Deel 6: Daan, de crematie en de rouw

Ik wilde, zolang Daan thuis was, zoveel mogelijk bij hem zijn. Ik wilde alles in me opnemen. Dit waren de enige momenten die ik met hem zou hebben. De tijd ging te snel. Als ik eraan dacht dat hij een paar dagen later gecremeerd zou worden werd ik gek. Ik voelde me een vreselijke moeder. Elke keer zei een klein stemmetje in mijn hoofd dat het mijn eigen schuld was en dat ik nu mijn eigen kind “in de fik zou steken”. Het verscheurde me, het leek alsof ik gek werd. Het enige wat ik wilde was dat alles zo snel mogelijk weer normaal werd. Soms dacht ik zelfs, dat als de crematie achter de rug zou zijn, alles weer normaal zou worden. Zoals het was voordat ik zwanger werd. Je raad natuurlijk wel, dat dit nooit zou gaan gebeuren. Ik hikte ontzettend tegen de crematie aan. Logisch ook. Aan de ene kant wilde ik Daan zolang mogelijk bij me houden. Maar aan de andere kant wilde ik, zoals ik al zei, dat alles zo snel mogelijk weer normaal zou worden. In de tijd dat Daan thuis was, heb ik honderden foto’s van hem gemaakt, ik wilde zoveel mogelijk foto’s hebben. We hebben een stukje haar afgeknipt en in een potje gedaan. Ik wilde zoveel mogelijk tastbare dingen van Daan hebben. In het ziekenhuis (na de bevalling) hebben ze gipsafdrukjes van zijn handjes en voetjes gemaakt. Maar ook al had ik veel foto’s, een haarlokje en gipsafdrukjes, niks van dit alles vulde de leegte die er was. Leeg, zó ontzettend leeg voelde ik mij. Een lege buik en een leeg hart. Ik weet nog dat ik naast Daan stond, die in zijn bedje lag, en dat ik stond te huilen. Papa was bij me, ik zei hem dat ik het niet aan kon. Ik wist gewoon niet hoe ik het moest gaan doen. Hij sloeg een arm om me heen en zei dat het me zou gaan lukken. “Het komt wel weer” zei hij. Ik knikte..

De dag van de crematie brak aan, ik stond die dag op met een nóg zwaarder gevoel dan dat ik al had. Vandaag zou ik Daan voor de laatste keer zien. Mijn kindje, ik zou hem daarna nooit meer vast kunnen houden. Ik was verscheurd en ik wilde alleen maar bij Daan zitten. Dat deed ik. Ondertussen stroomde ons huis vol met vrienden en familie. Iedereen wilde Daan nog even zien. Dit vond ik zo fijn. Een voor een kwamen mensen in kleine groepjes naar Daan zijn kamertje. Ik heb niemand aangekeken want ik wilde alleen maar naar Daan kijken. Ik ben nog altijd blij dat al onze vrienden en familie Daan hebben gezien. Nu weet iedereen ook écht wie Daan is, zo blijft het niet alleen bij een naam. Nadat iedereen Daan gedag had gezegd werd Daan in zijn kistje gelegd. Het kistje is gemaakt door mijn vader. Prachtig was het, ik was er zo ontroerd van. Papa had op “de deksel” de afbeelding van Daan zijn kaartje geschilderd. Een boompje met aapjes er in, een olifantje, een leeuwtje en een girafje. Speciaal voor op het kistje had papa bij elk diertje een traantje geschilderd.

