Hoe vertel je iemand....

Ik ben zwanger en niemand weet het nog. Ik bedenk me hoe ik het mijn familie ga vertellen en wanneer nu er ander groot nieuws is in de familie. Over een week is het vaderdag. Ik besluit het dan te vertellen. Mijn zus is er dan ook. Ik koop een fotolijstje en print een tekst uit voor erin: Je kunt me nog niet horen, je kunt me nog niet zien. Maar als ik in februari ben geboren, mag ik dan in dit lijstje misschien? Ik ben er van overtuigd dat het een februari kindje wordt, want ik ben uitgerekend op 18 februari en ik zal toch niet zó vroeg of zó laat bevallen? 

Ik ben bij mijn ouders thuis en voel me beroerd van spanning. Ik kan al huilen bij het idee dat ik dit nieuws ga delen met hen. En ik ben misselijk, van de spanning, niet van de zwangerschap nog. Ik zoek naar het juiste moment om het te delen, maar dat komt maar niet. Dus ga ik op de bank liggen en zeg dat ik me niet goed voel. Zo zenuwachtig ben ik. Als mijn zus er is en we samen aan tafel zitten zeg ik dat ik een cadeautje heb voor vaderdag en roep mijn moeder erbij, want leuk als zij het ook ziet toch. Nietsvermoedend maakt mijn vader het cadeautje open, terwijl bij mij de tranen al in mijn ogen springen en het niet lang meer zal duren voor ze over mijn wangen stromen. Schiet op denk ik, anders verraden mijn tranen het nieuws al! Mijn vader en moeder lezen de tekst tegelijkertijd. Mijn vader zegt: "Ach meisje toch!" En mijn moeder roept: "Is het echt waar?!". Ze lopen om de tafel heen en we knuffelen samen. Intussen zijn we allemaal in tranen, inclusief mijn zus, want door de emotie snapt ze direct dat ik zwanger ben. Zonder dat ze de tekst heeft gelezen. Dan vraagt ze: "Is het een meisje?". Ik zeg dat ik dat nog niet weet. Ze dacht dat, omdat mijn vader riep: "Ach meisje toch!". Daar moesten we allemaal hard om lachen door onze tranen heen. Dan komt de vraag: "Hoe ver ben je?" En ik vertel dat ik pas 5 weken zwanger ben. Dat is even slikken en spannend. Bij hun 6 andere kleinkinderen wisten ze het pas rond de 12 weken en dan voelt het bijna zeker dat het kindje ook echt gaat komen. Maar bij mij is alles anders. Want ik heb geen partner om het mee te delen, dus ik deel alles met mijn familie en vooral mijn ouders. Mijn zwager is er niet bij vandaag, dus we Facetimen hem om het nieuws te vertellen. Hij staat op het dak, gelukkig een plat dak als we hem bellen. Hij is ook zo blij... 

De volgende dag (bijna een week na de geboorte van mijn neefje) ga ik op kraamvisite bij mijn broertje en schoonzusje. Semi-bewust heb ik zo lang gewacht, want ik wilde hun de tijd geven te genieten van hun derde zoontje en in hun eigen bubbel te blijven. Deels ook omdat ik als (extra) kraamcadeautje een rompertje had besteld wat nog niet binnen was. Ik ga op bezoek en bewonder hun zoontje uitgebreid. Wat een rijkdom een derde zoon. Ik geef hun mijn cadeautjes en we kletsen over de bevalling, de borstvoeding etc. Intussen voel ik dezelfde zenuwen die ik eerder had steeds sterker worden tot op het punt dat ik er weer misselijk van word. Dus ik zeg: "Wacht ik ben nog een cadeautje vergeten." En loop snel naar beneden om het te halen. Ik geef het kleine cadeautje aan mijn schoonzusje en met tranen in mijn ogen denk ik weer: "Schiet op, anders ziet mn broertje dat ik huil en is de verrassing er weer af." Maar het cadeautje openen met een baby in je armen is niet heel makkelijk. Dus mijn broertje helpt en bij het openen zien ze een klein rompertje met daarop de tekst: Ik word grote neef. M'n schoonzus zegt: "Echt waar?". En mijn broertje springt op van het bed en pakt mij stevig vast en laat me niet meer los. Hij verbergt zijn hoofd in mijn schouder en laat zijn emoties de vrije loop. Hij is zo blij voor mij. De sluizen kunnen weer open. 

