De kracht van het moedergevoel

Wat is dat toch met dat moedergevoel? Dat oersterke gevoel dat je ontwikkeld zodra je moeder wordt. Dat gevoel dat je niet kan onderdrukken en dat het elke keer weer bij het rechte eind heeft.

Ondertussen weet ik dat ik op dat gevoel moet vertrouwen!

Zodra ik voor de tweede keer een positieve zwangerschapstest had stak dat gevoel de kop op. Wat als dit kindje niet gezond is? Wat als blijkt dat het niet goed groeit of er geen kloppend hartje is bij de eerste echo? Deze vragen schoten direct door mijn hoofd. Die vragen had ik niet toen ik de positieve test in handen had toen ik erachter kwam dat ik zwanger was van Tess.

De eerste echo was goed, precies volgens termijn en ook de 12-weken en 20-weken echo waren perfect. Een kindje dat wat aan de grote kant was maar nog netjes binnen de curve groeide. Toch bleef dat gevoel. Buiten dat ik de gehele zwangerschap vreselijk misselijk was bleef er een gevoel en kon ik, als ik nu terugkijk, niet voor de volle honderd procent genieten. Waarom niet? Omdat dat moedergevoel al opspeelde toen ik nog zwanger was.

Regelmatig sprak ik dit gevoel uit naar mijn man, naar de verloskundige. Het gevoel dat er iets niet goed zat maar ik kon er maar niet achter komen waarom ik dat gevoel had. Was het de misselijkheid waar ik zo ontzettend klaar mee was, de hormonen die mij onzeker maakten?

18 september 2018, ik werd voor de tweede keer mama. Voor de tweede keer mama van een prachtig meisje. Ja, ze was met haar 4280 gram groter dan geschat maar ze was perfect. Scoorde direct haar eerste tien en lag heerlijk bij mij. Ging na tien minuten al op zoek naar de borst en dronk haar eerste voeding. Ik was vooral overdonderd dat ze er al was, een bevalling van amper 3,5 uur. Mijn lichaam was al klaar met bevallen, mijn hoofd nog niet. Ik heb dan ook de eerste dag best moeten wennen aan het idee dat ze er al was. Dat ik niet meer zwanger was en gewoon thuis was bevallen. Het was precies gegaan zoals ik had gehoopt.

Weer niets waar ik mij zorgen over hoefde te maken en toch… Weer kwam dat gevoel naar boven. Iets klopt er niet. Een tekort tongriempje en lipbandje die na twee weken gekliefd werden, bezoekjes naar de chiropractor vanwege de snelle bevalling, de moeizame voedingen aan de borst. Het gevoel ging maar niet weg. Hoe hard ik ook mijn best deed om het te negeren.

En dan komt er na 9 maanden een diagnose. Wat een opluchting. Die opluchting heeft ongeveer een dag geduurd. Die eerste fles na de operatie, ik vergeet het niet meer. Het verslikken was nog volop aanwezig en leek wel erger! Weer dat gevoel, “wat als dit toch niet alles is?”

Langzaam begon ik op dat gevoel te vertrouwen. Het werd uiteindelijk mijn eigen raadgever. “Voelt het niet meer goed om thuis af te wachten of die verkoudheid deze keer wel zelf gaat lukken, bel de kinderarts voor overleg!” Tot nu toe had dat gevoel het elke keer bij het rechte eind, ik had niet voor niets gebeld. Elynn had wel degelijk hulp nodig. Na maanden logopedie, tig bekers en heel veel verslikincidenten verder was ik er klaar mee! Mijn moedergevoel kwam sterker naar voren dan ooit, ik moest nú iets doen. Afwachten zou niet helpen, ik moest voor mijn kind gaan spreken. Dit kon ze zelf nog niet maar als moeder wist ik dat er iets veel groters aan de hand was! Als ik het niet zou doen, zou ik haar en mijzelf te kort doen. 

16 maart 2020, de dag van die alles veranderende diagnose. De dag waarop er een arts tegen mij zei: “Sorry, het heeft lang geduurd en u heeft er heel lang voor moeten strijden. Maar dat moedergevoel is zo sterk, daar zouden we nog zoveel van kunnen leren.”

Niet alleen op medisch vlak heeft dat gevoel het bij het juiste eind.Opmerkingen over lang borstvoeding geven, fulltime kolven, samen slapen, dragen in draagdoek/zak. Ze zijn allemaal voorbij gekomen. Wat kon het mij in het begin onzeker maken, deed ik het wel goed? Ik volg toch alleen maar mijn gevoel, ik weet als moeder toch het beste wat mijn kindjes nodig hebben? JA, dat weet ik als moeder het beste! Soms wilde ik die strijd helemaal niet aangaan, was ik wel klaar met vechten om te bewijzen dat ik toch echt gelijk had. Het moedergevoel, dat bestaat dus écht. Laat je erdoor leiden, laat het je eigen raadgever zijn. Respecteer het, luister ernaar!