En dan is de dag weer aangebroken, de dag dat je weer werken mag. Want ja zo is het natuurlijk wel, het mag weer. Maar pff wat is het mij zwaar gevallen. Het lekker thuis zijn met ons meisje en onze zoon was wel echt genieten. En omdat we al een tijdje wisten dat deze dag zou komen al flink aan het oefenen met de fles.
Maar onze meid drinkt niet uit de fles. Echt helemaal niks! Wat een stress levert dat op. Je wilt zo graag met een goed gevoel weer aan het werk.

Eigenlijk ben ik direct na de geboorte van onze zoon al begonnen.. Ons gezin was nog niet compleet. Zo voelde het. Ik wilde nog een kindje. Als het zou lukken natuurlijk. Mijn echtgenoot dacht er alleen wat anders over.

nu rommelt het wat op mijn werk. Een samenwerking met een andere organisatie. En ik werk via een bureau daar. Vorig jaar door de leidinggevende beloofd dat ze een vacature voor mij zou schrijven. Maar dan nog eerst even een verlenging. Er was voldoende werk dus er werd nog iemand bij ingehuurd. Een jonge jongen. Geen probleem. In oktober eerst weer verlenging. En nu . . . Nu hebben ze voor die jongen een vacature geschreven! Hij krijgt een traineeship. En deze mama. . . weer een verlenging. En door de wijzigingen in alle regels mag dat allemaal. En het is niet zo dat ik het die jongen niet gun. Echt wel. Maar goed mag ik ook even aan mezelf denken? En aan ons gezin? Het motiveert niet echt allemaal. Wat vinden jullie er van?

Ik kreeg het een dag later te horen. Mijn moeder is overleden. Ze heeft zelf dik acht jaar geleden besloten haar leven om te gooien. Alles moest ineens anders. Andere man, andere woonplaats en dus een ander leven. En in dat leven pasten wij niet. En zo lag plots mijn gezin helemaal in puin. Broer die nog wel contact had. Zus die geen contact had. En een vader die ineens na 36 jaar huwelijk een scheiding voor zijn kiezen kreeg.

We hebben een zoon van 6,5 jaar. En hij is fantastisch. Natuurlijk niet altijd. Maar zo ongeveer 85% van de tijd wel.

Al een paar jaar zouden we graag een tweede willen. En na twee miskramen is het nog niet gelukt. Beide miskramen waren vroeg in de zwangerschap. In de periode dat je er nog rekening mee houd, maar er toch wel heel verdrietig van bent. En toch bleef het gevoel knagen.

Het zwanger worden lukt ons niet. We hebben al een pracht van een zoon van bijna 5! (het is een cliche maar pfff wat gaat de tijd snel!). En eigenlijk hadden we bijna 3 jaar geleden al zoiets van hmmm een 2e erbij. (of eigenlijk toen had ik mijn man ook zo ver. Vanaf de eerste dag dat we onze zoon hadden had ik al zoiets van dit wil ik nog een keer!)

zelf heb ik niet een geweldig voorbeeld als mama gehad. Toen ik mama werd in 2008 van onze zoon was ik op slag verliefd! wauw wat een bijzonder gevoel is dat...