We zijn met een klein groepje, alleen familie, naar het crematorium gegaan. Al onze vrienden en overige familieleden bleven achter ons op de oprit staan toen we weg reden. Indrukwekkend om te zien. Roel en ik zaten achterin de auto bij papa en mijn broertje, met Daan in ons midden. We reden langs papa’s huis, daar had hij een groot hart voor zijn raam geplakt, speciaal voor Daan. Aangekomen in het crematorium was er een ruimte helemaal mooi aangekleed waar er, door ons uitgekozen, muziek werd gedraaid. Waaronder ook het lied van Bløf, Zo stil. Dit liedje heb ik veel geluisterd in deze zware periode. Elke keer als ik het nu hoor, word ik weer terug gezogen naar deze periode. Daan stond bij ons, iedereen die mee was kon hem nog even zien. Maar ik voelde me niet prettig. Het was half 5 en om 5 uur zouden we naar “de oven” gaan. Ik brak om kwart voor 5 het samen zijn af. Ik zei tegen Roel dat het voor mij zo goed was geweest, ik wilde niet “wachten” om vervolgens Daan te gaan cremeren. Het voelde voor mij een beetje als uitstel van executie. Het zou toch gaan gebeuren. Dus we besloten om Daan weg te gaan brengen. Samen met de uitvaartverzorgers liepen we naar achter, naar “de oven”. Ik liep in een waas mee, het voelde onwerkelijk. In plaats van mijn kind te badderen en een flesje te geven, ging ik mijn kind in een oven zetten. Zo voelde het. Een laatste kus, een laatste aai over zijn prachtige bolletje. Een laatste blik naar Daan. En daar ging hij. Ik wilde weg, zo snel mogelijk. Ik liep naar buiten en daar stond papa. Ik liep naar hem toe en stortte helemaal in. Ik kon niet meer stoppen met huilen. Dit was het dan. Het einde van mijn zwangerschap. Daan was weg. Definitief. Ik zou hem nooit meer zien. Papa hield me vast en troostte me. Later reden we naar huis, waar al onze vrienden waren. Er was soep gemaakt. Ook lagen er broodjes. We gingen allemaal naar buiten en lieten witte ballonnen voor Daan op. Daarna dronk ik een glas wijn. Even voelde ik me opgelucht. Maar toen iedereen weg was, kwam de leegte weer keihard binnen. Ik voelde dat ik weg wilde. Vluchten? Nee. Niet vluchten. Noem het liever nieuwe energie op doen. Dit deden we. Roel en ik reden 2 dagen later naar zee. 2 nachtjes zijn we naar Zeeland gegaan om even weg te zijn van hier. Het voelde goed. Even weg van alles. Maar natuurlijk nam ik mijn verdriet mee. Het kaartje van Daan zette ik op het nachtkastje naast mijn hotelbed.

Ik was ook erg bang. Bang voor de toekomst. Rouw én angst samen is geen fijne combi, dat kan ik je wel vertellen. Maar ik moest er doorheen. Een andere keuze had ik niet. Ik moest een manier vinden om met dit gevoel om te gaan. Hoe? Ik dacht aan de woorden van papa. “Het komt wel weer”.

Waarom was ik bang voor de toekomst? De oorzaak van Daan zijn dood stond nog niet officieel vast. Er liepen nog onderzoeken naar eventuele genetische afwijkingen. Dat maakte me onzeker en bang. Wat als ik nooit meer kinderen zou krijgen?! Daarnaast deed het verdriet van anderen ook veel met me. Ik vond het vreselijk voor Roel en mijn vader. Toen ik 17 jaar was, is mijn moeder namelijk aan darmkanker overleden. Dit was een enorm dramatische en ingrijpende gebeurtenis voor ons gezin. Een groot verdriet en gemis voor mijn vader. Juist daarom was ik zó blij dat ik zwanger was, mijn vader zou opa worden. Nieuw geluk! Nu werd ook dit hem afgenomen. Hier heb ik erg veel moeite mee gehad. Gelukkig bleek na onderzoek dat er géén genetische afwijkingen waren. Uit het onderzoek bleek dat er heel veel infarcten in de placenta zaten waardoor deze voor een groot deel is afgestorven. En hoe dit kan? PECH! Pure pech! Ontzettend hard en pijnlijk. Daarom was Daan dus ook veel te klein. Waarom hebben ze dit tijdens mijn zwangerschap niet opgemerkt? Wat als ze dit tijdens de zwangerschap wél hadden ontdekt? En hoe heeft mijn verloskundige dit in vredesnaam kunnen missen? Lang, heel erg lang heb ik ze dit kwalijk genomen. Nog steeds eigenlijk wel. Maar wat kon ik doen? Op geen enkele manier zou ik Daan terug krijgen, wat ik ook zou doen. Ik wilde het kleine beetje energie wát ik al had niet in de verloskundige steken. Mijn vriend, schoonmoeder en schoonzusje zijn in gesprek gegaan met de desbetreffende verloskundige. Ik kon dit niet aan. Dit was emotioneel écht veel te zwaar voor me. Daarbij wilde ik ze ook echt niet zien! Ik vond het zó knap dat Roel het gesprek aan ging. Ik ben hem daar dankbaar voor. Hij heeft ook namens mij gesproken. Roel en ik hebben elkaar door deze zware periode heen weten te helpen. We vonden steun bij elkaar. We deden het samen maar ook alleen. We hebben elkaar op onze eigen manier laten rouwen. Elkaar alle vrijheid gegeven. We hadden samen verdriet maar ook hadden we ons eigen verdriet. Maar samen zijn we er doorheen gekomen. We vrolijkte elkaar op als iemand het erg zwaar had. We gingen er samen op uit als we daar zin in hadden. We gunden elkaar geluk en we gunden elkaar ons verdriet. We pepten elkaar op en we troostten elkaar. We zijn hierdoor alleen maar hechter en samen sterker geworden. Gelukkig! 

In mijn volgende blog zal ik je meer vertellen over de rouwperiode die volgde en hoe ik daar mee om ging maar ook vertel ik je over nieuw geluk wat ons werd gegeven.