Relatietherapie, een oplossing of een val.

Relatietherapie, ik wou het al een lange tijd. Al meer dan een jaar zei ik dat we het nodig hadden maar hij wou het nooit. Nu ik weg was met de kinderen was het opeens wel een optie. Een week lang ben ik bij familie geweest. Vele telefoontje in verschillende emoties van woede en verdriet hebben we gehad. Ik had besloten terug te gaan naar hem. Hem een kans te geven, hij had het afgebroken zei hij. Hoe dom kon ik zijn. Vanaf het moment dat ik een voet over de drempel zette was het mis. Hij beschuldigde me van het feit dat ik de kinderen van hem had afgenomen die week. Ik was de slechterik hierin, niet hij. Ik was weggegaan ook al had hij gesmeekt dat ik het niet moest doen. Ja, ik was de deur uitgelopen, maar omdat hij niet wou stoppen. Toen het werkelijk de deur uitging toen kon hij er opeens wel mee stoppen. Maar meneer zei ook ga maar, denk goed na over alles. Neem een week de tijd of twee. Maar dit alles kon hij zich opeens niet meer herinneren, nee ik had de kinderen meegenomen en was hierin de slechterik. Hij was helemaal niet van plan om met mij verder te gaan. Hij wou relatietherapie zodat we als goede vrienden uit elkaar konden gaan. Ik snapte er niks van, waarom was ik dan terug bij hem. In al die telefoontjes smeekte hij me om terug te komen. Hier zat ik dan, proberend te vechten alsnog voor het gezin wat we hadden, en nu wou hij opeens alsnog stoppen. We waren niet eens begonnen met relatietherapie. Al snel kwam ik erachter hoe hij nu echt was. Hij verdraaide alles wat ik zei, maakte er zijn eigen sprookje van waarin hij de goede was en ik de slechterik. Dagen hebben we knallende ruzie gehad. Tot dat ene zinnetje ‘we gaan scheiden.’ Ik heb me nog nooit zo gefaald gevoeld. Ik was zo teleurgesteld in mijzelf. Wou de kinderen een veilige gezinsbasis geven met hun papa en hun mama en nu viel alles in duigen. Hoe kon dit mij gebeuren na alles wat ik al had meegemaakt. Ik had beter moeten weten.