Deel 9: ‘Tussen de 9 weken chemo, onze bruiloft’.

Het had me veel moed gekost om mijn werk te bellen en mij ziek te melden omdat ik gewoonweg niet wist hoe ik alle ballen in de lucht moest houden. Het gaf me ademruimte om niet bezig te zijn met mijn werk, maar vol te kunnen zorgen voor mijn man en zoontje van 7 maanden. Wat had ik onze eerste keren met ons zoontje anders gezien, maar het is niet anders.

Mijn man wordt op 21 juni 2021 opgenomen voor zijn eerste chemokuur van 5 dagen. Op 2 juli 2021 zouden wij klein trouwen voor de wet. Dit stond al vast voordat hij ziek werd, maar nu wilden wij dat overduidelijk. Hij zei als er beslissingen moeten genomen, dan wil ik dat jij dat doet.

Wij zouden eerst in 2020 trouwen, maar door covid hebben wij dit twee jaar moeten uitstellen. Echter hadden wij een bekende babs, die ons niet in onze gemeente mocht trouwen. Vandaar dat wij 02-07-2021 voor de wet zouden trouwen zodat onze babs ons op onze grote dag op 02-07-2022 toch kon trouwen, maar dan voor onze familie en vrienden. Dit voelt voor ons als ‘echte’ trouwdag.

Toch ‘blij’ dat ik mij vanaf 02-07-2021 zijn vrouw mocht noemen, zeker in de situatie waarin wij ons bevonden. Het was nog spannend of dit moment zou worden, zoals wij hem voor ogen hadden. Mijn man zou namelijk rond de tweede chemokuur zijn haren verliezen. Zijn tweede chemokuur was net na mijn verjaardag (ben 9 juli jarig).

‘Gelukkig’ was zijn haaruitval nog niet zichtbaar op onze bruiloft, maar zelf wisten wij dat het niet meer lang ging duren. Wij hebben hierdoor toch een mooie dag kunnen maken van ons wettelijk huwelijk met een klein groepje van familie en vrienden.

Twee dagen later was het moment waarop we wisten dat zou komen. We hebben zijn haar een stuk korter geschoren zodat onze nichtjes eraan konden wennen. Nog eens twee dagen later konden wij er echt niet meer omheen en moest ik hem helemaal kaal scheren. Dit deden thuis in onze keuken. Samen met zijn tweetjes, niet wetende hoe we hier beiden op zouden reageren.

Het was spannend, eng, verdrietig maar ergens ook een opluchting omdat wij niet steeds werden geconfronteerd met de haaruitval van mijn man. Wat keek ik op tegen dit moment want dit is iets wat we als begin dertigers helemaal niet moeten doen. Onbezonnen het leven leiden, onze toekomst uitstippelen en genieten van onze successen zoals huis kopen, werk, kindjes krijgen. Maar niet bezig moeten zijn met kanker, haaruitval, chemotherapie, hoe ziek wordt ik? Slaat de behandeling aan?

Het was fijn om samen te doen en achteraf viel het toch een beetje mee. Het scheelde dat wij midden in de zomer zaten, waardoor het toch iets minder op valt voor een man. We hadden voor de zekerheid twee chemomutsjes gekocht, maar dit heeft mijn man twee keer op gehad. Het irriteerde, viel voor zijn gevoel meer op en uiteindelijk moest zijn omgeving het er maar mee doen. De situatie was al klote genoeg en om dan rekening te houden met iedereen om ons heen kostte gewoonweg te veel energie. Onze omgeving reageerde fijn en niemand zover wij weten vond het echt te heftig…

Ook ons lieve zoontje reageerde niet vreemd op papa en was echt onze licht in deze donkere periode. Als hij lachte, dan genoten wij daar echt van. Hij was echt een lieverd, sliep goed, speelde zelfstandig en vond dit ook helemaal prima en ontwikkelde zich razend snel. Het enige positieve van deze situatie was, dat mijn man zoveel van ons zoontje meekreeg, dat dat bij eventueel een tweede niet zoveel zou zijn als nu. Daar hielden wij ons aan vast, het positieve…