Tijdens mijn eerste zwangerschap was het voor mij geen moeilijke keuze, ik wilde het graag proberen om  borstvoeding te geven. Niet omdat ik nu pertinent tegen flesvoeding ben, maar het kunnen geven van borstvoeding lijkt me een mooie ervaring.

Onze laatste terugplaatsing van onze eerste ICSI ronde, nog één kans voordat we weer van voor af aan moesten gaan beginnen. Onwijs nerveus liep ik naar binnen met goede hoop, maar ik was ook realistisch en was me ergens al aan het voorbereiden op een nieuwe ronde. 

Over de kraamweek hebben we denk ik allemaal wel vol op gefantaseerd tijdens de zwangerschap. In je hoofd wordt dat een soort mini-sprookje, althans bij mij wel. Ergens weet je wel dat dit natuurlijk nooit helemaal zo verloopt, maar toch is dat je grote wens! Na de toch wel lange en heftige bevalling had ik ergens nog de hoop dat die ideale sprookjes-kraamweek misschien nog wel zou komen. De eerste dag leefde ik op adrenaline, voelde weinig en had ik ergens de verwachting dat we echt wel vrij snel naar huis zouden mogen.De eerste nacht verbleven we in het kraamhotel aangrenzend aan de afdeling verloskunde en op dezelfde etage als de afdeling neonatologie, de plek waar Gijs lag. De dag is voorbij gegaan in een roes en zodra ik in bed lag viel ik als een blok in slaap.  Tot ik rond een uur of 5 in de ochtend wakker schrok en ineens besefte wat er allemaal was gebeurd de afgelopen dagen. Ik ben mama geworden van een zoon, maar ik lig hier in een vreemd bed met een lege buik en geen baby bij me in de buurt. Ik maakte mijn man wakker, ik wilde naar onze baby en wel nu!Eenmaal aangekomen bij de afdeling was er een hele lieve verpleegkundige die direct inspeelde op wat ze zag. Ze legde uit wat alle slangetjes waren, wat er precies op de monitor te zien was en hoe het met Gijs ging. Waarschijnlijk was dit de dag daarvoor natuurlijk ook allemaal al uitgelegd, maar het is gewoon niet blijven hangen en misschien wel niet eens bij me binnengekomen. Nu pas zag ik hoe toegetakeld ons kleine mannetje eruit zag. De vorm van de verlostang stonden in zijn kleine hoofdje en hadden een flinke paarse afdruk achtergelaten. Zijn gezichtje was opgezwollen en zijn ogen waren zo dik dat hou ze nauwelijks open kon doen. Allemaal bijwerkingen van de heftige bevalling en een mogelijk infectie door de langdurig gebroken vliezen.  Het is een raar moment om je kindje daar zo te zien liggen, het feit dat je continue 'moet' vragen of je hem aan mag raken of op mag pakken. Het is je eigen kindje, maar je bent zo afhankelijk van al het verplegend personeel. Hoewel we alle zorg als ontzettend fijn hebben ervaren, voelt het zo onnatuurlijk. 

Halverwege Oktober zijn we gestart met onze allereerste ICSI poging. Eerder schreef ik al een aantal blogs over de aanloop naar dit traject toe, maar eindelijk mochten we echt officieel van start.  

Na een dag vol nesteldrang plof ik in bed. Het wiegje staat opgemaakt en wel naast het bed te pronken en ik val voldaan in slaap. Om half 3 schrik ik wakker van een harde “plop”, ik spring uit bed en het lijkt alsof ik in mijn broek plas. Gelukkig niet in bed is wat ik denk, snel opfrissen, plassen en mijn bed weer in. Op het moment dat ik ga lopen besef ik ineens dat het ook wel eens mijn vliezen kunnen zijn, toch overtuig ik mezelf ervan dat het niet zo is. Ik ben immers pas 34 weken + 5 zwanger en heb dus nog wel even te gaan.

Vorige week heb ik (eindelijk) de prikinstructie gehad. Het officiële startschot van ons icsi-traject en het begin van de hormonen-rollercoaster (alvast sorry aan mijn man voor alles wat ik de komende maand zeg of doe. It’s not me, it’s the hormones!).

Dat wij een grote wens hebben voor een tweede kindje is inmiddels wel duidelijk. Hoe langer het wachten duurt op de start van het icsi-traject, hoe meer je soms wel eens gaat twijfelen. Willen we dit echt? Is dit heftige traject het allemaal waard?

De ideeën voor een zwangerschapsshoot stonden al meer dan 10 jaar klaar op mijn Pinterest-bord. Ik wist zeker dat als ik zwanger zou mogen raken dan zou ik een zwangerschapsshoot laten doen inclusief alle zoetsappige cliché foto’s. Eindstand? Ik heb vrijwel geen enkele foto van mezelf waar ik zwanger opsta en die oh zo goed geplande zwangerschapsshoot? Die is er nooit van gekomen.

Inmiddels weten we ruim 7 maanden dat voor een tweede kindje afhankelijk zijn van ICSI. Voordat je überhaupt tot dit punt komt gaan er heel wat onderzoeken aan vooraf. Begin april kregen wij de definitieve go om te gaan starten met dit traject, maar helaas daar was Corona en alle fertiliteitsbehandelingen werden stilgelegd voor onbepaalde tijd.