Crisisopvang, mijn beste keus ooit!

‘Morgen komt ze hier, of je er bent of niet! Het kan me niet schelen maar ze is mijn vriendin en laat haar niet buiten slapen’ 

Vol ongeloof kijk ik hem aan, wat! Zijn nieuwe vriendin komt hier slapen terwijl ik hier nog ben. Hoe respectloos kun je zijn. Hij is net terug van sport en dit is zijn mededeling. Hier moet ik het maar mee doen. Hij stampt naar boven en ik zie hem de rest van de avond niet meer. Ik ben blij dat ik vanmiddag om hulp heb gevraagd, maar ga ik het ook krijgen. Ik kan toch niet samen in één huis wonen met zijn nieuwe vriendin. Die avond slaap ik slecht, bang dat ik afgewezen wordt. Straks woon ik samen met hun tweeën. Die ochtend geef ik de kinderen hun ontbijt, zeg tegen mijn ex dat ik een afspraak heb in de stad en dat ik er tegen de middag weer ben. Prima zegt ie, ze komt er zo al aan. Beduusd kijk ik hem aan en geef de kinderen een kus. Ergens hoopte ik nog dat hij ook wel zou inzien dat hij dit niet kan maken maar blijkbaar niet. Ik parkeer mijn fiets bij een flatje en druk op de knop voor melden. De deur gaat open en ik loop naar de 2e verdieping. Een grote man doet de deur voor me open en zegt dat ik even kan wachten en of ik water wil. Een paar minuten later komen er twee vrouwen druk pratend binnen en stellen zich voor. Zij gaan beslissen of ik de hulp ga krijgen die ik nu zo hard nodig heb. We gaan naar een andere kamer en hier vragen ze mijn verhaal te doen. Ik vertel ze van het dreigen over geen eten en geen geld voor vaste lasten, dat zijn vriendin vandaag bij ons intrekt, de ruzies die niet goed zijn voor de kinderen. Na mijn verhaal staan ze op om in een andere kamer te overleggen. Na wat uren lijkt te duren komen terug met papieren. Het blijkt een contract, ik kan vandaag nog bij ze komen wonen met de kinderen. Opgelucht staar ik ze aan. Ze laten er geen gras over groeien, na een aantal handtekeningen komt de conciërge van het gebouw. Hij zal mijn appartement laten zien en waar alle sleutels voor dienen. Opgelucht loop ik met hem mee, ontzettend blij dat ik überhaupt een plek heb. Hij doet een voordeur open naar een ingericht appartement met drie slaapkamers. Dit moet een droom zijn, maar nee. Na een korte uitleg over hoe alles werkt krijg ik de sleutels in mijn hand gedrukt. Ik fiets naar huis, om daar niemand aan te treffen. Ze zijn boodschappen gaan doen zie ik in een gemist berichtje. Ik krijg een nare smaak in mijn mond, zo snel stapt hij dus over me heen. Hier moet ik gebruik van maken, niet nadenken over het feit dat hij met onze kinderen en zijn nieuwe vriendin naar de winkel is. Inpakken en snel, voor ons alle 3 een tas met kleren en een tas met onze belangrijkste spulletjes dat is wat ik kan tillen. Ik wacht tot ze thuis zijn. De woonkamer deur gaat open en hij ziet me zitten met de tassen. Langzaam veranderd de blik in zijn ogen ‘wat ben jij van plan.’ ‘Ik ga weg met de kinderen. Vanaf nu gelden de regels van het ouderschapsplan. Laat de jassen van de kinderen maar aan ze gaan met mij mee.’ Hij kijkt me ongelovig aan, maar ik loop naar de kinderen en zeg dat ze doei moeten zeggen tegen papa, en dat ze hem snel weer zullen zien. Ik zie hem in mijn ooghoek aankomen lopen en krimp in elkaar. Gelukkig negeert hij mij en geeft de kinderen knuffel. Snel sta ik op en loop met ze naar buiten. Ik zet de kinderen in hun zitjes op de fiets en hang alles aan het stuur. Als ik wegloop roept hij naar me waarom ik dit doe. Ik luister niet en achterom kijken doe ik niet meer, ik ben onderweg naar mijn nieuwe veilige thuis. Samen met de belangrijksten personen in mijn leven.