Zwanger na een ICSI-traject

Onze laatste terugplaatsing van onze eerste ICSI ronde, nog één kans voordat we weer van voor af aan moesten gaan beginnen. Onwijs nerveus liep ik naar binnen met goede hoop, maar ik was ook realistisch en was me ergens al aan het voorbereiden op een nieuwe ronde. 

Bij binnenkomst wees de gynaecoloog trots naar het scherm waar onze embryo op was te zien en zei: “ Maak er maar een foto van, want dit is de eerste foto voor in het babyboek”. Ik vond het lief bedoelt, maakte braaf de foto en ging liggen voor de terugplaatsing. 

Na een week hield ik het niet meer, hoewel het nog vroeg was wilde ik weten waar ik aan toe was. Ik ging uit van een spierwitte test, maar in plaats daarvan zag een minuscuul tweede lijntje opkomen. Ongeloof, blijdschap en onzekerheid. Nog nooit heb ik denk ik zoveel emoties door elkaar gevoelt. 

Een vruchtbaarheidstraject laat flink wat sporen na. Het is een periode van angst, onzekerheid en eenzaamheid. Deze gevoelens verdwijnen niet ineens na een positieve zwangerschapstest, misschien worden ze eerder nog wel sterker. Een stukje zelfbescherming neemt de overhand en je houdt continue rekening met alles wat er mis kan gaan.

Inmiddels ben ik 33 weken zwanger en durf ik eindelijk te geloven dat er echt nog een kleintje bij komt. Het weggooien van alle medicijnen uit het traject kon ik niet, maar er naar kijken durfde ik ook lange tijd niet. Ik schrok toen ik zag hoeveel hormonen ik in mijn lijf heb moeten spuiten om tot dit punt te kunnen komen, maar weet ook dat we van geluk mogen spreken dat het bij deze hoeveelheid is gebleven én dat het heeft mogen leiden tot een gezonde zwangerschap.