10. Eindelijk zwanger?

Eind mei. Na de vorige "poging" waarbij er een raar ei was en ik besloot niet door te gaan met de inseminatie hadden we afgesproken dit keer naast de ovulatietesten ook met echo te kijken naar de groei van mijn follikel(s). Op vrijdag had ik een bruiloft. Dit keer besluit ik met alcoholgebruik wel rekening te houden met een eventuele vroege ovulatietest. Gelukkig maar. Op zaterdag op dag 10 van mijn cyclus heb ik mijn eerste echo staan. Zonder verwachtingen ga ik er heen, maar al snel is er een groot ei te zien. Deze zal snel gaan springen verzekert de arts mij. Hij raad me aan vanavond alvast te testen en morgenochtend sowieso weer. Die avond test ik nog negatief, maar de volgende dag heb ik een positieve ovulatietest in handen. Ik heb 24 uur dienst in Utrecht, dus dat is niet heel erg praktisch. Niemand bij de praktijk waar ik nu werk weet nog van mijn traject af, maar om 1300 uur moet ik in Leiderdorp zijn voor mijn inseminatie, terwijl mijn dienst nog tot 1800 uur loopt. Aargh!! Die nacht voel ik mijn eisprong tussen 2000 en 800 uur. Nog meer stress. Ben ik dan nu te laat? Natuurlijk weet ik dat een eitje gemiddeld 24 uur vruchtbaar is, maar ik ben 40+, geldt dit voor mijn eitjes ook nog? Is de kwaliteit goed genoeg? Ik heb geen idee, maar dit zijn zo gedachten die door mijn hoofd schieten. Idealiter ligt het sperma al klaar voor het eitje springt. Die kans is/lijkt nu verkeken. Ik vertel het aan mijn collega's. Ik moet wel, want ik heb backup nodig om naar de kliniek te gaan. Zij reageren zo lief! De collega uit het andere team wil backup voor mij zijn, dus ik kan met een redelijk gerust hart naar Leiderdorp. Inmiddels weten ook onze stagiaires het, dus het is niet lang meer een geheim. Ergens wel een opluchting dat iedereen er van weet, maar ook raar dat je zoiets 'moet' delen met mensen die niet zo heel dicht bij je staan. 

In Leiderdorp aangekomen vertel ik dat ik mijn eisprong al gevoeld heb. De arts vraagt of ik nog een echo wil. We bespreken wat we kunnen zien: een ei wat nog moet springen of we zien geen ei meer. We bespreken of dit invloed zal hebben op mijn keuze voor wel of geen inseminatie. Ik besluit dat dit geen invloed zal hebben. Ik heb nu immers al 3 maanden geen poging meer gedaan en als ik nooit insemineer word ik sowieso niet zwanger. Dus een beetje laconiek doen we de echo en zien dat het eitje inderdaad al gesprongen is. Shit, toch wat twijfel.... Ik geef groen licht. Kom maar op met dat zaad. Ik ben er klaar voor om zwanger te worden en zonder poging is deze kans sowieso weer verkeken. Het sperma wordt weer geteld. Het zijn er minder dan de vorige keer, maar toch nog 10 miljoen zwemmers. We gaan ervoor!

Na de eerste poging hebben we afgesproken dat ik het dit keer met Crinone (=progesteron ter ondersteuning van de luttele fase) ga proberen. Dit vanwege mijn (minimale) voortijdige bloedingen. Toch wil ik het proberen, want mijn zaad is te duur om met losse flodders te schieten. Crinone is een gel in een plastic omhulsel wat ik iedere avond als ik naar  bed ga vaginaal inbreng. Officieel moet het geloof ik 's morgens, maar ik vind zelf 's avonds prettiger. Ik ga liggen, breng het in en gooi het omhulsel op de grond. Op die manier weet ik zeker dat er niks meer uitloopt en alles kan werken hoe het moet. En dan maar hopen dat ik niet al te snel uit bed gebeld word voor een bevalling. Ik ervaar gelukkig geen bijwerkingen van de Crinone en de wachtweken vliegen weer voorbij. Ik ben druk zat met werk en sport, dus dat is een fijne afleiding. Wel logeer ik in het huis van een collega (zij is op vakantie), dus die lege Crinone hulzen moet ik zorgvuldig wegwerken. ;-)

Ik heb geen voortijdig bloedverlies dit keer, dus dat maakt het spannend. Zou het dan, dit keer?! Maar ik weet ook dat Crinone dit bloedverlies voorkomt. Het betekent niet per se dat ik zwanger ben. Ik speel nog competitie en tijdens een hele warme dag val ik bijna flauw. Ik kan mijn armen niet meer optillen. Ik sla de ene na de andere dubbele fout, ik heb hoofdpijn en zie sterretjes. Mijn dubbelpartner is not amused en heel boos nadat we verloren. Ik spreek hierna af met andere vrienden op het strand. Zij is zwanger en we hebben het over mijn kinderwens. Ik vertel dat ik een poging gedaan heb. Dus de vraag komt natuurlijk: wat denk je, is het gelukt? Door deze vraag sta ik voor het eerst echt stil bij wat ik voel in mijn lijf. Mijn borsten doen zeer en ik heb krampjes in mijn onderbuik. Heel laag. Terwijl ik dit benoem voel ik de hoop opborrelen dat het misschien wel eens raak zou kunnen zijn. Tegelijkertijd bagatelliseer ik het naar mijn vrienden toe: dit kan ook allemaal door de Crinone komen. Het is afwachten.... 

2 weken na de inseminatie. Er is nog geen spoor van een menstruatie te bekennen. Ik neem een cheap ass zwangerschapstest van mijn werk mee en doe een test. Positief! Maar... Het controlestreepje is negatief. Hoe dan?! Nu weet ik nog niks. Als verloskundige vond ik het altijd apart dat mensen meerdere keren testen. Positief is positief toch? Je kan niet een beetje zwanger zijn. En daarna moet het lichaam het verder zelf doen en is het weer afwachten. Maar nu? Nu ben ik aanstaande moeder, mens en onzeker tot en met. Geen ratio meer te bekennen. Ik besluit nog zo'n cheap ass test te doen, want die heb ik toevallig in huis. Het zwangerschapsstreepje is vaag positief. Het controlestreepje nu ook. Maar niet zo'n knaller als de eerste test eerder die dag. Ik weet dat ik technisch gezien zwanger ben. Maar zit het nog wel goed met die zwangerschap nu het streepje vager is dan de vorige? Natuurlijk, ook dit kan ik verklaren. Het is geen geconcentreerde ochtendurine meer. Maar toch: onzekerheid +++. Ik besluit een dure Clear Blue test te kopen en zal deze morgen gebruiken. Nog een dagje langer in onzekerheid....

Volg ons op https://www.instagram.com/juuds_singlemom_life/