Medicijnvrij! Een terugblik. (8)

Als je heel slecht in je vel zit, kan het raadzaam zijn om medicijnen te gaan gebruiken. Dat weet iedereen. Toch? De stap er naar toe is heel groot. In ieder geval voor mij wel. Want ik had een burn-out. Opzich nog acceptabel om te hebben. Maar ik was toch zeker niet gek? Ik kan het toch zeker zelf wel oplossen? Nou, niet dus. En achteraf gezien had ik veel eerder aan medicijnen moeten beginnen. Ik was zo diep gezakt dat ik de deur niet meer uit kwam. Ik durfde geen auto te rijden, want dan ging ik dood onderweg. Ik kon ook niet ver lopen, want dan zou ik een hartaanval krijgen. Dus zat ik op de bank of lag ik in bed. En dan ga je medicijnen slikken. Eigenlijk durfde ik dat niet, want dat was vergif volgens mij. Maar ik moest wat. Ik leed en ik zag dat mijn man er ook steeds meer onder ging lijden. 

En dan komen de bijwerkingen. Ik ging me mogelijk nog slechter voelen. Liep hele dagen te rillen en te huilen. Misselijk als wat en totaal geen energie. Maar na 6 weken gingen de bijwerkingen weg en kon ik op gaan bouwen. Want ineens ging ik me beter voelen. Durfde ik weer dingen te proberen en ging ik de deur weer uit. Met vallen en opstaan en langzaam maar zeker werdt ik weer een mens.

Bepaalde bijwerkingen bleven. Zoals het geen gevoelens hebben. Afgevlakte emoties. En dat is nu precies wat het moeilijkste is. Want we waren nog maar een half jaar getrouwd en ik wist niet meer of ik nog wel van Eelco hield.  Ik had geen verliefde gevoelens meer en dat maakte me erg onzeker. Daarom wilde ik heel hard knokken om zo snel mogelijk zonder medicijnen te kunnen. Want als ik een jaar stabiel was, dan mocht ik af gaan bouwen.

Ondertussen hadden we een kinderwens. Op een gegeven moment ging het zo goed met me dat we afspraken dat, als ik weer auto durfde te rijden, we zwanger gingen proberen te worden. We hadden overal informatie opgezocht en alles doorgesproken met de psychiater. Waarschijnlijk zou de baby geen last hebben van de medicatie. Niet in die zin dat het af te raden wad om zwanger te worden. Want eerst een jaar wachten en dan afbouwen duurde ons te lang. We waren immers geen 20 meer. Dus was het beter zwanger met medicatie dan zwanger met stress. 

Nu sla ik een stukje over, want hoe het zwanger worden en zwanger zijn verliep heb ik al in eerdere collums geschreven.

Na de geboorte van Leander vond ik het erg moeilijk dat ik weinig emoties en gevoelens had. Ik vroeg me heel vaak af of ik wel van hem hield. Ik had het idee dat alle mensen om me heen veel enthousiaster over mijn kindje waren en veel meer van hem hielden dan ik. Verliefd op je baby? Nou ik niet. Ik kon niet bij die gevoelens komen. We werden vanuit meerdere disciplines in de gaten gehouden. Ging de hechting goed? Kreeg ik geen terugval? Gelukkig ging dat allemaal goed en al snel waten we een 'gewoon' gezin. Ergens vond ik het fijn dat er mensen over mijn schouder meekeken. Ik was erg onzeker over het moederschap. Maar volgens de 'proffessionals' deed ik het prima en mocht ik best trots op mezelf zijn. Leander is een echt 'moederskindje'. Hij is goed gehecht en niets te kort gekomen.

En nu ben ik zonder medicijnen. Langzaam maar zeker komen mijn gevoelens en emoties terug. Heerlijk, ik ben weer een echt mens. Nu merk ik steeds hoe leuk Leander (1) is en hoeveel ik van hem kan genieten. Hoeveel ik van hem hou. Hoe hij mij en ons gezin compleet maakt. Wat heerlijk dat ik nu ook kan voelen hoe het voelt om van je kind te houden. Om warme liefde door je lijf te voelen stromen als je uit je werk komt en je kindje naar je toe komt. Om vol vertedering boven zijn ledikantje te staan als je 's avonds nog even bij hem gaat kijken. Voor mij een hele nieuwe belevenis. Een hele mooie nieuwe belevenis.

En nu ben ik heel erg nieuwsgierig hoe het is om zwanger te zijn en een kleine baby te hebben als je geen medicijnen slikt. Als je wel bij je gevoelens kunt... Zou het mooier zijn? Zou ik dan meer van 'het' kunnen houden en genieten? Is het eerlijk tegenover Leander om hierover na te denken? Wil ik het over doen of wil ik graag een tweede? Ik weet wel dat wij blij zijn met hoe het is gegaan en dat we voor 100% achter onze keuze stonden en er absoluut geen spijt van hebben. Het was niet altijd ideaal, maar is het dat in een 'gezonde' situatie wel?