Veilig Thuis, een rollercoaster

De volgende morgen was ik er weer vroeg bij. Ze kreeg een echo en een lichaamsscan. Zo konden ze zien of ze verder niks mankeerde (shaken baby syndrome of zwakke botten). Ik moest nog een gesprek aan gaan met een van de chirurgen en nogmaals het verhaal doen. Ik kon het inmiddels wel dromen. "Ik begreep dat uw man niet elke dag kan komen, er zijn regelingen waarmee hij gewoon vrij kan krijgen." Duidelijk heeft ze niet naar mijn verhaal geluisterd. "Hij wil er nog wel met plezier blijven werken en in het weekend is hij er gewoon." Ze legde ook gelijk uit wat Veilig Thuis precies inhoud. Ze zouden nog een keer bij ons komen om ons verhaal te horen en wat dingen na te vragen. Het klonk allemaal heel simpel en zo gepiept. 

Verder was onze kleine frummel helemaal goedgekeurd, de echo en de scan waren goed. "Zitten er nog erfelijke ziektes bij jullie in de familie?" Ik zei dat ik het na zou vragen. De dag ging langzaam voorbij. Luier verschonen, zetpil erin, voeden, kolven en verhaaltjes voorlezen. En huilen, heel veel huilen. Je kon zien dat ze pijn had, en ik kon niets doen om het weg te nemen. Rond 22.00 was ik weer thuis en gesloopt. We konden rustig wat dingen op een rijtje zetten. Ik had opgezocht of het Ronals McDonalds huis iets voor ons was, maar dat bleek geen optie. Dan maar heen en weer blijven rijden. De volgende dag zou ik naar de verzekering bellen of we km vergoeding konden krijgen. 

De volgende ochtend stond ik op het punt om de auto in te stappen toen Martijn belde. "Blijf maar thuis, ze willen van Veilig Thuis vanmiddag langskomen." Verdomme, ik wil gewoon naar mijn kind toe, kunnen ze dat niet in het ziekenhuis doen. Maar nee, ze moesten thuis komen. Martijn z'n baas had al gezegd dat als we iets nodig hadden we het maar moesten zeggen. Mijn moeder en schoonmoeder snapte er niets van, immers waren er gezinnen die al lang bij instanties bekend waren en daar uiteindelijk iemand doordraait met alle gevolgen van dien, laat ze lekker achter hun aan gaan. Dit was een ongeluk, daar kunnen ze toch niets mee doen. 

Rond 12 uur waren ze er. Twee dames, op het eerste gezicht vriendelijk. We gingen met z'n alle zitten en het vragenvuur begon. Weer het hele verhaal vertellen. Hoe het was gebeurd, dat ik in de badkamer stond, de huisartsenpost, de eerste hulp. Alles kwam er weer uit, dat ze niet begrepen dat Martijn niet elke dag daar kon zijn, en dat zij er nu voor zorgde dat ik er ook niet was. Na ons aangehoord te hebben gingen we naar boven. Martijn kreeg een pop drie keer groter dan Benthe, waarmee hij moest demonstreren hoe hij haar uit haar wiegje haalde. Dit ging nogal knullig en het feit dat het gefilmd werd hielp ook al niet mee. Het einde van het gesprek verliep raar. "Hebben jullie wel eens ruzie? Hoe was je jeugd? Is hij wel eens agressief? Slaat hij je wel eens? Jij was er niet bij tien het gebeurde, geloof je hem wel?" Gewoon waar hij bij zat. Vol ongeloof gaven we antwoorden op al hun vragen. "Als ze geen medische oorzaak vinden, kunnen we ervoor zorgen dat ze niet naar huis mag." Die sloeg in als een bom, de tranen kwamen weer en dit keer heftiger dan ooit. "Ik zie dat je daar van schrikt." Nee echt? Wat raar nou, jullie zeggen me dat jullie me mijn kind af kunnen nemen. 

Dat deze rare ervaring ben ik weer in de auto gestapt op weg naar Rotterdam. Ik had wat onderzoeken gemist, maar aan het einde van de dag bleek dat ze echt niets medisch konden vinden wat kon duiden op snel brekende botten. Goed nieuws uiteraard, het was gewoon ongelukkig hoe het was gebeurd, maar dit kon wel betekenen dat ze niet mee naar huis mocht. Deze gedachte kon ik niet verdragen, ik stortte me volledig op het geven van mijn liefde en aandacht aan mijn kleine meisje, in de hoop dat ze zo snel mogelijk weer met ons mee naar huis zou mogen.