De term levend verlies kende ik niet, totdat ik het een aantal weken geleden voor het eerst hoorde. Chronische rouw, rouwen om een kind met een beperking. Chronisch rouwen om een levend verlies. Het gaat nooit over... Dit is geen depressie, geen psychische stoornis, geen aanstellerij. Dit is perfect NORMAAL!

Er kwamen best wel wat vragen over EMDR bij Elynn. Hoe gaat dat in zijn werk? Hoe snel merk je verschil? En vooral “hoe gaat het nu met haar na de EMDR?”

Nu het einde van het jaar in zicht is, is het voor mij persoonlijk tijd om eens terug te blikken op 2020, want wat is er veel gebeurd.

Wat is dat toch met dat moedergevoel? Dat oersterke gevoel dat je ontwikkeld zodra je moeder wordt. Dat gevoel dat je niet kan onderdrukken en dat het elke keer weer bij het rechte eind heeft.

Deze week staat in het teken van de RS-Virus Awareness Week. Een ernstige RS-virusinfectie kun je herkennen aan: - neusvleugelen- samentrekken van de ademhalingsspieren,- een piepende, hoestende ademhaling en een versnelde ademhaling. 

Deze tekst kwam ik een tijdje geleden tegen. Het raakte mij, juist omdat dit precies is wat ik als "medical mama" meemaak.

Het is al een tijdje geleden dat ik een blog plaatste. In de laatste blog schreef ik over onze vakantie en hoe die eindigde in een ziekenhuisopname. Na een opname van 10 dagen zijn we naar huis gegaan. De klachten waren er nog en Elynn had er koorts bijgekregen maar er was geen duidelijke focus waar de klachten vandaan kwamen. Omdat er uit de onderzoeken geen bijzonderheden kwamen mochten we naar huis. We zijn zes dagen thuis geweest, de pijn werd alleen maar erger en ook de insteek van de sonde zag er ondertussen niet mooi meer uit. Erg rood en vurig, elke aanraking deed pijn. De druppel was dat de kinderopvang belde dat ze de extensie van de button niet meer konden aansluiten vanwege de pijn. Voeding geven ging dus niet meer. Na overleg met een MDL-arts mochten we direct weer naar het UMCG komen. Er zou al een bedje voor haar geregeld worden en we moesten ons voorbereiden op een nieuwe opname. Ik was net weer een halve dag aan het werk en moest alweer eerder naar huis. Spullen inpakken, Elynn ophalen en hup richting het UMCG. We werden al opgewacht door een hele fijne MDL-arts en verpleegkundige. De arts en verpleegkundige vonden dat ze wel erg veel pijn had. Direct werd er een huidkweek gemaakt. De uitslag zou een aantal dagen duren, door de heftige pijn werd er direct weer besloten tot opname. We mochten haar ook geen voeding meer via de sonde geven. Stel dat er wel wat verkeerd zou zijn met de sonde dan kon voeding dat alleen maar verergeren. Direct liepen we tegen het volgende probleem aan: hoe krijgt ze dan voeding binnen. De paar kleine hapjes die ze zelf mag nemen zouden bij lange na niet genoeg zijn. We besloten eerst een nachtje te wachten, zolang kan ze zeker wel zonder voeding. Dan zouden we de volgende ochtend wel zien hoe het zou gaan en konden we een plan maken. De volgende ochtend is er besloten een infuus te prikken. Ze moest toch echt wel vocht binnenkrijgen en aangezien ze niet zelf mag drinken was het infuus eigenlijk de enige optie. Daar kwam bij dat ik 's ochtends hoorde dat ze op de lijst stond voor een spoed operatie. De MDL-arts en chirurg hadden het vermoeden dat haar sonde niet in de maag lag maar dat het ballonetje van de button buiten de maag lag en er een darmlis omheen vastgegroeid zat. Als dit het geval zou zijn dan zou er een vrij grote hersteloperatie moeten plaatsvinden waarbij ze vermoedelijk ook een stukje darm moesten verwijderen. Het infuus prikken verliep helaas moeizaam. Na 6 pogingen zat er eindelijk een infuus in. Elynn was in handen en voeten geprikt en uiteindelijk zat er een infuusje in haar pols.

Voor het eerst als gezin van vier op vakantie. Wat was het bijzonder. Een paar dagen even heerlijk weg, mooi weer en vlakbij het strand. De meiden hebben zo genoten. Voor hun allebei was het de eerste keer dat ze de zee en het strand zagen. ‘S ochtends vroeg wilde ze al weg uit het huisje. “Zullen we nog weer lekker wandelen op het strand mama?” vroeg Tess ons regelmatig. Ook Elynn zag je genieten. Lekker met de voetjes in het water en wegrennen voor de golven. De meisjes zo samen zien, onbezorgd genieten. Voor ons allemaal waren het hele waardevolle dagen waarin we heerlijk bij konden tanken. Niets moet en alles mag. 

En toen werd een van mijn blogs geplaatst op de Facebookpagina van mamaplaats. In eerste instantie schrok ik. “Wat zal iedereen er van denken?” Ik voelde mij enorm kwetsbaar. Mijn eerste blog schreef ik een aantal weken geleden omdat ik er aan toe was om alles voor mijzelf op een rijtje te zetten. “Wat is er allemaal gebeurd en hoe voelde ik mij daarbij?” En dan ineens zijn er een heleboel mensen die mijn meest kwetsbare blog lezen...