Daar is hij dan. Onze zoon! (5)

28 maart 2016. Daar is hij dan. Onze zoon. 3 weken te vroeg. Met een sneltreinvaart geboren. 3735 gram kaal aan de haak. 

Verwoedt wordt er over zijn rug geboend. Hij zal wel erg onder het smeer zitten, denk ik. Ook heeft hij wel een raar kleurtje. En wat mij gelijk opvalt: hij huilt niet. Alleen wat gekreun. Maar niemand is in paniek dus het zal wel.'De kinderarts komt eraan, hij heeft wat moeite met opstarten.' Ow, dus toch. Hij heeft last van de Sertraline die ik slik. Hij moet afkicken. Opeens huilt hij. En hij fladdert. Zegt de verpleegkundige. Ook een bijwerking. Hij slaat heel snel met zijn armpjes, zoals een vogel die gaat vliegen. 

De kinderarts komt binnen. Ik moet lachen. Ik verwacht een grote, wat oudere kerel met een snor en een bril. Het is een leuke kleine jonge vrouw. Inschattingsfoutje. Ze legt Leander op een couveuse. Het is precies Eelco om te zien. Net zo blond, de zelfde vorm van het gezicht. Ondertussen trekt hij bij. Zijn kleur wordt normaal. Alleen blijft hij wel fladderen als hij huilt. Maar de kinderarts verklaard hem gezond. We moeten hem wel in de gaten houden. Als zijn kleur weer veranderd, moeten we haar roepen. Want zijn slechte start en het fladderen zijn duidelijk afkickverschijnselen.

Ondertussen wordt zijn bloedsuiker geprikt. Want hij is wel erg groot voor de duur van de zwangerschap. Of het kan dat we ons vergist hebben? Nee dat kan echt niet. Volgens de verpleegkundige is het echt een randprematuurtje. Een ramPprematuurtje maakt de verloskundige ervan. En dat zal ons later vanzelf duidelijk worden. Zijn suikerspuegel is te laag. Dus moet hij drinken. Nou, kom maar op.  Ik wil hem ondertussen graag weer bij me. Nadat hij heeft gedronken krijgt hij nog wat voeding uit een cupje. Ze moeten zeker weten dat hij iets binnen heeft. We moeten 24 uur blijven voor de suikercontroles. Ach, we moesten toch al 24 uur blijven voor de afkickverschijnselen, dus dat maakt voor ons niet uit.

Ondertussen wordt ik gehecht. Nou, geloof me, het is het rotste van de hele bevalling. Omdat er een stagiaire bij de verloskundige is, gaat ze alle ook nog even uitleggen en laten zien hoe ze het doet. Man wat doet dit pijn. Blijf nou maar van me af. Ik ben er helemaal klaar mee. Dat gedoe aan mij  lijf. Dat geloer naar mijn lijf. Nog tien minuten zegt ze...Oke. ik zet mijn kiezen op elkaar en kijk weer naar Leander.

En dan gaan we de familie bellen. En geloof me, er zijn verschillende mensen die er blauwe plekken aan over hebben gehouden. Ze vielen gewoon van hun stoel. Mijn moeder: 'Je zit geen grapje met me te maken he' Schoonmoeder: 'NEE, we zaten aan het begin van de avond nog te appen' Mijn zus: ' huh, vanmiddag gingen we nog bowlen'.

Tja, zelf besef ik het ook nog niet. Maar hij ligt echt heerlijk op mijn buik te slapen. De opa's en oma's komen snel even om een hoekje gluren. De O's en A's vliegen door de kamer. En de moeders moeten natuurlijk wel even weten hoe het nou precies zit. Want de een had ik nog aan de telefoon gehad en met de ander had ik nog zitten appen. Tja, toen was er ook echt nog niets aan de hand. 'Owja: hoe zeiden jullie nou dat hij heet?' Dat was ze in de consternatie even ontgaan...

Als we om een uur of 3 eindelijk geïnstalleerd zijn op de kraamkamer, trekt de verpleegkundige de deur achter zich dicht. We zijn samen. O nee, met zn drieën. Er ligt een klein mannetje naast mij in het wiegje heerlijk te slapen. En hij heeft zijn duim in zijn mond. Heerlijk. Eindelijk samen. Even samen genieten van dat mooie ventje. We kunnen gaan slapen...