Onze eerst ICSI-poging of toch niet?

Halverwege Oktober zijn we gestart met onze allereerste ICSI poging. Eerder schreef ik al een aantal blogs over de aanloop naar dit traject toe, maar eindelijk mochten we echt officieel van start.  

Het traject begint met een uitgangsecho. Hierbij wordt gekeken naar hoeveel follikels er aanwezig zijn en wordt bepaald hoeveel eenheden van een bepaald hormoon dagelijks moeten worden gespoten om zoveel mogelijk follikels te laten ontwikkelen en te groeien. De uitgangsecho gaf goed nieuws! Er waren voldoende follikels aanwezig, misschien wel eerder iets te veel. Omdat er zoveel follikels groeide werd besloten om te starten met een lage dosering hormonen om ze op deze manier op gecontroleerde wijze te kunnen laten groeien en een over-stimulatie proberen te voorkomen. Hoewel het een lang traject zou gaan worden, was dit voor nu heel goed nieuws. 

Na een week spuiten mocht ik terugkomen voor een nieuwe echo. De follikels waren iets gegroeid, maar nog zeker niet zo groot als ze zou moeten zijn. Na het weekend mocht ik weer terugkomen en zou er gekeken worden naar of er eventueel nog wat verhoogd zou moeten worden in de dosering hormonen. Uit de vervolg echo bleek dat de groei nog niet voldoende was dus werd besloten om het te verhogen. Nog altijd geen reden tot paniek, want elk lichaam is anders en soms heeft iemand een langere aanloop nodig om tot de juiste groei te komen. Op het moment dat de follikels groot genoeg zijn is er een kans aanwezig dat hier ook daadwerkelijk een eicel inzit. Op het moment dat er voldoende follikels groot genoeg zijn kan de punctie ingepland gaan worden. Dit is meestal tussen dag 11 - 16. Na anderhalve week bleek het dus nog altijd niet voldoende te zijn dus we moesten nog even doorspuiten (klink bijna als een junk als je het zo zegt haha). Het eind van die week zou ik weer terugkomen en was er een goede hoop dat we dan mogelijk een punctie in zouden kunnen gaan plannen. Helaas... Ook nu was er weer niet voldoende groei te zien. We zouden het het weekend nog aan kijken, want de verhoging was pas net ingezet dus voor na het weekend was er goede hoop! Best gek het continue verschuiven van de 'deadline' maar ik had nog altijd de hoop dat dit prima zou aflopen, alleen het zou wat langer duren. Natuurlijk is het elke keer een beetje een teleurstelling, want je voelt je machteloos en bent volledig afhankelijk van hoe de medicijnen aanslaan en het medische personeel. Tijdens een echo zien zij heel veel, maar eerlijk? Ik word er echt niet wijser van! De hormonen helpen natuurlijk ook niet mee in je stemming, want oh men hormonen zijn echt een b*tch (en ik destijds ook!). Na een flinke ik-vind-mezelf-zielig-dag gingen we vol goede moed het weekend in en hoopte we maandag op goed nieuws. Aangekomen bij het ziekenhuis was er een nieuwe arts, die een hele drukke dag had en dat was te merken in haar haast. Het was nog net aan 'goedemorgen' voordat het echoapparaat er alweer bij werd gepakt. Nu zijn deze echo's allemaal inwendig, ben ik inmiddels aardig wat gewend en heb ik weinige gene meer op dat gebied, maar een beetje geruststelling blijf toch altijd wel fijn als je voor een wild vreemde met de billenbloot mag.  

Begrijp me niet verkeerd, de arts was niet onaardig, maar je merkte aan alles dat ze haast had. Zo ook toen ze de uitslag van de echo besprak. Het zag er niet goed uit. Er was nog altijd weinig groei, ophogen wilde ze niet meer vanwege de kans op over stimulatie dus de kans was 50/50. Toen ik haar vroeg wat ze hiermee bedoelde gaf ze aan dat het mogelijk kan zijn dat de poging wordt afgebroken, omdat er niet voldoende follikels op de juiste grote zijn. Eigenlijk had ze me net zo goed een klap in mijn gezicht kunnen geven. Hier had ik totaal geen rekening mee gehouden. Hoewel je weet dat het traject zowel een fysieke als mentale rollercoaster is had ik dit scenario echt even niet bedacht. Een beetje lamgeslagen liep ik het ziekenhuis uit, toen ik mijn man belde kwamen pas de tranen. Straks zijn al die hormonen deze maand voor niets geweest en ineens kwam weer de angst om de hoek dat het misschien wel helemaal nooit zou lukken. Woensdag moest ik weer terug komen en zou de knoop doorgehakt worden. Verrassend genoeg kwam er redelijk positief nieuws. Ze wilde de hoop nog niet helemaal opgeven, eerst bloed laten prikken en daarna de hormonen nog een keer verhogen om te kijken wat dit zou gaan doen. In de middag zou ik gebeld worden met de uitslag en hoeveel de hormonen omhoog zouden moeten. Voorzichtig werden we weer iets positiever. De kans dat het alsnog afgeblazen zou worden was aanwezig, maar er was ook nog een sprankje hoop. In de middag werd ik gebeld en ik verwachte te horen welke hoeveelheid hormonen ik zou moeten gaan spuiten en wanneer ik weer terug moest komen. Helaas werd uiteindelijk toch werkelijkheid waar we al een beetje bang voor waren. De hormonen hebben niet voldoende hun werk gedaan en doorgaan was eigenlijk alleen maar uitstellen van de teleurstelling. Blij met hun eerlijkheid, maar dat maakte de boodschap niet minder hard. De afgelopen weken heb ik me zo ellendig gevoeld door de hormonen. Ik voelde me er erg somber door en de lichamelijke klachten vond ik niet niks. Alles voelde voor niets..  Hoewel mijn hoofd heus wel begreep dat dat niet zo was, zei mijn hart iets heel anders.Voor nu kan mijn lichaam weer even herstellen van alle hormonen. Het is afwachten op mijn menstruatie en op het vervolggesprek bij het ziekenhuis om te bepalen hoe nu verder en vooral wanneer..... Liefs Daphne

Wil je mijn verhaal volgen? Volg me dan op instagram: @huisjeboompjegijsje