Moederdag en 12 mei

Moederdag en 12 mei. Op deze dagen voel ik me altijd een beetje machteloos. Waarom? Nou, toen ik 17 jaar was overleed mijn moeder. Ze was ziek. Ze had darmkanker. Ongeveer 1,5 jaar is ze ziek geweest. Sindsdien is Moederdag voor mij geen leuke dag meer. Elke tweede zondag in mei leg ik mooie bloemen bij mama’s graf neer en sta ik er bij stil. Maar daar houdt het een heel eind op. Toen ik zwanger werd van Daan, kreeg Moederdag weer meer betekenis voor mij. Ik weet nog dat we, twee dagen voordat het mis ging met Daan, bij mijn schoonouders op bezoek waren. Omdat het Moederdag was. Toen zeiden we nog tegen elkaar dat ik volgend jaar mijn eerste eigen Moederdag zou hebben. Niet wetende wat er twee dagen later gebeuren zou. Moederdag en Daan zijn overlijden liggen dicht bij elkaar. Maar natuurlijk vier ik sinds Lenn en Milan er zijn wel degelijk mijn eigen Moederdag. Maar het blijft altijd een dag met gemengde gevoelens. Mijn eigen moeder is er niet meer, mijn oudste zoon is er niet meer.. dat maakt Moederdag confronterend. Maar mijn twee lieve mannen, Lenn en Milan, laten me op een dag als deze tóch écht stralen. Door hun zijn mijn Moederdagen zoveel fijner en gelukkiger geworden. Een mooie tekening, een bos bloemen en chocolade. En de allerleukste cadeaus zijn de knuffels en de woorden dat je de liefste bent. Twee dagen later was het 12 mei. Dat is Daan zijn geboortedag. Zijn verjaardag. Zo noem ik het gewoon. Want zo is het ook. Ik voel me op deze dag altijd een beetje machteloos omdat Daan jarig is maar er is geen feestje. Er hangen geen slingers en er zijn geen cadeaus die worden uitgepakt. Daarom brandden we een kaars bij zijn foto. De hele dag en avond. Samen met Lenn en Milan bliezen we bellen naar de hemel. Gelukkig werd er aan Daan gedacht. Een lieve vriendin kwam een mooie bos bloemen brengen. Er viel een ontzettend lief kaartje op de deurmat. Daarnaast kreeg ik lieve appjes van vriendinnen en in de avond kwamen mijn vader en schoonouders op bezoek. Zo hebben we de hele dag aan Daan gedacht. Samen. Dat was fijn. Normaal gesproken zouden we een dagje weg geweest zijn. Maar dit jaar zat dat er niet in door de Corona maatregelen. Maar zo was het goed. Daan is nu vier jaar en ik hoop dat hij samen met zijn oma in de hemel een heel fijn feestje heeft gehad.