Na de kraamvisite rijd ik meteen door naar mijn zusje en haar gezin. Ik vertel het goede nieuws weer en er zijn nog tranen genoeg over. Wat heerlijk dat iedereen zo blij voor mij is. Je geluk delen is het mooiste wat er is. 

De vriendin met wie ik tegelijk in het traject zit weet het als eerste. Zij is ook de eerste van wie ik cadeautjes krijg. Ik vind dat zo voorbarig, want het kan natuurlijk ook nog mis gaan. Een beetje gegeneerd neem ik ze in ontvangst op het terras. Maar wat voelt dat fijn! Dit keer was ík degene die zwanger was. Een beetje onwerkelijk nog, dat wel. 

Verder besluit ik het nog niet aan de grote klok te hangen, maar ik ga er ook niet over liegen. Dus een vriendin die aan de andere kant van het land woont belt: "Hey Judith, ik moet al de hele week aan je denken. Hoe staat het met je traject?" Dus ik vertel alles. Zij weet het nu. Een andere vriendin vraagt tijdens een vrijgezellenfeest waar ik voor het stappen afhaak: "Hey hoe is het eigenlijk met je traject?" (Zij begint net aan een soortgelijk traject, maar om een andere reden). Dus ook zij weet het. Mijn beste vriend belt. Hij en zijn vriendin verwachten een tweeling na een lang en moeizaam traject. Het weekend voor mijn positieve zwangerschapstest was ik met hun uit eten en vertelde ik van mijn gevoelige borsten en onderbuik, maar zei ik erbij: "Dat kan ook door de Crinone komen". Nu vraagt hij hoe het is. Dus ik vertel hem dat ik zwanger was. Hoe leuk samen zwanger! Het woordje zwanger komt steeds beter uit mijn mond. Oefening baart kunst. 

Een vriendinnengroep van 6 van de opleiding besluit ik nog niks te vertellen. Alleen die ene vriendin die belde dat ze steeds aan me moest denken wist het. Ze wonen over het land verspreid, dus we zien elkaar voorlopig niet. En op mijn verjaardag hebben we met z'n allen (inclusief alle mannen en kinderen) afgesproken. Ik heb uitgerekend dat ik dan 15 weken ben, dus lijkt me leuk ze dan te verrassen met mijn zwangere buik.  Als die dag is aangebroken zorg ik dat ik er als eerste ben. Ik heb inmiddels een flinke buik. Het gaat zo hard! Wat mij betreft is er geen twijfel mogelijk. Ik sta de rest op te wachten. Als eerste komt C. binnen met haar gezin. Ze ziet mij vanuit de verte en slaat haar handen voor haar mond, begint te huilen en zegt: "Is het echt?!" En we omhelzen elkaar en knuffelen innig. Dan tovert ze een verjaardagscadeautje uit haar tas, maar ook.... Chocola met roze en blauwe muisjes. Ze had een voorgevoel gehad en dacht ik neem het gewoon mee. En als ze niet zwanger is, dan eten we het op de terugweg in de auto wel op... Dan volgt R. ook zei ziet het en feliciteert mij. M. komt binnen. Zij is de enige die het al wist, dus vraagt of de rest het ook al weet. Ik vertel dat de anderen het zagen. Daarna komen S. en A. nog binnen. Zij zien niks. Ik denk ze voelen het toch wel met het zoenen bij de begroeting dat ik met mn dikke pens tegen hun aan bots. Maar niks.. Iedereen staat met elkaar te kletsen en ik twijfel wat te doen. Ze zagen niks en ik heb niks gezegd. De helft weet het en een paar niet. Dit wordt ongemakkelijk! Ik roep iedereen bij elkaar en zeg: "Ik ben zwanger!" Ze vliegen me om de nek en S. moet keihard lachen. Haar man (ook S.) had al voorzichtig aan haar gevraagd: "Is Judith zwanger?" Maar ze had het weggewuifd met "Judith heeft wel vaker last van een opgeblazen buik". Heel grappig en bijzonder voor een hele groep met vrouwen die allemaal de opleiding verloskunde hebben gedaan... 

Op mijn werk vertel ik het rond 16 weken en mijn facebook official was rond 24 weken. Zo leuk om iedereen die wat verder van me af staat te shockeren met een grote babybuik (want ik groeide hard!). 

Wil je weten hoe het nu met ons gaat? Volg ons dan op Insta: @juuds_singlemom_life.