Deel 10: ‘13 chemo’s gehad, op naar de volgende 13’.

Eerlijk? Vanaf het moment van onze bruiloft weet ik eigenlijk niet meer zoveel van de chemo’s. Ik werd geleefd, leefden op automatisch piloot en denk ergens dat mijn hersenen het verbannen hebben omdat het gewoon heftig was. Wat ik nog weet is dat ik met Renzo van 7 maanden in de maxi cosi op weg naar het ziekenhuis was. Met de kinderwagen de lift in stapte naar verdieping 5 op naar oncologie, om naar mijn man te gaan. Ik voelden mij ergens bezwaard om met de kinderwagen over de afdeling te lopen omdat ik ergens bang was dat Renzo het op een huilen zou zetten. De mensen die ik zie zijn ziek, willen misschien rust en weinig prikkels en kom ik daar met een baby… Maar goed ik wilde ook mijn man graag zien, net zoals Renzo papa wilde zien. En het belangrijkste nog wel, mijn man een beetje opvrolijken en energie geven door zijn zoontje te zien.

Kuur 1 heeft mijn man zijn haren gekost en verder flinke misselijkheid. Hij heeft de eerste 13 chemo’s dapper doorstaan en knapte best oké op van deze kuur. Hij mocht aan kuur 2 starten, wat weer 13 chemo’s betekent op 3 weken. Met moed ging hij er weer tegen aan, maar het was ook zwaar om weer 5 dagen van huis te zijn. Kuur 2 verliep dit keer zwaarder als gedacht. Hij vond het vreselijk in het ziekenhuis. Het aanprikken van het infuus werd steeds meer een uitdaging, maar ook die verdomde misselijkheid. Er werd de nodige medicatie gegeven en ze deden er alles aan om het hem zo comfortabel te maken. Zijn eetlust was in het ziekenhuis ook vrijwel weg, gelukkig thuis was het er af en toe wel. Dan maakte ik natuurlijk wat hij wilden zoals spareribs bijvoorbeeld. Maar vaak kwam hij toch van een koude kermis thuis omdat zijn smaak zo was aangetast door de chemo en sommige dingen dus echt niet meer lekker waren om te eten of drinken.

Ook was hij wat op geblazen door de medicijnen. En begon ook zijn wenkbrauwen langzaam dunner te worden, waardoor het steeds meer duidelijker werd dat mijn man niet zijn haren had afgeschoren voor de warme zomer. Maar eerlijk? Dat was het laatste waar we ons druk om maakte. Mijn man heeft een mutsje 2x gedragen en hierna had hij zoiets ‘mensen moeten het er maar doen’. Het deed te veel pijn en gaf de nodige irritatie aan zijn huid.

We proberen te genieten van de kleine dingen, vooral Renzo zorgde in die periode voor een lach op ons gezicht. Moed om door te gaan en te vechten tegen dit oneerlijke gevecht. Keuze heb je niet en als je wilt overleven zul je de behandelingen moeten doorstaan.

Klaarmaken voor kuur drie was zwaar. De laatste loodjes wegen het zwaars toch?