6 jaar geleden
Gelukkig wilde mijn man nog even wachten met een 2e (9)
En nu zijn we 5 maanden verder. In vijf maanden kan er heel veel gebeuren...
Het ging allemaal zo goed. Ik was medicijnvrij en voelde me beter dan ooit. De wens voor een 2e kindje groeide. Ook mijn man stond er weer open voor. Wel wilde hij nog even wachten tot Leander iets ouder zou zijn. Nog heel even aankijken hoe het blijft gaan.
Wat ben ik daar boos om geweest. Verdrietig. Ik begreep hem niet zo goed. Maar nu wel. Wat ben ik blij dat hij wat terughoudender is dan ik. Als ik iets wil, dan wil ik dat het liefst meteen. Maar gelukkig is hij veel bedachtzamer en komen we vaak op een middenweg uit.
Er kwam een terugval. Ik stortte weer compleet in. Eerst dachten we nog, even een dipje, hoort er bij. Maar al snel bleek dat het niet om een dipje ging. Er volgde een zware tijd. Heel zwaar. Ik kon niet alleen zijn. Voor Leander zorgen was er niet meer bij. We gingen weer starten met medicatie. En ja, dat duurt even voordat het werkt. Je krijgt last van alle bijwerkingen en ga je nog rotter voelen voordat je op gaat knappen.
Hele dagen was ik bij iemand anders in huis. Iemand die op mij kon letten en tegelijk voor Leander kon zorgen. Want die moest wel zo veel mogelijk bij mij in de buurt blijven. Beter voor mij en beter voor hem.
Langzaam begon ik op te krabbelen. Ondertussen gaat het weer redelijk goed met me. We zijn weer gewoon thuis. Ik kan weer zelf voor ons gezin zorgen. Binnenkort hoop ik weer te gaan werken.
En dan kun je weer realistisch nadenken. Wat ben ik blij dat mijn man nog even wilde wachten met een 2e. Want stel je toch voor dat ik in die zware periode zwanger geweest zou zijn....
Anoniem
Wat fijn dat je zo.n lieve man hebt die goed op jullie let! Knap van jou dat je uit je diepe dal bent gekomen en sterk dat je zo eerlijk terug naar die tijd kan kijken.. dat kan alleen een sterk persoon... jullie zijn een goed team en voelen wel waneer de tijd rijp is.. ondertussen lekker genieten van je bijna dreumes;)