Mogen we al naar huis?

Donderdagochtend kregen we het nieuws dat ze toch onder de blauwe lamp moest. "Ik weet hoe graag je naar huis wil, maar nu moet ze eerst haar afvalstoffen kwijt, beter gaan eten en niet meer afvallen. Hoe lang kunnen we nog niet zeggen." De tranen vloeide weer rijkelijk. Die rot hormonen toch. 

Ze mocht eerst nog even in bad, ik mocht het voor het eerst een soort van zelf doen. Wat gaf dat een fijn gevoel, zo'n klein mensje wat je mag verzorgen. 

In de middag kwam manlief ook naar het ziekenhuis, ze lag toen al op de gesloten afdeling in een open couveuse met de lamp erboven. Klitteband plakkertjes op de zijkant van haar kleine hoofdje voor het brilletje. In gebakerd, ze zag er zo kwetsbaar uit. We kregen een uitgebreide uitleg, een wachtwoord tot de applicatie die toegang gaf tot de camera die boven haar bedje hing. Ik moest m'n best doen om niet te huilen. De eerste nacht dat ik mijn kleintje alleen moest laten zonder dat ik daar invloed op had. Het voeden mochten we gelukkig zelf doen. 

Ik had de hele week het geluk alleen op ee'n kamer te liggen. Tot nu, er kwam een buitenlandse vrouw binnen met man, luid aan de telefoon. Zij leek net bevallen en moest nodig kolven. Het woord zachtjes stond niet in hun woordenboek. De verpleegster kwam even langs en vroeg hoe het ging. Ik vertelde dat ik het niet erg vind om iemand anders op de kamer te hebben, maar of ze alsjeblieft op de gang konden gaan schreeuwen aan de telefoon en in de kamer een beetje zachtjes konden zijn. De verpleegster ging zelfs kijken of ze ergens anders naar toe konden. Gelukkig duurde het niet lang voor ik weer alleen met mijn tranen kon zijn. Manlief was inmiddels weer thuis voor het hondje. 

Op vrijdag moesten ze weer de bilirubine waarde bepalen. Haar hieltjes waren inmiddels helemaal beurs geprikt. Tegen 12 uur kwam het verlossende woord: "De waarde is gedaald, als haar gewicht nu ook goed is mag ze lekker naar huis." Mijn hart maakte een sprongetje. Heerlijk! We mogen naar huis! Gelijk belde ik manlief op en hij kon eindelijk de maxi cosi meenemen. Nu begon het echte avontuur. Onze frummel mocht mee naar huis, deze hele rotweek zat erop. Nu moesten we het zelf gaan doen. 

De kraamhulp kwam diezelfde middag nog bij ons thuis. In eerste instantie dachten we dat we haar niet langer dan een dag nodig zouden hebben. We wilde gewoon rust. Omdat we in het ziekenhuis al "kraamhulp" hadden gehad, hadden we maar recht op anderhalve dag. Uit zichzelf had ze 2 extra dagen aangevraagd. Geen probleem gelukkig, het bleek dat we haar toch wel nodig hadden..