Deel 3: En dan staat je kinderwens op de tocht…

Er is overleg geweest en de casus van mijn man is besproken. De artsen hebben uiteindelijk besloten om over een maand een nieuwe scan te maken. Ze kunnen dan de scans vergelijken en kijken of er groei zichtbaar is in de plekken op zijn longen. Mijn man zijn voorgeschiedenis is blanco en maakt het dus moeilijk om te vergelijken. Door twijfel of het uitzaaiingen zijn en onze kinderwens, is besloten om voorlopig geen chemo op te starten.

Omdat wij dus niet weten of er vervolg behandelingen nodig zijn, besluit ik het heft in eigen handen te nemen en niet zoals de uroloog zei: ‘gelukkig heeft een man er twee ;)’, dus het kan gewoon nog. Ik bel naar het ziekenhuis omdat ik voor de zekerheid seemen wil laten invriezen, voor het geval mijn man wel chemo moet starten. Als wij wachten op of er behandeling nodig is, dan kan enkel nog via spoed iets worden ingevroren. Nu kunnen wij misschien een grotere hoeveelheid invriezen.

Ik wordt van het kastje naar de muur gestuurd door de zorgverzekering en Zuyderland. Uroloog komt namelijk niet opties en geeft alleen aan dat het bij hun niet kan.

Maar uiteindelijk krijg ik een arts in het UMC+ Maastricht te spreken, die ons heel goed begrijpt. Hij geeft aan nog één gewone plek te hebben dat jaar en mogen komen. Er wordt in totaal 3 keer iets ingevroren. Het is bruikbaar voor een IVF traject, maar een natuurlijke zwangerschap wordt geschat op 1%. De kans is nihil, maar helemaal uitsluiten kunnen/mogen ze niet. Soms lukt het namelijk wel, maar kunnen ze het niet theoretisch verklaren. Ze geven aan om over een jaar nog eens opnieuw te controleren, als het dan nog steeds hetzelfde is, dan zal het zo blijven.

Wij zijn verdrietig van de uitslag, maar ook ‘blij’ dat onze kinderwens nog bestaat en niet van tafel is geveegd door deze ziekte. Toch voelt het of ons iets wordt afgenomen. De onzekerheid over de toekomst is soms lastig.

Wij proberen hoop te houden dat het over een jaar beter is. Het was ook erg kort na de operatie en dat wordt toch gezien als ‘trauma’ voor het lichaam.

Gelukkig hoeft mijn man geen chemotherapie omdat de tweede scan hetzelfde beeld gaf als de maand ervoor. De twee plekken zijn er dus nog, maar zullen waarschijnlijk bij mijn man horen. Hoogstwaarschijnlijk ontstaan door zijn astma. Hij wordt iedere drie maanden gecontroleerd in het eerste jaar om zeker te zijn, dat er geen uitzaaiingen zijn.

Mijn man herstelt uiteindelijk goed ondanks dat de herstelperiode iets langer duurt. Ondanks de onzekerheid over onze kinderwens en natuurlijk het vertrouwen van zijn lichaam kwijt zijn, proberen we de draad weer op te pakken van het leven en het een plekje te geven. Dit lukt best oké. Maar hoe geef je iets een plekje dat als een bommetje in je leven komt en er verder ook geen nazorg wordt gegeven?