Deel 3: Daan, het hartje klopt niet meer

Rond de 31 weken had ik weer een controle bij de verloskundige, ze zou me deze keer informatie gaan geven m.b.t. de bevalling. De bevalling, daar zag ik erg tegenop. Waarom? Nou ja, het onbekende denk ik. Maar goed, het was een klus die ik hoe dan ook moest gaan klaren. Net zoals velen vrouwen die mij al voor waren gegaan.. En als hun het konden, dan kon ik het vast en zeker ook. Goed, ik had dus controle bij de verloskundige. Nee geen echo, dat doen ze niet meer bij 31 weken. Alleen even naar het hartje luisteren. Alles klonk goed en mijn buikomvang werd gemeten, gemeten ja! Alsof we in de middeleeuwen leven.. Maar goed, ook die was goed. Dus, een kloppend hartje en een groeiende buik. Alles goed zou je denken...

De verloskundige stelde me nog wat “standaard” vragen. Vragen over hoe ik me voelde en of ik de baby goed voelde bewegen. Ik vertelde dat ik me fit voelde en dat ik de baby wel voelde maar dat het wel anders voelde dan toen ik 28 weken zwanger was. Je zou zeggen dat een goede verloskundige dan verder zou gaan vragen. Bijvoorbeeld “wat voel je dan precies anders”. Nee, dit was niet het geval.. Wat als ze dit wel had gedaan? Een vraag die ik mezelf inmiddels maar niet meer stel. Puur om het niet moeilijker te maken dan dat het al is. De verloskundige vertelde dat het logisch is dat het anders aan gaat voelen omdat de baby groeit en daardoor minder ruimte krijgt in de baarmoeder. Dit klonk in mijn oren logisch en nam haar antwoord serieus. De verloskundige was immers iemand met verstand van zaken, iemand waar ik mijn volle vertrouwen aan had gegeven. Als iemand het wist dan was zij het wel. De controle afspraak zat erop en we gingen naar huis. De eerstvolgende controle zou met 35 weken zijn, dan zou ik een liggingsecho krijgen. Dit is een standaardecho om te kijken hoe het kindje ligt. Dit ter voorbereiding op de bevalling.

Ik belde mijn vader om te melden dat alles er goed uitzag! En ik nog even rustig verder moesten “broeden”. Nou, zo gezegd zo gedaan! Ongeveer 2 weken later zat ik een beetje over Facebook heen te scrollen en zag ineens een oproep van Koffietijd voorbij komen. Ze zochten zwangeren die het leuk vonden om mee te komen sporten met een bekende sportinstructeur. N.a.v. Een boek dat hij had geschreven, genaamd “MOMS”. Dat vond ik interessant en ik gaf me op! Een dag later kreeg ik een uitnodiging! Geweldig, ik kwam met mijn zwangere buik op de televisie. Op de vrijdag voor Pasen, Goede vrijdag inderdaad, reden Roel en ik naar de studio van Koffietijd. Daar ontmoette ik de presentatrices, Radmilo Soda en Arie Boomsma. Met een stel andere zwangere dames mocht ik buiten in de tuin diverse sportoefeningen doen speciaal voor zwangere vrouwen. We hebben echt een hartstikke leuke ochtend gehad! Toen we terug naar huis reden sloeg toch weer wat onzekerheid toe.. Voel ik de baby eigenlijk wel goed genoeg? Een paar keer porren in mijn buik en ja hoor, hij liet zich voelen. Oké, dat zat dus goed. Roel zei ook regelmatig tegen me, “de controles zijn altijd goed dus maak je niet zo’n zorgen”. Daar had hij gelijk in. Ik moest wat meer vertrouwen hebben! Er verstreken dagen en ik ging richting 35 weken zwangerschap..

