Deel 2: Daan, de zwangerschap

Met 11 weken kreeg ik, net zoals ieder ander, de eerste “officiële” controle bij de verloskundige praktijk. Ik vond het spannend.. het was immers al weer even geleden dat ik een echo had gehad. Wat als het hartje gestopt was met kloppen? Deze gedachte spookte geregeld door mijn hoofd. Maar ik probeerde deze ook weer weg te wuiven, mezelf aan te spreken op deze negatieve gedachtes. Ik was regelmatig misselijk dus het zal wel goed zitten, zei ik dan tegen mezelf.

Inmiddels was ik dus bij de verloskundige praktijk voor de echo en controle. Ja hoor, daar zagen we het knipperlichtje weer! Het hartje klopte nog en alles zag er goed uit. Nu kon er niks meer mis gaan! Ik voelde me opgelucht en blij. De eerste 12 weken waren voorbij, Yes! Officieel “mag” je dan toch pas echt zeggen dat je zwanger bent?! Dat vind ik inmiddels zo’n achterhaald iets.. maar goed, ik begrijp wel dat veel mensen het pas na 12 weken willen zeggen. Alleen weet ik inmiddels wel beter! Blij liepen we de verloskundige praktijk uit, we waren voorgelicht en al. We moesten over een aantal zaken na gaan denken, waaronder de Combinatietest. Ik was eigenlijk al vanaf het begin van mijn zwangerschap vastbesloten dat ik dit niet perse wilde. Ons kindje was meer dan welkom, ook als het misschien verstandelijk beperkt zou zijn. Voor mij maakte dit absoluut niets uit. Daarnaast wilde ik de onzekerheid die zo’n test met zich mee bracht ook niet. Zoals ik eerder al vertelde, ik was nog altijd (over)bezorgd. Ik wilde geen (onnodige)stress. Mijn vriend dacht daar anders over, hij wilde wel zo’n test. Puur om het feit dat mocht er iets zijn, we ons hier op voor konden bereiden. Bovendien, als alles goed zou zijn dan is dat toch een zorg minder. Ik begreep zijn punt en vooral om hem een plezier te doen, stemde ik mee in. Achteraf gezien kostte me het inderdaad (onnodige)stress! Dat wachten op de uitslag vond ik echt killing! Ook al was er geen aanleiding om me zorgen te maken. Na ongeveer 10 dagen kregen we de uitslag, deze was hartstikke goed! Wat een opluchting. Weer een stap dichterbij, zo voelde het voor mij. De weken verstreken en mijn buik begon steeds meer te groeien, mooi vond ik dat! Ik genoot ervan, maar toch bleef ik altijd bezorgd en (extreem) voorzichtig. Mijn hygiëne was nog nooit zo optimaal geweest als nu, ik lette goed op mijn voeding en als ik ergens liep en ik zag in de verte iemand aankomen die aan het roken was liep ik daar met een hele grote boog omheen. Ik deed er alles aan om dit kindje gezond en wel op de wereld te zetten.

Ik ging richting de 20 weken. En zoals iedereen wel weet, dan komt ook de 20 weken echo. In de aanloop naar deze echo voelde ik de spanning weer opbouwen. Ook dit keer had ik absoluut geen reden tot zorg. Echter, deze had ik wel. Zorg dat er iets mis zou zijn. Ik heb nooit begrepen dat mensen de 20 weken als een soort pretecho zien. Maar goed, dat zal misschien de pessimist in mij zijn. Het was dus zover, de 20 weken echo stond gepland en daar lag ik dan. De echoscopiste maakte de echo. Ze gaf goede uitleg en vertelde ons dat alles erop en eraan zat en dat alles goed was. Mooi vruchtwater en ons kindje groeide goed. Yes! Nu kon het dus echt niet meer mis gaan! Dacht ik.... dachten wij... De weken verstreken.. mijn bezorgdheid bleef. Maar ik kon ook zeker genieten! Van elke schop in mijn buik genoot ik. De babykamer was in de maak, mijn vader schilderde een prachtige muurschildering en Roel en ik richtte de kamer verder in. De box stond inmiddels ook klaar in de woonkamer. Toen ik 30 weken zwanger was werd ik verrast met een babyshower, super leuk vond ik dat!! Ik voelde me trots en ik was echt zo ontzettend gelukkig. Ik had zoveel zin om ons kindje vast te houden en lief te hebben. We waren er helemaal klaar voor.. nog ongeveer 10 weken en dan zou ons kleine supermannetje er zijn... Dat liep anders.