Genieten??? Ik vond het loodzwaar! (6)

'Meid, geniet ervan!' Dat is toch wel wat je het meeste hoort als je in je kraambed ligt. Genieten. Oke. Hoe? Omdat de bevalling erg onverwachts en erg snel was, had ik de eerste drie dagen nodig om te beseffen dat we een zoontje hebben. Ik weet nog goed dat ik de derde dag tegen Eelco zei: 'Ik ben bevallen. Dat hummeltje naast me is onze zoon'. Toen pas begon het door te dringen. 

Echt genieten was het nog niet. De suiker van Leader was nog niet goed. Dus hij moest eten. Maar het enige wat hij deed was slapen. Hij was suf van mijn antidepressiva. En de borstvoeding wilde ook niet. Niet zo raar als je steeds een andere zuster aan je bed hebt met allemaal d'r eigen adviezen. En ja, er werdt ook een kolf met een korte uitleg naast mn bed gezet. Maar er kwam geen druppel uit. Laat maar, dacht ik op een gegeven moment, het komt straks thuis wel met onze eigen kraamverzorgster. Ondertussen kreeg Leander steeds cupjes flesvoedong te drinken. Hij moest drinken, anders zou zijn suiker nooit goed komen en mochten we nog niet naar huis. Aanmodderen was het.

Op dag drie was de suiker 2x goed. Dus inpakken en wegwezen! Heerlijk thuis in mijn eigen bed. Maar al snel bleek dat het thuis ook niet zo lekker ging. De voeding kwam goed op gang. Liters voeding en borsten als meloenen. Maar groeien, ho maar. Eelco werdt ziek en kwam met dik 39 gaden naast me in bed liggen. De kraamvisite belde we af. Ondertussen zakte Leander zijn gewicht naar -9%. Dus er moest echt iets gebeuren anders moesten we terug naar het ziekenhuis. Stoppen met borstvoeding dan maar. Ik wilde het niet. Versleten was ik. Eerst voeden, dan flesje geven, dan nog kolven. Zelf een sanitaire stop doen en dan kon ik weer van voor af aan beginnen. Ondertussen had ik een dikke kloof en deed het zo vreselijk pijn. Dus toch maar besloten te stoppen met de borstvoeding. 

Toen ging Leander groeien. Hij werdt wakkerder en actiever. Ook ik begon eindelijk op te knappen. Ik had weer zin om lekker te douchen en me aan te kleden. Om even op de bank te gaan zitten en om buiten een rondje te gaan lopen. Zou het 'genieten' waar iedereen het over heeft, dan nu gaan beginnen?

Wat er wel begon was het huilen. Veel. Hard. Lang. Gek werdt ik er van. 'Het is een hongerige baby, ga maar voeding voor hongerige baby's geven.' Hielp niet. 'Hij heeft meer regelmaat nodig'. Hielp niet. 'Hij heeft misschien wel koemelkallergie, probeer eens hypo-allergene voeding.' Hielp niet. 'Hij heeft misschien wel reflux. Hou hem na de voeding een half uur overeind.' Hielp wel! Tegen het spugen dan. Maar het huilen werdt niet echt minder. Ik liep hele dagen met Leander in de draagdoek bij me. Ik deed zelf niets. Was nog steeds versleten. En mijn schouders en nek deden constant pijn. Soms werdt ik zo dol van het huilen, dat ik de neiging kreeg om mijn kind door de kamer te smijten. Ik ben wat keren naar mijn moeder gelopen ondat ik het niet meer wist. Loodzwaar vond ik het. Echt loodzwaar.

En daarbij alle twijfels en onzekerheid. 'Ben ik wel een goede moeder?' 'Hou ik wel van mijn kindje?' 'Wat doe ik verkeerd?' 'Wat heb ik niet dat andere moeders wel hebben?' Allemaal vragen die hele dagen door mijn hoofd spookten. Ik was nog niet genezen van de burn-out. Duidelijk niet. Voor de zwangerschap en bevalling was ik stabiel. Nu labiel. Door de vermoeidheid. Door alle veranderingen. Door de medicijnen waren mijn gevoelens heel erg afgevlakt. Daardoor had ik het idee dat ik niets voor Leander voelde. En daar weer door was ik bang dat ik er ook nog even een postnatale depressie bij had. Maar volgens Eelco en de psycholoog was dat niet zo. Zij zagen duidelijk dat ik van Leander hield en volgens hen deed ik het heel goed als moeder. Leander was geeoon een pittig mannetje. Het lag noet aan mij. Dat hield me op de been. En toch ook wel dat lieve schattige kleine ventje dat zo graag met mij knuffelde. 

Als de mensen me voegen hoe het ging? Prima! Want als ik eerlijk vertelde dat ik er niets aan vond en dat het loodzwaar was, keken ze of ik van een andere planeet kwam. Op een paar mensen na dan. Die dan ook ineens eerlijk vertelden hoe zij de eerste periode met hun kleintje overleefd hebben.

Waarom zijn we niet gewoon wat eerlijker tegen elkaar? Je mag toch best toegeven dat het zwaar is? Dat het niet altijd leuk is? Dat het niet hele dagen genieten is? Want ondanks dat allen hou je toch wel van dat kleine wondertje en kun je je niet meer indenken dat hij er niet was!