8. Poging 1

Het wordt februari. Deze maand gaat het gebeuren. Ik neem wat video's op voor mijn toekomstige kind om aan hem/haar uit te leggen hoe ik tot deze keuze ben gekomen. Op dag 10 na mijn menstruatie begin ik met het testen van mijn ovulatie. Ik ben in Maastricht voor een opleiding als ik voor de eerste keer ga testen en hij lijkt positief. Maar thuis geeft Clear Blue een negatieve test aan. Die nacht begeleid ik een bevalling in het ziekenhuis tegenover de kliniek. Ik loop daarna even naar binnen en ik mag gelijk door voor echo. Mijn eitje is nog niet gesprongen en meet 17 mm, dus de ovulatie is aanstaande. Ik krijg 's avonds alsnog een smily  (=aanstaande ovulatie) en de volgende dag mag ik komen voor inseminatie. Wat mega spannend! Voor het eerst in mijn leven is er een reële kans dat ik zwanger raak en dat ik een kindje mag krijgen. En als dat gebeurt is er geen weg meer terug. Ondanks dat dit is wat ik het allerliefst wil, vind ik het ook heel spannend. Want hoe ga ik dat straks allemaal doen in mijn eentje, als verloskundige met wisselende diensten die vaak 24 uur duren? Eerlijk? Ik heb werkelijk geen idee. Maar ik vertrouw er maar op dat overal een oplossing voor is. 

Ik neem een vriendin mee (ja dé vriendin die dezelfde donor heeft). in de wachtkamer lopen de spanningen nog wat verder op en dan mag ik naar binnen. Het zaad is ontdooit en een miniscuul klein buisje ligt op tafel. Met daarop de naam (alias) van mijn donor gepriegeld. De verpleegkundige vraagt me het te controleren. Ik draai het rond tussen mijn vingers en verbaas me over hoe klein het is en hoe weinig. Hier moet dus een heel kind uit groeien? Natuurlijk weet ik dat er maar 1 zaadcel nodig is, maar met deze kleine hoeveelheid vloeistof vraag ik me af of ze überhaupt wel in staat zijn een ei te vinden. Gelukkig is de inseminatie IUI, wat staat voor intra-uteriene inseminatie. Wat zoveel betekent dat het zaad in de baarmoeder ingebracht wordt. Dat betekent dat de zaadcellen de vijandelijke vagina en baarmoedermond over mogen slaan. Een hele geruststelling. De tweede meevaller is dat ze de zaadjes geteld hebben (hoe dan?!) en dat het er ongeveer 20 miljoen zijn. Twee keer zoveel dus dan waar ik voor betaald heb, jeej!. :-) De procedure is snel en pijnloos en wordt uitgevoerd door de verpleegkundige. Terwijl ik daar lig bedenk ik me dat als ik zwanger word ik zwanger gemaakt ben door een vrouw, haha. Ik moet hier even hardop om lachen. De verpleegkundige vraagt me waarom ik moet lachen en ze lacht hartelijk mee. Het zaad wordt ingebracht, ik mag weer overeind en we staan zo weer buiten. Eenmaal buiten ben ik helemaal hyper en sta te stuiteren. Ik kan gewoon zwanger zijn! We gaan naar een brasserie en bestellen een zwangerproof broodje. PUPO: Pregnant Until Proven Otherwise. Wow, dit begint wel echt te worden...

De wachtweken kan ik me niet veel meer van herinneren. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan en ben bezig met nieuw werk in een andere stad. 14 dagen na de inseminatie mag ik testen. Maar dit is helaas niet nodig. Al dagen voor de testdatum begin ik bloed te verliezen. Dit heb ik de laatste jaren altijd. Soms tot wel 10 dagen voor de menstruatie. De moed zakt me in de schoenen. Als ik zo vroeg al kleine beetjes bloed verlies, hoe kan een bevruchte eicel zich dan ooit goed innestelen? Mijn euforische gevoel van dat ik enorm vruchtbaar ben (denk te zijn...) slaat om naar een gevoel dat het echt nooit meer gaat lukken, dat zwanger worden. Ik ben niet eens heel erg verdrietig over het mislukken van deze poging, maar wel over het feit dat ik betwijfel of ik ooit wel zwanger kan worden. 

Ik besluit dit te bespreken met mijn behandelend arts. We zouden eigenlijk na 3x evalueren, maar ik wil zo lang niet wachten. Hij ziet eigenlijk geen echte alarmsignalen met de matige hoeveelheid bloed die ik verlies, maar ik stel toch voor om iets te doen aan die luteale fase (de tijd tussen je ovulatie en je menstruatie). Mijn zaad is te kostbaar om met losse flodders te schieten. Hij gaat akkoord en de volgende poging mag ik met Crinone doen wat progesteron bevat (een hormoon dat de luteale fase versterkt). 

Maart sla ik bewust over. Dit ivm de uitgerekende datum die dan valt rondom een lastige tijd. April wil ik er weer voor gaan. Daar schrijf ik de volgende keer over. Ik moet nog even nadenken of ik ga delen wat er toen gebeurde, haha. Mijn ouders lezen ook mee... ;-)

Volg mijn leven nu op Instagram: Juuds_singlemom_life