Het ging allemaal zo goed. Ik was medicijnvrij en voelde me beter dan ooit. De wens voor een 2e kindje groeide. Ook mijn man stond er weer open voor. Wel wilde hij nog even wachten tot Leander iets ouder zou zijn. Nog heel even aankijken hoe het blijft gaan.

Als je heel slecht in je vel zit, kan het raadzaam zijn om medicijnen te gaan gebruiken. Dat weet iedereen. Toch? De stap er naar toe is heel groot. In ieder geval voor mij wel. Want ik had een burn-out. Opzich nog acceptabel om te hebben. Maar ik was toch zeker niet gek? Ik kan het toch zeker zelf wel oplossen? Nou, niet dus. En achteraf gezien had ik veel eerder aan medicijnen moeten beginnen. Ik was zo diep gezakt dat ik de deur niet meer uit kwam. Ik durfde geen auto te rijden, want dan ging ik dood onderweg. Ik kon ook niet ver lopen, want dan zou ik een hartaanval krijgen. Dus zat ik op de bank of lag ik in bed. En dan ga je medicijnen slikken. Eigenlijk durfde ik dat niet, want dat was vergif volgens mij. Maar ik moest wat. Ik leed en ik zag dat mijn man er ook steeds meer onder ging lijden. 

Na drie maanden huilen kreeg ik toch wel steeds meer het gevoel dat er 'iets' met ons kleine mannetje aan de hand was. De grote vraag is alleen wat... Al vanaf de bevalling had Leander een sterke voorkeurshouding. En daardoor kreeg hij toch wel een afplatting. Als ik dat wilde, kon de kinderfysiotherapeut wel komen. Nou, daar was ik wel voor in. Maar ik had niet het idee dat het echt hielp. De voorkeurshouding werdt wel minder, maar bleef. De fysio was tevreden want zijn bolletje was weer mooi rond. Ik zag dat Leander zich niet symetrisch ontwikkelde. Bij alles ging zijn voorkeur uit naar links. Rechts deed hij alleen als hij heel erg gestimuleerd werdt. Hij had altijd gebalde vuistjes en kromme teentjes. Zijn handjes moest ik in het badje openwringen om ze te kunnen wassen.

'Meid, geniet ervan!' Dat is toch wel wat je het meeste hoort als je in je kraambed ligt. Genieten. Oke. Hoe? Omdat de bevalling erg onverwachts en erg snel was, had ik de eerste drie dagen nodig om te beseffen dat we een zoontje hebben. Ik weet nog goed dat ik de derde dag tegen Eelco zei: 'Ik ben bevallen. Dat hummeltje naast me is onze zoon'. Toen pas begon het door te dringen. 

28 maart 2016. Daar is hij dan. Onze zoon. 3 weken te vroeg. Met een sneltreinvaart geboren. 3735 gram kaal aan de haak. 

Ik heb het gevoel dat ik de hele wereld weer aan kan. Het liefst wil ik het van de daken schreeuwen. Natuurlijk is er angst om een miskraam te krijgen. Maar toch is het heerlijk om een geheimpje te hebben. Hele dagen heb ik een binnenpretje