Moederdag en 12 mei. Op deze dagen voel ik me altijd een beetje machteloos. Waarom? Nou, toen ik 17 jaar was overleed mijn moeder. Ze was ziek. Ze had darmkanker. Ongeveer 1,5 jaar is ze ziek geweest. Sindsdien is Moederdag voor mij geen leuke dag meer. Elke tweede zondag in mei leg ik mooie bloemen bij mama’s graf neer en sta ik er bij stil. Maar daar houdt het een heel eind op. Toen ik zwanger werd van Daan, kreeg Moederdag weer meer betekenis voor mij. Ik weet nog dat we, twee dagen voordat het mis ging met Daan, bij mijn schoonouders op bezoek waren. Omdat het Moederdag was. Toen zeiden we nog tegen elkaar dat ik volgend jaar mijn eerste eigen Moederdag zou hebben. Niet wetende wat er twee dagen later gebeuren zou. Moederdag en Daan zijn overlijden liggen dicht bij elkaar. Maar natuurlijk vier ik sinds Lenn en Milan er zijn wel degelijk mijn eigen Moederdag. Maar het blijft altijd een dag met gemengde gevoelens. Mijn eigen moeder is er niet meer, mijn oudste zoon is er niet meer.. dat maakt Moederdag confronterend. Maar mijn twee lieve mannen, Lenn en Milan, laten me op een dag als deze tóch écht stralen. Door hun zijn mijn Moederdagen zoveel fijner en gelukkiger geworden. Een mooie tekening, een bos bloemen en chocolade. En de allerleukste cadeaus zijn de knuffels en de woorden dat je de liefste bent. Twee dagen later was het 12 mei. Dat is Daan zijn geboortedag. Zijn verjaardag. Zo noem ik het gewoon. Want zo is het ook. Ik voel me op deze dag altijd een beetje machteloos omdat Daan jarig is maar er is geen feestje. Er hangen geen slingers en er zijn geen cadeaus die worden uitgepakt. Daarom brandden we een kaars bij zijn foto. De hele dag en avond. Samen met Lenn en Milan bliezen we bellen naar de hemel. Gelukkig werd er aan Daan gedacht. Een lieve vriendin kwam een mooie bos bloemen brengen. Er viel een ontzettend lief kaartje op de deurmat. Daarnaast kreeg ik lieve appjes van vriendinnen en in de avond kwamen mijn vader en schoonouders op bezoek. Zo hebben we de hele dag aan Daan gedacht. Samen. Dat was fijn. Normaal gesproken zouden we een dagje weg geweest zijn. Maar dit jaar zat dat er niet in door de Corona maatregelen. Maar zo was het goed. Daan is nu vier jaar en ik hoop dat hij samen met zijn oma in de hemel een heel fijn feestje heeft gehad. 

Ik wilde, zolang Daan thuis was, zoveel mogelijk bij hem zijn. Ik wilde alles in me opnemen. Dit waren de enige momenten die ik met hem zou hebben. De tijd ging te snel. Als ik eraan dacht dat hij een paar dagen later gecremeerd zou worden werd ik gek. Ik voelde me een vreselijke moeder. Elke keer zei een klein stemmetje in mijn hoofd dat het mijn eigen schuld was en dat ik nu mijn eigen kind “in de fik zou steken”. Het verscheurde me, het leek alsof ik gek werd. Het enige wat ik wilde was dat alles zo snel mogelijk weer normaal werd. Soms dacht ik zelfs, dat als de crematie achter de rug zou zijn, alles weer normaal zou worden. Zoals het was voordat ik zwanger werd. Je raad natuurlijk wel, dat dit nooit zou gaan gebeuren. Ik hikte ontzettend tegen de crematie aan. Logisch ook. Aan de ene kant wilde ik Daan zolang mogelijk bij me houden. Maar aan de andere kant wilde ik, zoals ik al zei, dat alles zo snel mogelijk weer normaal zou worden. In de tijd dat Daan thuis was, heb ik honderden foto’s van hem gemaakt, ik wilde zoveel mogelijk foto’s hebben. We hebben een stukje haar afgeknipt en in een potje gedaan. Ik wilde zoveel mogelijk tastbare dingen van Daan hebben. In het ziekenhuis (na de bevalling) hebben ze gipsafdrukjes van zijn handjes en voetjes gemaakt. Maar ook al had ik veel foto’s, een haarlokje en gipsafdrukjes, niks van dit alles vulde de leegte die er was. Leeg, zó ontzettend leeg voelde ik mij. Een lege buik en een leeg hart. Ik weet nog dat ik naast Daan stond, die in zijn bedje lag, en dat ik stond te huilen. Papa was bij me, ik zei hem dat ik het niet aan kon. Ik wist gewoon niet hoe ik het moest gaan doen. Hij sloeg een arm om me heen en zei dat het me zou gaan lukken. “Het komt wel weer” zei hij. Ik knikte..

