Vakantie: ontspanning en confronterend tegelijk.

Dat wij een grote wens hebben voor een tweede kindje is inmiddels wel duidelijk. Hoe langer het wachten duurt op de start van het icsi-traject, hoe meer je soms wel eens gaat twijfelen. Willen we dit echt? Is dit heftige traject het allemaal waard?

Hoewel we eerder alles aan de kant zette voor het traject, hebben we nu besloten gewoon dingen te gaan plannen en niet alles “on-hold” te zetten. We boekte een vakantie, lekker twee weken bijkomen op een vakantiepark in Limburg. We genieten volop, maar er heerste tussen mij en mijn man een beetje een gespannen sfeer. We konden er niet echt de vinger op

leggen, want laten we eerlijk zijn iedereen heeft wel eens van die momenten dat je elkaar gewoon even iets minder ligt in een relatie.

Tot we samen aan een kop koffie zaten in het zonnetje en het gesprek viel op het icsi-traject. Vrijwel tegelijk spraken we uit dat we genieten van de vakantie, maar het ook best confronterend vinden. Het park zit vol met jonge gezinnen, ontzettend leuk, maar het drukt je neus ook wel steeds op de feiten. We zien broertjes/zusjes gezellig samen spelen (en uiteraard ook flink ruzie maken), een kindje op een loopfiets voorbij stormen en mama erachteraan met een kinderwagen.

Het is geen jaloezie, maar meer een confrontatie met het feit dat we ons als gezin gewoon weg nog niet compleet voelen. Dat doet niets af aan het feit dat we dolgelukkig zijn met Gijs, maar we hebben gewoon weg nog veel meer liefde om te geven. Dus hoelang het wachten ook duurt, hoe pittig het traject ook gaat zijn, we weten weer helemaal zeker dat dit is waar we voor willen gaan. De wens voor een tweede kindje is zo groot, misschien wel net zo groot als voor een eerste.

En mijn man en ik? Wij zijn inmiddels weer dikke mik hoor! Zo zie je maar, praten is oh zo belangrijk. En helemaal in dit soort situaties. 

Liefs Daphne 

Volg mij ook op instagram: @huisjeboompjegijsje