Het was maandagochtend, ik ging naar mijn werk. Er stond een vergadering op de planning.. Mijn collega’s bewonderde mijn buik en vroegen hoe het met me ging. Maar één collega zei ineens dat zij met 35 weken een veel grotere buik had. Ik keek haar aan en ik zei haar dat mijn controles altijd goed waren en dat het kindje goed groeide. Maar haar opmerking bleef me wel bij. Die avond merkte ik ineens dat ik de baby weinig had gevoeld. Ik lag in bed en bedacht me dat hij waarschijnlijk sliep. Met in mijn achterhoofd dat alle, maar dan ook echt álle controles altijd goed waren. Ik viel zelf ook in slaap. ‘S nachts kreeg ik ineens heel erge kramp in mijn kuiten. Goed teken dacht ik nog, dat is een zwangerschapskwaal. Toen ik de volgende ochtend wakker werd voelde ik aan mijn buik. Nog steeds niks.. Gek genoeg maakte ik me niet direct veel zorgen. Hij zal zo wel wakker worden dacht ik. Precies! Dat dácht ik. Want alles was immers altijd goed. Toch..?! Ik reed naar mijn werk en ik begon me toch steeds ongeruster te voelen. Hij werd maar niet wakker. Ik zei mezelf dat ik niet in paniek moest raken, het komt goed zei ik tegen mezelf. Heb vertrouwen! Toen ik op mijn werk aankwam ben ik meteen naar mijn teamleidster gegaan om te zeggen dat ik de baby niet voelde bewegen en dat ik naar het ziekenhuis zou gaan. Ik zei haar nog dat het vast niets zou zijn en ik in de middag wel weer op kantoor zou zijn. Ik had eens moeten weten..

Roel was al op de hoogte en zat al in de auto richting het ziekenhuis. Waar hij normaal altijd degene was die zich geen zorgen maakte, maakte hij zich dat nu wel. Toen we op het ziekenhuis aankwamen namen we plaats in de wachtkamer. We maakten ons zorgen.. Als er maar niks ernstigs zou zijn. Het was kwart voor 11 en we werden opgehaald door een verloskundige van het ziekenhuis. We kenden haar niet. Ze was alleraardigst. Ze vroeg me wat dingen, dingen als wanneer ik de baby voor het laatst gevoeld had. Ze vroeg me te gaan liggen. Dat deed ik. Ze maakte een echo, ze zei niks... Het werd stil. Doodstil. “Ik ga even de gynaecoloog halen”. De tranen schoten in mijn ogen. “Dit is niet goed” dacht ik.. ik keek naar de echo en zag niks... Er bewoog niks! “Dit is niet goed, Roel” zei ik huilend. Hij pakte mijn hand vast. De gynaecoloog en de verloskundige kwamen binnen. Opnieuw een echo, dit keer maakte de gynaecoloog ‘m.

Ze zette het apparaatje op mijn buik.. Ze beweegt het apparaatje over mijn buik en al snel zegt ze “Het hartje klopt niet meer.. het spijt me zo”. Op dat moment zakte de grond onder onze voeten vandaan.. Dood. Mijn baby was dood. Ik trilde en huilde ik was verscheurd door verdriet. Mijn baby waar ik zoveel van hield was in mijn buik, de plek waar hij veilig had moeten zijn, overleden. Ik kon het niet bevatten. Niemand kon het bevatten. Hoe heeft dit kunnen gebeuren? Alles was toch altijd goed?! Ik was 35 weken zwanger en verloor mijn baby. Het verdriet was immens. Nog nooit had ik zoveel verdriet gehad. 2 dagen na het slechte nieuws zou ik gaan bevallen. Ik zou worden ingeleid. Maar eerst naar huis.. Naar huis met een overleden baby in mijn buik. Voorbereiden op de bevalling die over 2 dagen plaats zou vinden. Een bevalling waar ik toch al tegenop zag, maar nu al helemaal. Hoe ga ik dit doen? Hoe moet ik dit doen? Hoe ga ik hiermee om? Alles schoot door mijn hoofd. Onmenselijk vond ik het. Een nachtmerrie.... Een nachtmerrie die helaas de harde realiteit was geworden..