Spijt van de weinige foto’s van mijn zwangere buik

De ideeën voor een zwangerschapsshoot stonden al meer dan 10 jaar klaar op mijn Pinterest-bord. Ik wist zeker dat als ik zwanger zou mogen raken dan zou ik een zwangerschapsshoot laten doen inclusief alle zoetsappige cliché foto’s. Eindstand? Ik heb vrijwel geen enkele foto van mezelf waar ik zwanger opsta en die oh zo goed geplande zwangerschapsshoot? Die is er nooit van gekomen.

Zwanger zijn met (heel wat) maatjes meer, een leven lang onzekerheid over mijn gewicht en die vreselijke hormonen waren niet de beste combinatie voor een positief zelfbeeld. Hoewel ik dolblij was met de zwangerschap, was ik alles behalve blij met mijn lichaam. Ik wilde absoluut niet op de foto en keek zelf niet graag naar mijn groeiende buik. Mijn veranderende lichaam had ik even flink onderschat. Ik had verwacht mijn lichaam wel meer te kunnen waarderen tijdens de zwangerschap, want er wordt immers een heel nieuw leven gemaakt in je buik dus het groeien is voor een bijzonder mooi doel.

Wat ook zeker niet meehielp in het waarderen van mijn zwangere lichaam was het feit dat zwangerschapskleding in de grote maten er gewoon weg niet tot nauwelijks was. Jezelf leuk aankleden draagt voor mij ook bij aan mezelf goed voelen. Uiteindelijk liep ik in reguliere kleding, maar dan nog wat maten groter en dan kom je al snel in de tuttige/oudere vrouwen hoek terecht. Gelukkig is dit inmiddels wel iets verbeterd, maar dit blijft nog steeds een aandachtspuntje voor de Nederlandse mode industrie. Ook daar kan ik nog een hele blog over schrijven, maar vooruit die bewaar ik misschien wel voor een ander moment!

Weer even terug naar die zwangerschapsfoto’s, die er dus vrijwel niet zijn op wat toevallige foto’s na. Heb ik er spijt van? Absoluut! Ik vind het jammer dat ik weinig beelden heb van het moment dat Gijs nog in mijn buik zat. Hoewel ik mezelf nog altijd niet mooi zwanger vond is er wel veel meer waardering voor mijn lichaam gekomen. Helemaal met het oog op de pittige zwangerschap (lees: 35 weken lang spugen, spugen en nog eens spugen), de vroeggeboorte en de heftige bevalling ben ik stiekem best trots op dit lichaam. Het blijft toch een onwijs bijzondere gebeurtenis dat er een klein mini mensje in je lijf ontstaat.

Mijn advies is dan ook maak foto’s, laat ze door iemand anders maken en zet je gedachten hierbij maar even op ‘mute’. Je hoeft de foto’s niet met iemand anders te delen, maar achteraf ga je de foto’s waarderen. Helemaal als je het mini-mensje in je armen ziet en je bijna niet voor kan stellen dat hij/zij toch echt degene was die in jouw buik aan het groeien was.