Als we in onze mooiste fase van ons leven zitten, gaan we naar ons diepste dal.

Nooit gedacht, maar het geluk lacht ons toe. Onze allergrootste wens is werkelijkheid geworden. Totaal niet te verklaren met wat de theoretische cijfertjes zeggen want de kans is nihil (1% omdat ze niet helemaal mogen uitsluiten).

Ons is nooit informatie gegeven hoe om te gaan met kanker, het inschakelen van hulp ect. Nazorg is er dus niet geweest terwijl de boodschap van kanker keihard binnen kwam. Het was enkel en alleen de operatie en twee weken paracetamol. Hierna kon en mocht weer ‘alles’. Zo kort was de arts in het ziekenhuis. Er werd niet gesproken over de impact van de ziekte, over psychische hulp, helemaal niets. Terwijl toen nog niet bekend was of er vervolg behandeling nodig was…

Er is overleg geweest en de casus van mijn man is besproken. De artsen hebben uiteindelijk besloten om over een maand een nieuwe scan te maken. Ze kunnen dan de scans vergelijken en kijken of er groei zichtbaar is in de plekken op zijn longen. Mijn man zijn voorgeschiedenis is blanco en maakt het dus moeilijk om te vergelijken. Door twijfel of het uitzaaiingen zijn en onze kinderwens, is besloten om voorlopig geen chemo op te starten.

De huisarts legt uit dat wij morgen al verwacht worden in het ziekenhuis. In het ziekenhuis vertelde ze nogmaals dat mijn man kanker had. Het betreft teelbalkanker en hij behoort tot de risicogroep. Mannen tot 35 jaar behoren bij deze kanker tot de risicogroep. Totaal nieuw voor ons. Er werd uitgelegd dat er altijd een operatie plaatsvindt omdat in dit gebied helaas niet iets te redden valt als daar iets zit.

Ik ben Kyara (31 jaar) en inmiddels getrouwd met Nick (30 jaar). Wij zijn dit jaar 14 jaar samen en hebben samen al heel wat obstakels gehad. Ik was 17 jaar toen ik Nick leerde kennen via vrienden en een tijd lang waren wij gewoon vrienden. Door een scooter ongeluk dat Nick kreeg besefte ik dat hij niet een ‘gewone’ vriend was. Vanaf toen is onze relatie gestart.