7. En toen had ik geen werk of inkomen meer

Eindelijk was mijn plan helemaal rond. Ik was klaar om te starten met mijn traject. Rietjes waren besteld en betaald (rib uit m'n lijf) en toen gebeurde er iets wat weer alles overhoop leek te gooien. Al sinds 2008 werkte ik als waarnemend verloskundige. Ik vond het leuk om voor verschillende praktijken met verschillende populatie te werken. Zo werkte ik 10 jaar lang voor 2 praktijken en was ik daarnaast nog vliegende keep voor vele andere praktijken. Een jaar hiervoor kreeg ik bij 1 praktijk te horen dat ik geen nieuw contract meer kreeg. Enorm jammer, want ik had er altijd met hart en ziel gewerkt, maar zij hanteerden een opzegtermijn van 7 maanden, waardoor ik nog tijd genoeg had om iets anders te zoeken. Uiteindelijk besloot ik voorlopig niks anders te zoeken, zodat ik tijd en ruimte in mijn hoofd, hart en leven vrij kon maken om bezig te zijn met mijn kinderwens. Maar toen werd het 15 december en had ik een gesprek met mijn andere opdrachtgevers. Zij vertelden mij dat ik na 10 jaar per 1 januari geen nieuw contract meer kreeg! Wat een schok. Verdriet, boosheid en paniek maakte zich meester van mij. Hoe kunnen ze dit nu doen nadat ik 10 jaar lang altijd voor ze klaar stond (soms werkte ik wat meer voor ze, soms wat minder. Maar als ze me nodig hadden stond ik altijd klaar). Ik ben realist genoeg om te weten dat niks voor altijd is. Maar ik verwacht wel fatsoenlijk behandeld te worden en na 10 jaar een opzegtermijn van 2 weken te geven met daarin kerst en oud en nieuw is verre van fatsoenlijk. Andere praktijken hebben hun rooster vanaf januari natuurlijk al rond. Daar stond ik dus aan de vooravond van mijn traject, zonder baan, zonder inkomen (als ZZP'er heb je geen recht op een uitkering), in mijn eentje. 

Wat nu? Alles weer on hold zetten en eerst nieuw werk zoeken? Of doorgaan en hopen dat alles weer goed komt. Ik dacht aan de woorden van mijn broertje: "Jij wacht altijd tot alles perfect is. Ga ervoor!". Dat was in augustus toen ik besloot er echt voor te gaan. Ik besloot dat dit ook nu een goed advies was. Ik moest er maar op vertrouwen dat alles goed zou komen. Ik was tenslotte al 40 en langer wachten vergrootte mijn kans op een kind niet.

Tijdens oud en nieuw proostten we erop dat het mijn jaar zou worden. Het jaar waarin mijn grote droom (mijn enige droom) uit zou moeten komen. De rietjes waren besteld, waren binnen, maar moesten nog verwerkt worden. En dan.... Kak, ik vind mijn ovulatie sneller dan verwacht en de rietjes zijn nog niet geregistreerd bij de kliniek, dus ik mag niet door. Weer een maand wachten, weer een maand voorbij, weer een kans voorbij... Dan moet het februari worden. Ik ben er van overtuigd dat ik goed vruchtbaar ben en hoop -en verwacht stiekem- dat ik snel zwanger zal zijn. 

Wil je weten hoe het nu met me (met ons :-)) gaat volg ons dan op instagram via www.instagram.com/juuds_singlemom_life.