Samen kom ik aan met mijn twee kindjes in de crisisopvang. We zetten de fiets weg en sjouwen naar boven, naar ons appartementje. De kinderen rennen uitgelaten door het huis en vinden het maar wat prachtig en spannend. Ik zet de tassen en neer en begin als eerste met de kleren in de kasten te leggen. Nadat alles is opgeruimd geef ik de kinderen wat te drinken en wat lekkers en plof op de bank. Rust!! Ik pak de overeenkomst met handleiding van het contract en lees rustig alles door. Er moet veel geregeld worden. Inschrijven bij de gemeente, uitkering aanvragen, nieuwe bankrekening openen en inschrijven bij alle woningbouwverenigingen in de buurt. We gaan beginnen bij het begin en dat is inschrijven bij de gemeente op dit adres. Samen met de kinderen fiets ik naar het gemeentehuis waar we ons inschrijven, we fietsen direct door voor een nieuwe bankrekening en gaan dan nog even naar de winkel voor avondeten. Als de kinderen eindelijk op bed liggen komt het pas binnen. Stilletjes huil ik om alles wat er is gebeurt. Helaas zijn de zorgen nog steeds niet voorbij nu ik bij hem weg ben. Nog steeds sta ik in het rood, betaal ik maandelijks de afbetaling van zijn eigen risico zorgverzekering (omdat ik hoofdaanvrager ben kan ik dat niet wijzigen) en dreigt hij met het niet geven van de minima uitkering van de gemeente wat voor mij en de kinderen bedoeld is. Ik ben weg bij hem, maar voel me nog steeds opgejaagd en in de stress. Geldzorgen maken je leven letterlijk een hel. Even heb ik zin om de boel overhoop te gooien, al kan ik maar iets stuk maken. Helaas zal het niet helpen en ik beslis om naar bed te gaan. Morgen een nieuwe dag, de zon zal toch een keer moeten gaan schijnen.

‘Morgen komt ze hier, of je er bent of niet! Het kan me niet schelen maar ze is mijn vriendin en laat haar niet buiten slapen’ 

Ik ben samen met de kinderen een weekendje bij mijn familie wanneer ik telefoontje krijg van een vriend. Hij wil samen met mij zijn vriendin mee uit eten nemen nog voor mijn verjaardag. Dit lijkt me super gezellig dus bel ik snel mijn man. Hij heeft namelijk die avond de kinderen en zal ze dus alleen op bed moeten brengen. We spreken af dat ik ervoor zorg dat het avondeten dan klaar staat zodat hij dat niet hoeft te doen. Ik zit net weer als de telefoon weer gaat, het is mijn man weer met de vraag of ik even ergens alleen kan gaan zitten, want hij wil me wat vertellen.

‘Hij blijft weer doorgaan, en doorgaan en doorgaan. Heb al een aantal keren gezegd dat hij moet stoppen nu. Stop met praten, we hebben het er andere keer over. Maar nee, luisteren doen we niet. Hij zou luisteren dat had hij beloofd en toch doet hij het weer niet. Weet je wat, ik negeer hem gewoon. Ja, dat ga ik doen. Verder kijken op je mobiel naar netflix. Wat the fuck, Godver dat doet zeer. Lul! Geef mijn mobiel terug, ik ram hem een aantal keer op zijn borst.’

