Leven in de crisisopvang, het is even wennen.

Samen kom ik aan met mijn twee kindjes in de crisisopvang. We zetten de fiets weg en sjouwen naar boven, naar ons appartementje. De kinderen rennen uitgelaten door het huis en vinden het maar wat prachtig en spannend. Ik zet de tassen en neer en begin als eerste met de kleren in de kasten te leggen. Nadat alles is opgeruimd geef ik de kinderen wat te drinken en wat lekkers en plof op de bank. Rust!! Ik pak de overeenkomst met handleiding van het contract en lees rustig alles door. Er moet veel geregeld worden. Inschrijven bij de gemeente, uitkering aanvragen, nieuwe bankrekening openen en inschrijven bij alle woningbouwverenigingen in de buurt. We gaan beginnen bij het begin en dat is inschrijven bij de gemeente op dit adres. Samen met de kinderen fiets ik naar het gemeentehuis waar we ons inschrijven, we fietsen direct door voor een nieuwe bankrekening en gaan dan nog even naar de winkel voor avondeten. Als de kinderen eindelijk op bed liggen komt het pas binnen. Stilletjes huil ik om alles wat er is gebeurt. Helaas zijn de zorgen nog steeds niet voorbij nu ik bij hem weg ben. Nog steeds sta ik in het rood, betaal ik maandelijks de afbetaling van zijn eigen risico zorgverzekering (omdat ik hoofdaanvrager ben kan ik dat niet wijzigen) en dreigt hij met het niet geven van de minima uitkering van de gemeente wat voor mij en de kinderen bedoeld is. Ik ben weg bij hem, maar voel me nog steeds opgejaagd en in de stress. Geldzorgen maken je leven letterlijk een hel. Even heb ik zin om de boel overhoop te gooien, al kan ik maar iets stuk maken. Helaas zal het niet helpen en ik beslis om naar bed te gaan. Morgen een nieuwe dag, de zon zal toch een keer moeten gaan schijnen.