je geen recht op een uitkering), in mijn eentje. 

Ik twijfel. Mijn droom om samen met iemand een kindje te krijgen heb ik al op moeten geven. Nu is mijn eerste keus donor beschikbaar, maar blijkt een vriendin exact dezelfde donor te hebben! Ik weet niet goed wat ik ervan moet vinden. Enerzijds zou het natuurlijk super leuk zijn als we allebei een kindje van deze donor mogen krijgen, zodat ze als halfbroer/halfzus altijd in elkaars leven kunnen zijn. Maar we kennen elkaar nog niet zo lang. En wat als de een andere verwachtingen heeft over het contact dan de ander? Dat zou het best ingewikkeld maken. Ik besluit niks te zeggen. Eerst moet ik hier zelf uit komen. Het gaat tenslotte om mijn kinderwens en ik heb al genoeg concessies gedaan op mijn weg naar het moederschap. Ik heb er serieus over nagedacht, maar wist ook dat ik niet te lang kon wachten, omdat deze donor anders zo weer uitverkocht zou zijn. Ik besloot 3 rietjes te bestellen. Zonder overleg met haar. Dit moest mijn beslissing zijn. 

Het vervolg van mijn vorige blog Tinderen voor sperma.