Met het schaamrood op mijn kaken zit ik in de woonkamer. Op de andere bank zit een politieagente en mijn lieve zoon blijft maar blij tatu roepen, helemaal gek omdat er politie is waar hij gek op is. Maar zo’n happy event is het helaas niet. Mijn ex-partner heeft de politie gebeld. Waarom, omdat hij dacht mij iets aan te doen. Om dat te voorkomen heeft hij ze gebeld. Het was weer zover, Ruzie. Helaas gaan onze ruzies er nogal heftig aan toe. Schreeuwen en vooral heel veel gemene dingen zeggen. Hoe kunnen we elkaar het beste raken. Ik weet niet eens meer waar het overging. Ik weet alleen dat ik me doodschaamde dat ze er was. Uiteindelijk was de conclusie omdat ik zwanger was hij beter voor de avond bij een vriend kon gaan slapen. Hij stemde hiermee in, maar ik wist al dat hij mij dit kwalijk zo gaan nemen. Ik had gelijk, de volgende dag was het meteen je hebt me het huis uit laten zetten. Echt serieus, jij belt de politie niet ik en dan ben ik de schuldige. Zijn logica heb ik nooit begrepen. In alles is hij de slachtoffer. Ook al doet hij zelf. Vanaf toen ging het alleen maar slechter. De sfeer in huis was om te snijden. Elk klein dingetje liet hem ontploffen in een woordenrazernij richting mij. We kregen mediation voor het scheiden en ouderschapsplan, daar moesten afspraken over gemaakt worden. Je hebt toch twee kleine kinderen rondlopen. Meeste van de tijd wou hij het nergens over hebben, als ik er teveel druk achter zetten werd hij boos. Langzaam begon het psychische spelletje van hem. Het ene moment lief en behulpzaam om vervolgens compleet vals te zijn. Ik had geen inkomen, niks. We leefden van zijn geld. Daar maakte hij hard gebruik van. Als ik niet deed zoals hij wou, in afspraken maken over ouderschapsplan of ergens niet mee eens was, dan kreeg ik geen eten. Dan betaalde hij geen dingen meer voor mij. Hij heeft het niet één keer doorgezet maar de stress en angst was genoeg om mij kapot te maken. Elke keer beloofde hij bij de mediation om het niet meer te doen om vervolgens nog geen uur later het alsnog weer te schreeuwen. Het deed pijn, ik was zwanger van zijn kind. Hoe kon hij me zo behandelen na alles wat ik voor hem had gedaan. Het voelde als een mes in mijn rug.

Relatietherapie, ik wou het al een lange tijd. Al meer dan een jaar zei ik dat we het nodig hadden maar hij wou het nooit. Nu ik weg was met de kinderen was het opeens wel een optie. Een week lang ben ik bij familie geweest. Vele telefoontje in verschillende emoties van woede en verdriet hebben we gehad. Ik had besloten terug te gaan naar hem. Hem een kans te geven, hij had het afgebroken zei hij. Hoe dom kon ik zijn. Vanaf het moment dat ik een voet over de drempel zette was het mis. Hij beschuldigde me van het feit dat ik de kinderen van hem had afgenomen die week. Ik was de slechterik hierin, niet hij. Ik was weggegaan ook al had hij gesmeekt dat ik het niet moest doen. Ja, ik was de deur uitgelopen, maar omdat hij niet wou stoppen. Toen het werkelijk de deur uitging toen kon hij er opeens wel mee stoppen. Maar meneer zei ook ga maar, denk goed na over alles. Neem een week de tijd of twee. Maar dit alles kon hij zich opeens niet meer herinneren, nee ik had de kinderen meegenomen en was hierin de slechterik. Hij was helemaal niet van plan om met mij verder te gaan. Hij wou relatietherapie zodat we als goede vrienden uit elkaar konden gaan. Ik snapte er niks van, waarom was ik dan terug bij hem. In al die telefoontjes smeekte hij me om terug te komen. Hier zat ik dan, proberend te vechten alsnog voor het gezin wat we hadden, en nu wou hij opeens alsnog stoppen. We waren niet eens begonnen met relatietherapie. Al snel kwam ik erachter hoe hij nu echt was. Hij verdraaide alles wat ik zei, maakte er zijn eigen sprookje van waarin hij de goede was en ik de slechterik. Dagen hebben we knallende ruzie gehad. Tot dat ene zinnetje ‘we gaan scheiden.’ Ik heb me nog nooit zo gefaald gevoeld. Ik was zo teleurgesteld in mijzelf. Wou de kinderen een veilige gezinsbasis geven met hun papa en hun mama en nu viel alles in duigen. Hoe kon dit mij gebeuren na alles wat ik al had meegemaakt. Ik had beter moeten weten.

'Ik ga weg als jij niet stopt met die ander meid, seks alleen hadden we afgesproken geen relatie. Samen leuke dingen doen, voor haar zorgen als ze ziek is dat noem ik een relatie en geen seks'