Donderdag 12 mei 2016

Daar zat ik dan, thuis op de bank, in shock en met een dood kindje in mijn buik. Ik kon het niet bevatten dat Daan niet meer leefde. Het gevoel wat ik had is moeilijk te omschrijven. Allerlei emoties die ik voelde, verdriet, boosheid, onzekerheid, angst, onbegrip, onmacht maar vooral een intens diep verdriet. Ik wilde weten wat er met hem was gebeurd. Want dat wisten we niet. Dit zou later uitgezocht gaan worden. Veel ging aan me voorbij, ik kan me ook niet precies alles tot in detail herinneren. Mijn schoonouders en vader waren er. En ik had boekjes meegekregen vanuit het ziekenhuis, ter voorbereiding op de bevalling. En een boekje over iuvd (intra-uteriene vruchtdood). De bevalling... daar moest ik ook nog doorheen dacht ik. Want ik moest “gewoon” natuurlijk gaan bevallen. Ik mocht helemaal zelf weten wanneer ik wilde bevallen. Ik mocht in principe ook wachten tot de bevalling uit zichzelf zou beginnen. Maar dat kon ik niet.. dat was emotioneel veel te zwaar. Mijn allereerste reactie toen ik hoorde dat Daan was overleden, was: ‘haal hem er maar uit’. Maar dit doen ze niet. Dit is niet goed voor de verwerking én daarbij is een keizersnede een operatie en dat heeft een veel langere herstelperiode als een natuurlijke bevalling. En achteraf ben ik daar ook heel erg blij om.

Rond de 31 weken had ik weer een controle bij de verloskundige, ze zou me deze keer informatie gaan geven m.b.t. de bevalling. De bevalling, daar zag ik erg tegenop. Waarom? Nou ja, het onbekende denk ik. Maar goed, het was een klus die ik hoe dan ook moest gaan klaren. Net zoals velen vrouwen die mij al voor waren gegaan.. En als hun het konden, dan kon ik het vast en zeker ook. Goed, ik had dus controle bij de verloskundige. Nee geen echo, dat doen ze niet meer bij 31 weken. Alleen even naar het hartje luisteren. Alles klonk goed en mijn buikomvang werd gemeten, gemeten ja! Alsof we in de middeleeuwen leven.. Maar goed, ook die was goed. Dus, een kloppend hartje en een groeiende buik. Alles goed zou je denken...

Met 11 weken kreeg ik, net zoals ieder ander, de eerste “officiële” controle bij de verloskundige praktijk. Ik vond het spannend.. het was immers al weer even geleden dat ik een echo had gehad. Wat als het hartje gestopt was met kloppen? Deze gedachte spookte geregeld door mijn hoofd. Maar ik probeerde deze ook weer weg te wuiven, mezelf aan te spreken op deze negatieve gedachtes. Ik was regelmatig misselijk dus het zal wel goed zitten, zei ik dan tegen mezelf.

Oktober 2015, Ik was zwanger. Ik kwam erachter toen ik op een vriendinnenweekend was. Ik werd maar niet ongesteld dus we gingen “voor de grap” een testje doen, want dat was grappig! Overigens, ik was nog helemaal niet “bewust” bezig om zwanger te worden. 

Hallo allemaal!