Nee, mijn dochter is niet verwend door het dragen en ja ze zit lekker! 

Flesvoeding wat een doolhof is dat. Toen ik merkte dat mijn borstvoeding terugliep en ik niet meer genoeg gekolfd kreeg om Benthe bij te houden besloot ik alvast naar flesvoeding te gaan kijken. Er zijn zoveel verschillende soorten dat je door de bomen het bos niet meer ziet. Ik herinnerde me nog wel wat de kraamhulp destijds had gezegd: "Ga je over op flesvoeding, pak dan de hypo-allergeen dat is net iets lichter verteerbaar." Ik als leek had geen idee dus de H.A. van de kruidvat it is. 

Op vrijdag werd ze naar een kamer gebracht waar nog meer kindjes van rond haar leeftijd lagen. Geen geschreeuw meer, dit keer dan wel gehuil en Benthe deed gewoon mee uiteraard. Het was laat eer ik er kon zijn omdat Veilig Thuis pas laat wegging. Ik heb naast mijn kindje gezeten, haar gevoed, verschoond en verhaaltjes voorgelezen, zoals de dag ervoor. Dit keer ging de tijd veel te snel.

De volgende morgen was ik er weer vroeg bij. Ze kreeg een echo en een lichaamsscan. Zo konden ze zien of ze verder niks mankeerde (shaken baby syndrome of zwakke botten). Ik moest nog een gesprek aan gaan met een van de chirurgen en nogmaals het verhaal doen. Ik kon het inmiddels wel dromen. "Ik begreep dat uw man niet elke dag kan komen, er zijn regelingen waarmee hij gewoon vrij kan krijgen." Duidelijk heeft ze niet naar mijn verhaal geluisterd. "Hij wil er nog wel met plezier blijven werken en in het weekend is hij er gewoon." Ze legde ook gelijk uit wat Veilig Thuis precies inhoud. Ze zouden nog een keer bij ons komen om ons verhaal te horen en wat dingen na te vragen. Het klonk allemaal heel simpel en zo gepiept. 

Na de verhuizing en overdracht van onze oude woning was de rust redelijk wedergekeerd. Nog een op te ruimen doos hier en daar maar verder voelde het al echt als thuis. Ik zat nog steeds vaak aan de kolf vast geplakt en mijn dag bestond uit voeden, baby troosten en kolven. We hadden afgesproken dat ik door de week de nachtdiensten zou draaien omdat Martijn gewoon moest werken en ik nog verlof had. Het brak me op, de hormonen waren nog niet uit mijn lijf en elke keer als Benthe een keel opzette deed ik mee. Van ellende wist ik niet meer waar ik het moest zoeken. Regelmatig bespraken we dit onderwerp, maar ik kon het maar niet los laten. Benthe gaf ontzettend veel terug en ik voelde me een slechte moeder dat ik haar af en toe achter het behang wilde plakken als ze weer een huildag had. Inmiddels waren we deels ook al begonnen met het geven van kunstvoeding. Gedeeltelijk omdat mijn voeding in een rap tempo terug liep en niet meer genoeg was. Het voelde als falen. 

Voor ik deze blog ga beginnen moet er toch iets van het hart. Ik ben begonnen deze blogs te schrijven om alles een plekje te kunnen geven, om er niet constant mee bezig te zijn. Nu wilde ik dit zo anoniem mogelijk doen, maar deze week heb ik mijn hoofd lopen breken over het waarom. Schaam ik me voor mijn verhaal? Misschien een beetje. Ben ik bang dat andere mensen die me kennen het misschien te lezen krijgen en zich beledigd voelen? Misschien een beetje. Dus ik heb besloten om me niet meer te schamen en me niets aan te trekken van de mensen om me heen die in mijn levensverhaal verwikkeld zijn geraakt. 

Onze kraamhulp Ineke was een wereldvrouw. Ze kletste de oren van je hoofd, maar had gelukkig ook genoeg zelfspot dat ze door had wanneer ze haar mond moest houden. In de 3 en een halve dag dat ze bij ons in huis was, heeft ze ons alles geleerd wat we moesten weten. Als je in het ziekenhuis bevalt en daar moet blijven gaan deze dagen af van je kraamhulp. Echter de "kraamhulp" in het ziekenhuis is er eerder niet dan wel. De verpleegsters doen het liever zelf omdat dit sneller is. Er wordt bijna niets uitgelegd over hoe je het thuis moet doen. 

Donderdagochtend kregen we het nieuws dat ze toch onder de blauwe lamp moest. "Ik weet hoe graag je naar huis wil, maar nu moet ze eerst haar afvalstoffen kwijt, beter gaan eten en niet meer afvallen. Hoe lang kunnen we nog niet zeggen." De tranen vloeide weer rijkelijk. Die rot hormonen toch. 

Langzaam werd de rest van de familie ook op de hoogte gebracht. De volgende dag zou er een hoop op kraamvisite komen in het ziekenhuis. Wat waren we trots op onze kleine frummel en we konden niet wachten om haar te showen!