Zwanger en bevallen in een bliksemflits. Letterlijk (4)

Ik heb het gevoel dat ik de hele wereld weer aan kan. Het liefst wil ik het van de daken schreeuwen. Natuurlijk is er angst om een miskraam te krijgen. Maar toch is het heerlijk om een geheimpje te hebben. Hele dagen heb ik een binnenpretje

Totdat ik 2 weken later kotsmisselijk wakker wordt. Niets, maar dan ook echt niets houd ik binnen. En dan blijkt dat ik psychisch toch nog niet de oude ben. Ik zak weg in een zwart gat. Wil de zwangerschap niet. Durf niet alleen thuis te zijn want dan voel ik me nog beroerder. Vanaf dat moment gaat het met ups en downs. Omdat ik zo beroerd ben, vertellen we het met 8 weken aan familie en collega's. Niks leuks of speciaals. Gewoon met de telefoon en de app. Want de smoesjes zijn op. En het voelt niet goed om steeds te liegen waarom ik er niet ben. Twee weken buikgiep in ook zo lang he. Ik kom er achter dat het een stuk beter ga als ik geen thee drink. Wat ik anders hele dagen doe. Ik kom weer bij mijn positieven en ga weer genieten van het kleine wezentje in mijn buik.

De rest van de zwangerschap loopt best goed. Zonder al te veel kwaaltjes wordt mijn buik (en de rest van mijn lijf) dikker. Soms is er de twijfel of ik het allemaal aan kan. Of ik niet toch te vroeg zwanger ben geworden. Maar psychisch boek ik nog steeds vooruitgang. En er is iets heel moois om naar uit te kijken. 

Uitgeput van het werken, ga ik met 32 weken de ziektewet in. 17 kilo zwaarder en met een enorm bolle buik, moet ik constateren dat hele dagen lopen en sjouwen niet meer gaat. Het is heerlijk om thuis te zijn. De laatste voorbereidingen te doen. Me helemaal te focussen op de baby. Met 36 weken ben ik klaar in huis en gaan we nog even samen naar een hotel. Ik wil niet te ver weg want ik ben overtuigd dat het niet lang meer duurt. En als het zou beginnen, wil ik snel thuis kunnen zijn.

Ik krijg gelijk. Met 37.0 ( zoals de verloskundige dat zo mooi noemt), voel ik me 'anders'. Ik overleg met een vriendin die ook pas bevallen is. Zou dit het begin kunnen zijn? Op haar aanraden bel ik de verloskundige. Maar goed ook, want als zij er is, blijk ik al 3 cm ontsluiting te hebben. En vanaf dat moment gebeurt alles in sneltreinvaart. Want een half uur later komt ze terug. 5 cm. Thuis bevallen mag ik niet door de medicijnen. Ze wil wel even mijn vliezen breken. Omdat het bed nog niet hoog staat en het kraampakket nog ingepakt is, wil ik dat pas in het ziekenhuis. Dus pak ik nog snel toch wat andere dingen in mijn vluchttas en gaan we naar het ziekenhuis..

Onderweg zeg ik tegen Eelco dat het lijkt of we in een film zitten. Pijn heb ik niet. Weeën zijn toch altijd zo heftig? Ik ben al op de helft van de ontsluiting en voel me nog prima. En het is ook nog 3 weken te vroeg. Maar het zal toch wel echt zijn want we zijn onderweg.

In het ziekenhuis aangekomen, installeren we ons in onze kamer. Eigen knuffels in het wiegje, omslagdoek en kleertjes klaarleggen. Het is een gezellige boel. Maar waarom blijft de verloskundige bij me? Het duurt toch altijd uren? Ze gaat mijn vliezen doorprikken. En dan is de lol over. Dan voel ik wat weeën zijn. Na 4 weeën hou ik het niet meer. Ze komt even de ontsluiting meten. 'Oké' hoor ik. Er wordt op de bel geramd. 'Ren de gang op en roep de verpleegkundige. NU'. Ik mag persen. Tien minuten later is de baby er. Ik kijk op de klok. We zijn amper een uur in het ziekenhuis. We zijn amper 3.5 uur verder nadat ik de verloskundige belde. Wat is dit? Wat is me overkomen? Als ik op mijn buik kijk, heb ik een baby. Geloof ik. Hoe? Ik weet het niet.  Ik geloof niet dat ik er bij was. Stortbevalling noemen ze zoiets geloof ik. 

Na een half uur zegt de verloskundige: 'jullie weten toch niet wat het is? Zullen we eens kijken?' Oja, dat kan nu he. Ze tilt de baby op. We hebben een zoon. Duidelijk. Een ZOON!